Αυτός είναι και ο λόγος που μεταξύ άλλων είναι κρίσιμο να ψηφίσουν ακόμα και αυτοί που είτε για ιδεολογικούς λόγους είτε για λόγους απογοήτευσης δεν έχουν σκοπό να το κάνουν. Το να ψηφίζεις αποτελεί νομιμοποίηση των εκλογών και του συστήματος όσο το να εργάζεσαι αποτελεί αποδοχή της εκμετάλλευσης. Οι εκλογές, είτε πιστεύει κανείς σε αυτές είτε όχι, παράγουν αντικειμενικά υλικά αποτελέσματα την επόμενη μέρα . Αρκεί να σκεφτεί κανείς αν η επόμενη μέρα κάποιων εκλογών θα ήταν η ίδια στις περιπτώσεις που είχαν σαρώσει οι ακροδεξιές δυνάμεις ή αντιθέτως οι δυνάμεις της αριστεράς. Και αυτό δεν σχετίζεται με το αν εγκρίνει κανείς τις δυνάμεις της αριστεράς ή αυτής της αριστεράς, αλλά με το πως καταγράφονται αυτές στη συνείδηση της κοινωνίας. Η ισχυρή εκλογική καταγραφή των χώρων που καταγράφονται ή τις καταγράφουν στο κίνημα αποτελεί μια αντικειμενική ισχυρή ώθηση για τους αγώνες την επόμενη μέρα, που εκκινούν από πολύ καλύτερες θέσεις. Και αυτό είναι όφελος για όλο το πολιτικό φάσμα των κινηματικών χώρων και ιδεολογικών αντιλήψεων. Μια συνθήκη που κάθε χώρος μπορεί να αξιοποιήσει.
Ειδικά στην συγκυρία που βρισκόμαστε, η απόκρουση της επίθεσης και η πιθανότητα αλλαγής πορείας σχετίζεται περισσότερο παρά ποτέ από το αποτέλεσμα των εκλογών. Πόσα και ποια κινήματα και με ποια ορμή θα εξορμήσουν από την επόμενη των εκλογών αν έχει νομιμοποιηθεί έστω και έμμεσα το μνημόνιο και η ακροδεξιά και οι ναζιστές έχουν καταστεί ισχυροί παίκτες; Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι συνέβη στον Αγ. Παντελεήμονα μετά τις ευρωεκλογές όταν οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ είχαν σαρώσει (χάρη στην αποχή) και έβγαιναν αναβαθμισμένοι στους δρόμους με κραυγές μίσους. Συνεπώς όσο και αν κανείς δεν πιστεύει στον θεσμό των «εθνικών εκλογών» δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι αυτός όπως και κάθε άλλος αντίστοιχος θεσμός παράγει πραγματικά αποτελέσματα στη ζωή. Άρα η στάση δεν μπορεί να είναι καθαρά ιδεολογική αλλά πρέπει να εξετάζεται και αναλόγως την πολιτική συγκυρία και τα πιθανά παράγωγα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
Από την άλλη η απογοήτευση που οδηγεί στην αποχή και το «όλοι ίδιοι είναι» πρακτικά αθωώνει αυτούς που έχουν τις ενεργητικές ευθύνες και τιμωρεί όσους -με τις αδυναμίες τους- αντιστάθηκαν. Γιατί κάθε προοδευτικός και ριζοσπαστικός πολίτης που χάνεται από τις κάλπες στην ουσία άθελα του ενισχύει την αξία της ψήφου κάθε συντηρητικού ή και φασίστα. Στην προσπάθεια να στείλει ένα πολύ γενικό μήνυμα, πετυχαίνει το ακριβώς αντίθετο. Να ενισχύσει όσους οδήγησαν την χώρα εδώ που βρίσκεται και τον οδήγησαν στην απογοήτευση.
Το ζητούμενο εδώ δεν είναι ούτε να αλλάξουμε απόψεις ούτε να αμβλύνουμε τον θυμό μας. Η αποχή από τις εκλογές είναι μια θεμιτή και κατανοητή άποψη που αξίζει συζήτησης και προσοχής. Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι ότι πολύ συχνά οι καθαρές ιδεολογικά απόψεις δεν χωράνε στην τρέχουσα πραγματικότητα. Δεν σημαίνει ότι είναι λάθος, αλλά ή δογματική εφαρμογή τους μπορεί να οδηγεί με αγνές προθέσεις σε αποτελέσματα αυτο-υπονόμευσης. Ειδικά όταν όπως γράφτηκε στην αρχή αυτού του άρθρου, αυτή τη φορά, περισσότερο από κάθε άλλη, η ψήφος μας πρέπει να είναι εργαλείο συλλογικής παρέμβασης και όχι ατομικής έκφρασής.
Ένας άνεργος
