Πότε πέρασε ένας χρόνος από την τραγική εκείνη ημέρα που ο καλός φίλος και εκλεκτός συνάδελφος Βαγγέλης Καραγεώργος έφυγε από τη ζωή, ακόμη δε μπορώ να το συνειδητοποιήσω... Κι όμως, είναι δυστυχώς η πικρή αλήθεια για όλους όσοι συμπορευτήκαμε δημοσιογραφικά μαζί του, εδώ στον 105,5 Στο Κόκκινο. Έφυγε πρόωρα και τόσο ξαφνικά ο Βαγγέλης...
Σε αντίθεση με τη ζωηράδα και τον έντονο τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν, δρούσε και απολάμβανε κάθε του στιγμή, ο Βαγγέλης μάς άφησε εντελώς απροειδοποίητα και πολύ αθόρυβα, εντείνοντας τον πόνο και τη θλίψη μας.
Προσωπικά, έχασα έναν συνοδοιπόρο, αφού μοιραζόμασταν για περίπου ενάμιση χρόνο τα ίδια μικρόφωνα και το φευγιό του Βαγγέλη έσπασε άδοξα το ντουέτο μας και με βρήκε μονάχο σε άλλη ζώνη του προγράμματος…
Πώς να κακίσεις όμως τον Καραγεώργο;
Η απουσία του αυτόν τον ένα χρόνο μακριά μας είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στην καθημερινότητά μας στο ραδιόφωνο και στον αέρα των ερτζιανών.
Δεν ακούγονται πλέον τα γέλια και τα εύστοχα σχόλια του. Είχε έναν καταπληκτικό τρόπο ο Βαγγέλης να σχολιάζει με τον πιο κοφτερό τρόπο τα πιο δύσκολα θέματα κι αυτό τον καθιστούσε μοναδικό.
Όπως επίσης μοναδική και πλέον χαρακτηριστική της προσωπικότητάς του ήταν η βραχνή μπάσα φωνή του, από την οποία τον αναγνώριζαν όλοι οι ακροατές.
Ηταν ένας βαθια πολιτικοποιημένος ανθρωπος και ταυτόχρονα αυτό που λέμε έξω καρδιά. Και τι τραγική ειρωνεια προδόθηκε από την καρδιά του!
Αγαπούσε τη ζωή και ρούφαγε κάθε λεπτό της σαν να ήταν το τελευταίο, ένας χαρούμενος άνθρωπος που θα ήθελες να έχεις φίλο και συνεργάτη και που, αγαπημένε Βαγγέλη, από εκεί που βρίσκεσαι τώρα να ξέρεις ότι δεν σε ξεχνάμε και συνεχίζουμε να σε αισθανόμαστε καθημερινά μαζί μας εδώ στον 105,5 Στο Κοκκινο, έστω και νοερά!
