to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Γιάννης Αντετοκούνμπο: Έφτασε εκεί που κοίταξε

Με την ταχύτητα των δακρύων που κυλούσαν στο πρόσωπό του μετά τη νίκη θα φτάσει σε κάθε σπιτικό η κουβέντα του για ελπίδα. Η ελπίδα όχι για ένα american dream, όπου θα πετυχαίνει ο ένας στο εκατομμύριο. Αλλά η ελπίδα ότι όλο το εκατομμύριο θα ζει χωρίς δάκρυα που μαρτυρούν μια δύσκολη διαδρομή



Είναι 4 το πρωί σε συνοικία του κέντρου της Αθήνας. Από τις σχισμές των κατεβασμένων ρολών στα μπαλκόνια βγαίνουν αχτίδες φωτός από την οθόνη τής τηλεόρασης. Λίγο πιο πριν, όλα τα δωμάτια βρίσκονταν στο σκοτάδι που πρόσταξε το πάτημα ενός λιπόσαρκου διακόπτη. Τώρα όμως τα διαμερίσματα έχουν συντονιστεί στο ίδιο κανάλι. Στην ίδια προσπάθεια ενός αθλητή που ξάπλωνε να κοιμηθεί κι αυτός στα ίδια σπίτια, πίσω απ’ τα ίδια παλιά κατεβασμένα ρολά.

Είναι αμφίβολο κατά πόσο μπορούσε τότε να δει ένα παιχνίδι ΝΒΑ μέσω συνδρομητικού καναλιού. Ζούσε όμως σε μία από αυτές τις υπερήλικες πολυκατοικίες του κέντρου της Αθήνας. Με τα μουντά χρώματα στους τοίχους που βλέπουν έξω, τα ξεπετσιασμένα κάγκελα με λακκούβες σκουριάς απ’ άκρη σ’ άκρη και τα στενόχωρα δωμάτια. Κι αυτός είναι αρκετός ως λόγος για να βρουν οι γείτονές του έναν τρόπο να τον καμαρώσουν.

Το φως θα μείνει ανοιχτό για τις επόμενες τρεις ώρες. Θα αλλάζει ένταση ανάλογα με την εστίαση της κάμερας. Από το παρκέ θα επιστρέφει σταθερό. Από τις κερκίδες θα γυρνά με τη λάμψη του ελαφρώς μειωμένη. Στις διαφημίσεις θα αναβοσβήνει με την ταχύτητα που ανοιγοκλείνουν τα μάτια μας. Με την τελευταία κίνηση στην οθόνη να φθείρει περαιτέρω την αντοχή. Τα βλέφαρα όμως θ’ αντέξουν το βάρος, όπως η πλάτη αντέχει κάθε μέρα τον μόχθο που ξεκινά με βάρδια σε λίγο για ακόμα μια μέρα.

Πώς να γίνει διαφορετικά; Το παιδί που κοιμόταν κάποτε τέτοια ώρα, τώρα καρφώνει την μπάλα στις μπασκέτες των καλύτερων γηπέδων του κόσμου. Το κάνει με την άνεση ενός πιτσιρικά που βρίσκεται ξυπόλητος με τις πιτζάμες του πάνω στο κρεβάτι και εφορμά σ’ ένα ταμπλό για τοίχο έχοντας απέναντι αόρατους αντιπάλους και ανήμπορους σέντερ.

Κάποια στιγμή το φως από τις σχισμές αρχίζει να σπαρταράει και πάλι.  Όχι εξαιτίας τού μάρκετινγκ που θέλει να πιάσει -κυριολεκτικά- στον ύπνο κόσμο. Αλλά γιατί το ματς τελείωσε. Η κάμερα εστιάζει στο γρήγορο βάδισμα του ηγέτη νικητή. Τα φλας από τις κάμερες ανάβουν και σβήνουν. Και είναι η στιγμή που πρέπει ν’ αποτυπωθεί η πρώτη αντίδραση μετά τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία. Τα κομφετί και οι γυαλιστερές κορδέλες κατακλύζουν τον χώρο και το στρώνουν στις πλάτες των παρευρισκόμενων.

Ο Γιάννης αγκαλιάζει τους δικούς του και φοράει το καπέλο τού πρωταθλητή. Βουρκώνει, σκύβει, κουλουριάζεται σ’ ένα κομμάτι του παρκέ με την ψευδαίσθηση ότι θα γίνει αόρατος όπως έμοιαζαν οι αντίπαλοί του νωρίτερα στο παρκέ και παλιότερα στο δωμάτιο. Υπάρχει κόσμος που απλώνει το χέρι για να τον αγγίξει τόσο ώστε να εκφραστεί το ενδιαφέρον του.  Όλοι ξέρουν τη διαδρομή από το δωμάτιο στη συνοικία των Σεπολίων.

Ο Αντετοκούνμπο βυθίζει το κεφάλι του στο καπέλο. Το τραβά όσο πιο κάτω γίνεται για να κρύψει μερικά δάκρυα. Με μια λευκή πετσέτα θα τα καταφέρει καλύτερα. Θα απορροφήσει όλο του τον λυγμό. Πιο πριν, θα κοιτάξει για λίγο στην οροφή του γηπέδου. Το βλέμμα του θα διαπεράσει το πλέγμα από τα μεταλλικά κιγκλιδώματα και τη σκέπη. Θα φτάσει στον ουρανό και θα προσγειωθεί στα Σεπόλια.

Με την ταχύτητα των δακρύων που κυλούσαν στο πρόσωπό του μετά τη νίκη θα φτάσει σε κάθε σπιτικό η κουβέντα του για ελπίδα. Η ελπίδα όχι για ένα american dream, όπου θα πετυχαίνει ο ένας στο εκατομμύριο. Αλλά η ελπίδα ότι όλο το εκατομμύριο θα ζει χωρίς δάκρυα που μαρτυρούν μια δύσκολη διαδρομή.  Ότι δεν θα χρειαστεί να τα βγάζει πέρα με τους πραγματικά ορατούς αντιπάλους τού Γιάννη μέχρι τα 18 του: τη φτώχεια, τον φόβο για τη σύλληψη και την απέλαση, την αγωνία για το φαγητό. Ο Γιάννης έκανε ορατούς τους γείτονές του. Τη σημασία να αγναντεύουν ψηλά, με μοναδική σκέψη ότι κατάφεραν να φτάσουν εκεί που κοίταξαν. Ξεκινώντας από την ίδια αφετηρία. Ως μέρος του όλου και όχι ως παρείσακτοι.  Όχι ως «λάθρο» που προφέρουν λάθος το όνομά τους επίτηδες νυν υπουργοί.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)