Και μετράμε συνεχώς: δέκα, έντεκα, δώδεκα, δεκατρείς, δεκατέσσερεις, δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαεπτά... Και μετράμε συνεχώς: η Δώρα, η Μόνικα, η Κάρολαιν, η Σταυρούλα, η Γαρυφαλλιά, Κωνσταντίνα... Και μετράμε συνεχώς: η 55χρονη, η 28χρονη, η 20χρονη, η 64χρονη, η 26χρονη, η 31χρονη, η 43χρονη, η 42χρονη, η 75χρονη, η 48χρονη, η 36χρονη... Και μετράμε συνεχώς: Αλεξανδρούπολη, Βλαχιώτη, Θεσσαλονίκη, Ιεράπετρα, Πόρτο Χέλι, Γλυκά Νερά, Ρόδος, Κυπαρισσία, Ρέθυμνο, Δάφνη, Φολέγανδρος, Αγία Βαρβάρα, Μακρυνίτσα, Χανιά.
Και που μετράμε; Η αριθμητική ορθολογικοποιεί, κανονικοποιεί και ουδετεροποιεί τα εγκλήματα. Αποτελεί τη πρώτη πράξη του σχετικισμού, για τη διάχυση τους σε ευρύτερες κατηγορίες ποσοτικών δεδομένων. Η αριθμητική μπορεί να φτιάξει χάρτες και συγκεντρώσεις ενδιαφέροντος και πίνακες και συγκρίσεις. Και αυτές οι συγκρίσεις θα γίνουν -μην έχετε καμία αμφιβολία- γιατί η θεσμική αναγνώριση των έμφυλων ανισοτήτων της πατριαρχίας και του βιολογικού διμορφισμού και των στερεοτύπων που τον συνοδεύουν ως φυσικές κατηγορίες δεν υπάρχει καμία διάθεση να αναγνωριστεί και να ρυθμιστεί. Γι' αυτό τι μισώ την αριθμητική τους.
Η νομική αναγνώριση της διάκρισης του φύλου ως επιβαρυντικό στοιχείο μιας ανθρωποκτονίας έπρεπε να είχε ήδη γίνει από δεκαετίες, όταν αυτή ωστόσο αρθρώνεται στο πλαίσιο αναμόρφωσης των Ποινικών Κωδίκων με αιχμή την αυστηροποίηση των ποινών τότε αποκτά συγκεκριμένα όρια.
Η ένταση εμφάνισης ειδεχθών εγκλημάτων όπως οι γυναικοκτονίες, που τελούνται πάνω στη καταστατική έμφυλη ανισότητα και την επισφαλή κοινωνική θέση των θυμάτων υποδηλώνουν έλλειψη ενός ισχυρού προνοιακού πλαισίου αντιμετώπισης της καταπίεσης γυναικών και θηλυκοτήτων, υποδηλώνουν αδυναμία των αρχών να ελέγξουν περιστατικά ενδο-οικογενειακής βίας, υποδηλώνουν πλημελή εκπαίδευσης τόσο των δημόσιων λειτουργών όσο και ολόκληρης της κοινωνίας για θέματα ισότητας και σεβασμού των δικαιωμάτων.
Με τρομάζουν οι γυναικοκτονίες. Όταν δεν κινητοποιούν τους αρμόδιους φορείς να ενισχυθεί στο δημόσιο σχολείο η διδασκαλία μαθημάτων για τις διαπροσωπικές σχέσεις. Όταν δεν αναγκάζουν τους αρμόδιους να δημιουργήσουν δίχτυ προστασίας για θύματα βίας και διαπόμπευσης. Όταν υπερπροβάλλουν τα μέσα ενημέρωσης τα: «δεν είχε δώσει κανένα δικαίωμα στη γειτονιά», «φαίνονταν αγαπημένο ζευγάρι», «ήταν ήσυχο κορίτσι κρίμα».
Και δε λείπουν μόνον οι δολοφονημένες. Λείπουν και αυτές που δε ξέρουν τις λέξεις για να φωνάξουν τον πόνο τους. Λείπουν και όσες διάλεξαν να κάνουν κακό στον εαυτό τους γιατί εσωτερίκευσαν το δράμα τους. Λείπουν και όσες κάθε μέρα πίσω από κλειστές πόρτες μαρτυρούν για να «μη χαλάσει η οικογένεια». Λείπουν και όσες κρατούν το στόμα τους κλειστό γιατί φοβούνται τα «τι δουλειά είχε αυτή...», «πως είχε ντυθεί έτσι...» και κάθε είδους σεξιστική κρίση από τους καθωσπρέπει της κοινωνίας μας. Κι αυτές είναι φίλες μας, μαμάδες μας, αδελφές μας.
Σήμερα ανέτειλε ακόμα μια σκιά στο σκοτάδι του τρόμου. Και πρέπει να βρούμε χέρια να δώσουμε σε όσες υποφέρουν, και πρέπει να βρούμε λέξεις και λεξικά για όσες δε μπορούν ακόμα να μιλήσουν, και πρέπει να γράψουμε νόμους για όσους πιστεύουν ότι θα ξεμπερδέψουν με ένα «πάνω στη τρέλα μου». Και δε ξέρω τι άλλα πρέπει να καταγράψω γιατί δεν είμαι ούτε μπορώ να μπω στη θέση τους, μπορώ να είμαι διαρκώς δίπλα τους όμως, και να πενθώ και να φωνάζω. Και μέχρι να μη μετρούμε άλλες ζωές χαμένες θα συνεχίζω να φοβάμαι τις γυναικοκτονίες, γιατί υπεθυμίζουν επίμενο σε τι κόσμο ζούμε ρε γαμώτο.
