Τα διεθνή ΜΜΕ μεταδίδουν ότι η εντός της εβδομάδας σύνοδος κορυφής της G20 στο Αμβούργο θα πολιορκηθεί από διεθνή κινήματα με εκδηλώσεις, στις οποίες συμμετέχει και το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Επισημαίνω ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερά με πλανητικό ορίζοντα, θεωρεί ότι κύριο ζητούμενο στον σημερινό κόσμο είναι η διεκδίκηση της ισότιμης παγκόσμιας συνεργασίας, η οποία ενδιαφέρει πρωτίστως τις μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα. Δεν υποστηρίζουμε μοντέλα διαχωρισμού των χωρών της γης σε μεγάλες και μικρές, ισχυρές και αδύναμες, τα οποία θεωρούμε παρωχημένα και αντιδημοκρατικά. Στην βάση αυτή, έχουμε χαρακτηρίσει την Ομάδα G8 (G7 τώρα, χωρίς την Ρωσία), «διευθυντήριο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης». Με αντίστοιχα κριτήρια αξιολογούμε και την Ομάδα G20.
Κατά την γνώμη μου, ούτε η Ομάδα BRICS (Brazil- Russia- India- China- South Africa) συνιστά εναλλακτικό πόλο και αντίβαρο στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, προς όφελος μιας πιο δίκαιης, ειρηνικής και οικολογικής παγκόσμιας τάξης. Από τους πρωταγωνιστές της ομαδοποίησης αυτής, η μεν Κίνα είναι μέλος τόσο της G7 όσο και της G20, τα δε υπόλοιπα μέλη της ανήκουν όλα στην G20.
Τι αντιπροτείνουμε, λοιπόν; Τόσο το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όσο και το Φόρουμ της Ευρωπαϊκής Νέας Αριστεράς παλαιότερα, έθεταν ως προτεραιότητα – συνοδεύοντάς την από συγκεκριμένες προτάσεις - τον βαθύ εκδημοκρατισμό και την ουσιαστική αναβάθμιση του ρόλου του ΟΗΕ, ώστε να υπηρετεί τους ιδρυτικούς του στόχους και να προωθεί την ισότιμη παγκόσμια συνεργασία στην κατεύθυνση υπεράσπισης της διεθνούς ειρήνης και της αντιμετώπισης μεγάλων οικουμενικών προβλημάτων, όπως η καταστροφική (και στην περιοχή μας) κλιματική αλλαγή. Θα έλεγα ότι προκρίνουμε μία G193, αφού τόσες είναι οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ, αντί των G7 και G20.
Έρχομαι τώρα στο ερώτημα αν έχει ρόλο και λόγο ο ΟΗΕ στα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα του κόσμου. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι τα Ηνωμένα Έθνη δεν είναι μόνο ένας και μόνο οργανισμός, αλλά ένα ολόκληρο σύστημα που συμπεριλαμβάνει και ειδικευμένους στα προβλήματα αυτά διεθνείς οργανισμούς, όπως το Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP), η Οργάνωση για τη Βιομηχανική Ανάπτυξη (UNIDO), η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), η Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), το πρόγραμμα του ΟΗΕ για το Περιβάλλον (UNEP).
Ας θυμηθούμε ότι από Διάσκεψη Κορυφής του ΟΗΕ υιοθετήθηκαν, το 2000, οι «Οκτώ Αναπτυξιακοί Στόχοι της Χιλιετίας» (Eight Millennium Development Goals), με πρώτον την εξάλειψη της φτώχειας. Ενωρίτερα (1995), η Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κοινωνική Ανάπτυξη, είχε ταχθεί υπέρ της πλήρους απασχόλησης, της γενναίας αύξησης της βοήθειας στις φτωχές χώρες και μιας πολυδιάστατης αντίληψης για την ανάπτυξη. Να σημειωθεί ακόμα ότι με την ευκαιρία εκείνης της Διάσκεψης, είχαν διατυπωθεί ιδέες, όπως η υιοθέτηση μιας «Παγκόσμιας Κοινωνικής Χάρτας».
Σε έναν ΟΗΕ ισότιμης συνεργασίας πρέπει να υπαχθούν και οι διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Για τον εκδημοκρατισμό του ΟΗΕ αναπτύσσονται ήδη διεθνή κινήματα, ένα από τα οποία συγκροτήθηκε το 2005, με την ευκαιρία των 60 χρόνων ίδρυσης του παγκόσμιου οργανισμού, με πρωταγωνιστές κορυφαίους αριστερούς διανοητές και ακτιβιστές, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι, ο Σαμίρ Αμίν, ο συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου, (κομμουνιστής ως το τέλος), η εκ των πρωτεργατών του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ Σούζαν Τζορτζ, πολλοί κάτοχοι Νόμπερ Ειρήνης κ.ά.
Βασικός στόχος του εκδημοκρατισμού είναι η αναβάθμιση του ρόλου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, έναντι του πανίσχυρου σήμερα, Συμβουλίου Ασφαλείας, το οποίο πρέπει να διευρυνθεί στην βάση της περιφερειακής εκπροσώπησης. Ήδη θέση στο όργανο αυτό διεκδικούν η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Νότια Αφρική, η Βραζιλία και η Ινδία. Πάντοτε, όμως, ο ΟΗΕ θα χρειάζεται στήριξη από την διεθνή Κοινωνία των Πολιτών, με την οποία ήδη συνδέεται μέσω του Οικονομικού και Κοινωνικού Συμβουλίου (ECOSOC).
*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ
