Χμ, τι θα ’λεγες για τον Παρθενώνα, ρωτάς τον εαυτό σου. Ε, too much, σου απαντά, θα χρειαστείς γερανούς, μπελάς. Συμφωνείς. Και πας στο Ηρώδειο, που, καθώς λες, «είναι εμβληματικός χώρος». Και να μην ήταν μέχρι τώρα, έγινε αφότου τραγούδησες εσύ εκεί. Φωτογραφίζεσαι λοιπόν μπροστά στο έμβλημα. Με χαμόγελο που λάμπει σχεδόν όσο και το διαφημιζόμενο τζιπάκι σου. Και ανεβάζεις τη φωτογραφία στο Ινσταγκραμ, να χαρούν οι στρατιές των φαν.

Αδεια; Από ποιον; Εσύ, ένα τωρινό έμβλημα, κάνεις τη χάρη σ’ ένα άλλο, γερασμένο, να φωτογραφηθείς μπροστά του. Κι ύστερα, είναι εύκολο για οποιονδήποτε. Μπαίνεις στο τουτού, πατάς με τακτ την Αρεοπαγίτου –είναι πεζόδρομος, αλλά και σε τροχαίους να πέσεις, θαυμαστές σου θα είναι–, ανηφορίζεις στην Ακρόπολη, πατάς με τακτ τις πέτρες του Πικιώνη, στρίβεις, έφτασες. Και λες κι ένα τραγούδι ενθουσιασμένος.

Ποιο τραγούδι; Ιδού κάποιοι τίτλοι του κ. Σάκη Ρουβά ερμηνευτικοί της ασύδοτης έπαρσης που τον οδήγησε στο Ηρώδειο: «Μια χαρά να περνάς» – η χαρά είναι το παν, όχι οι σκοτούρες για το τι κάνω κι αν πρέπει να το κάνω. «Σπασμένη κλειδαριά» – τωόντι, βρήκε σπασμένη την κλειδαριά και τα σκυλιά δεμένα, οπότε μπούκαρε. «Για φαντάσου» – έλα ντε, για φαντάσου, ένα μουσικόφιλο τζιπ στο Ηρώδειο.

Ολα όμως τα εξηγεί ο τίτλος ενός άλλου σουξέ του: «Γιατί έτσι μ’ αρέσει»: «Εχω ένα τριπ [ή τζιπ;] δικό μου, / δε με νοιάζει εσύ τι λες. / Ας μου βγει και σε κακό μου, / δε θέλω συμβουλές. / Γιατί έτσι μ’ αρέσει. / Να κι αν δε σου αρέσει». Γιατί εκτός από έμβλημα είμαι και θεσμός. Με θαυμάζει η εξουσία, η πολιτική και η άλλη, η πιο εξουσία: η οικονομική. Και είμαι και πνευματικός άνθρωπος. Το είπαν τα ράδια προ διετίας: «Ο πνευματικός κόσμος σήμερα δεν είναι ο Μάλαμας και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου αλλά ο Ρουβάς». Σωστά. Ο Σωκράτης κι ο Θανάσης ούτε με ποδήλατο δεν θα ντρόπιαζαν το Ηρώδειο. Οι απνευμάτιστοι.

Α ναι. Ζήτησε συγγνώμη ο κ. Ρουβάς. «Για την όποια αναστάτωση προκλήθηκε». Οχι για τη βάναυση απρέπειά του. Και με «story» στο Ινσταγκραμ. Εικοσιτετράωρης ζωής. Μάγκικα πράματα.