Λένε ότι το γνώρισμα των «μεγάλων», δηλαδή των σημαντικών, είναι ότι χωράνε πολλές αντιφάσεις. Από την άποψη αυτή, κι από άλλες ακόμα, ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος μας στέρησε τη φιλία και τη συντροφικότητα ενός μεγάλου. Το λέω με ρίσκο: αν διάβαζε τώρα, πιθανότατα θα δυσανασχετούσε μ” αυτά τα μεγαλεπήβολα και θα άρχιζε τα «γαλλικά». Όμως αυτός ο πληθωρικός και αντιφατικός άνθρωπος είναι που θα μας λείψει: Ένας κομμουνιστής που μας σύστησε τους αριστοκράτες, και μας τους παρουσίασε τόσο γοητευτικούς, μήπως και μάθουμε να μην παίρνουμε τους αντιπάλους μας με ελαφρότητα. Ένας από τον κύκλο του Πολίτη και της κομμουνιστικής ανανέωσης, που τελευταία αρθρογραφούσε στο Δρόμο. Ένας νηφάλιος γραφιάς, που τσακωνόταν με πάθος, και πολλές φορές απλώς με εμπάθεια. Ένας διανοούμενος με λαϊκό χιούμορ που ισοπέδωνε αυτοστιγμεί ιεραρχίες, και με σαρκασμό, που έκανε από το τίποτα τις αποστάσεις μεγαλύτερες. Ένας αυθεντικά ευγενικός άνθρωπος, που μπορούσε να γίνεται αφόρητα χολερικός. Ένας αριστερός που προειδοποιούσε ότι ο «Σιδηρούς Νόμος της Ολογαρχίας» του Μίχελς αφορά και την Αριστερά – και τη «δικιά μας». Ένας κομματικός που, καθώς δεν μπέρδευε την κομματικότητα με τον κομφορμισμό, ανησυχούσε για τη μετάβαση απ” την εποχή των μαζών και των γραφειοκρατών, στην εποχή των ατόμων και των αόρατων ειδικών της επικοινωνίας. Ένας καχύποπτος με τον «αριστερισμό», που εν μέσω γενικής ευφορίας για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ζητούσε να ελέγξουμε και τη δική μας κυβέρνηση: «οι άνθρωποι», εξηγούσε στην Αυγή, «κατορθώνουν να λειτουργήσουν με τη μέγιστη δυνατή επάρκεια όταν ελέγχονται».

Οι άνθρωποι είναι το ίχνος που κατορθώνουν να αφήσουν πίσω τους, συν κάτι ακόμα. Κάτι που το ξέρουν ή το διαισθάνονται μόνο αυτοί, που τους δίνει σχήμα και μιλάει ερήμην τους, αν και μόνο εν μέρει. Το ίχνος που άφησε ο Σταύρος –στα αμέτρητα κείμενά του και τις ατελείωτες συσκέψεις, στο Πανεπιστήμιο και στα φεστιβάλ, αλλά και στο τραπέζι, την ώρα του κρασιού, του σοβαρού και του αστείου–, το ίχνος για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε, ήταν αυτό ενός πληθωρικού, αντιφατικού, γοητευτικού ανθρώπου. Κάποιου που ήξερε καλά πως what is solid melts into the air: ότι όλα, μα όλα, παίζονται εδώ, σ” αυτήν εδώ τη ζωή – εξού και το «άσθμα» του να επιδράσει σ” αυτήν όσο γίνεται περισσότερο, μήπως διασωθεί κάτι στέρεο και δεν γίνει αέρας. Νομίζω ότι τα κατάφερε.