to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

15:13 | 20.05.2013

Πολιτική

Για τον Μάη του '68 και τα επακόλουθα του '69

Όσοι είχαμε την τύχη νά 'μαστε στο Παρίσι όταν ξέσπασε ο Μάης, βρισκόμαστε συχνά σ' αμηχανία όταν μας ζητάνε να μεταφέρουμε το «κλίμα» της εξέγερσης εκείνης. - του Ν. Πολίτη


 Όσοι είχαμε την τύχη νά 'μαστε στο Παρίσι όταν ξέσπασε ο Μάης, βρισκόμαστε συχνά σ' αμηχανία όταν μας ζητάνε να μεταφέρουμε το «κλίμα» της εξέγερσης εκείνης.Ας αφήσω λοιπόν απ' έξω το «πρωτογενές βίωμα» πιάνοντας ό,τι έχει πεισματικά μείνει μέσα μου σαν κάτι παραπάνω, ελπίζω, από μια προσωπική ανάμνηση. Ο Μάης λοιπόν ήρθε πάρα πολύ ξαφνικά, χωρίς κανείς να τον περιμένει. Λίγες μέρες πριν, η έγκριτη και πάντα καλά ενημερωμένη εφημερίδα Le Monde μας πληροφορούσε πως «η Γαλλία πλήττει». Η λέξη που μού 'ρχεται αυτόματα είναι: τσουνάμι. Μια χούφτα φοιτητές κατέλαβαν ξαφνικά τη σχολή τους, και σε λίγες μέρες όλο το Παρίσι και η Γαλλία ήταν στο πόδι. Ποια ήταν αυτή η μικρή ομάδα, κανείς δεν ήξερε. Οι οργανωμένες νεολαίες των κομμάτων δεν ήταν στον αρχικό πυρήνα.

Πώς έγινε και μέσα σε λίγες μέρες όλοι οι φοιτητές και οι νέοι εργάτες έδιναν κανονικές μάχες με την αστυνομία απ' οδοφράγματα που υψώνονταν εν ριπή οφθαλμού, είναι, ακόμη και σήμερα, απορίας άξιο. Άσε πια τα συνθήματα. Πού ήταν κρυμμένοι τόσον καιρό αυτοί οι ακαταπόνητοι δημιουργοί τους και ο απίστευτος οίστρος τους; Πολλοί είν' αυτοί που ακόμη μέχρι σήμερα υποστηρίζουν πως ο «Μάης» μπορεί να κατανοηθεί ακόμη και μόνο απ' τα συνθήματά του. Αυτά τα συνθήματα κατέβασαν στους δρόμους και στις καταλήψεις των εργοστασίων και των χώρων δουλειάς δέκα εκατομμύρια Γάλλους και Γαλλίδες, το σύνολο, σχεδόν, του ενεργού πληθυσμού.



Αυτό όμως που μου μένει ακόμη μέχρι σήμερα σαν το πιο εντυπωσιακό απ' όλα, είναι η ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας των ανθρώπων. Πρώτ' απ' όλα μού 'μοιαζε σα να βγήκαν ν' αντικρίσουν τον Ήλιο τον ηλιάτορα του ποιητή, μεσ' απ' τα έγκατα της γης. Λογικό, αφού το μετρό, που είναι το κύριο μέσο μεταφοράς των κατοίκων και κινείται υπογείως, ήταν κλειστό λόγω γενικευμένης απεργίας. Έγιναν ξαφνικά αλτρουιστές και εμφανώς εξωστρεφείς. Σαν να βγαίναν πολύ παλιές και καλά καταχωνιασμένες μνήμες στην επιφάνεια. Ή μνήμες κομμούνας ή μνήμες επανάστασης -κι αν το πω, δεν νομίζω πως θα υπερβάλω.



Ένα τρίτο γεγονός, που όσο το σκέφτομαι τόσο με προβληματίζει, είναι το πώς αντέδρασε το οργανωμένο κράτος και η κυβέρνηση, που κινδύνευαν ν' ανατραπούν απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Παρά το ότι ο κρατικός μηχανισμός βρέθηκε τελείως απροετοίμαστος και πανικοβλήθηκε για πολλές μέρες, ο Ντε Γκωλ, πρόεδρος, τότε, της Δημοκρατίας, δεν διέκοψε την επίσημη επίσκεψή του -στην Πολωνία, αν θυμάμαι καλά- και προετοίμασε καλά την επιστροφή του, αφού εξασφάλισε τη διακριτική στήριξη των αρμάτων μάχης του στρατηγού Μασύ, από απόσταση... δημοκρατικής ασφαλείας (τα ράδιο-αρβύλα της εποχής έκαναν λόγο για μιαν ακτίνα 100 χλμ. γύρω απ' το Παρίσι).



Τα τρανζιστοράκια ήταν πολύτιμο εργαλείο πληροφόρησης των πολιτών και, κυρίως, όσων ήθελαν να πληροφορούνται τις κινήσεις των αστυνομικών, γιατί γινόταν πραγματικός κλεφτοπόλεμος. Τη μέρα όμως που γύρισε ο Ντε Γκωλ, χρησιμέψανε για ν'ακούσει όλο το Παρίσι που διαδήλωνε, αλλά κι όλη η Γαλλία, το περίφημο εθνικό διάγγελμά του: «Γαλλίδες, Γάλλοι: είμαι εδώ και μένω» (Françaises Français: j'y suis, j'y reste). Πάγωσα, γιατί ένα σύνθημα που ακουγόταν πολύ συχνά ήταν το: Ντε Γκωλ, παραιτήσου. Τώρα θα γίνει κοσμοχαλασμός σκέφτηκα. Δεν έγινε τίποτα. Σιγά-σιγά όλη η έξαψη εξανεμίστηκε. Στις βουλευτικές εκλογές του Ιούνη κέρδισε το Γκωλικό κόμμα, και τον Ιούνιο του '69 στις προεδρικές εκλογές κέρδισε ο Πομπιντού που έδωσε μια γερή δεξιόστροφη πορεία στη Γαλλία. Τι απέγινε λοιπόν όλο εκείνο το σαρωτικό τσουνάμι; Τι το ξεφούσκωσε τόσο γρήγορα;

Μήπως οι εξεγέρσεις που δε μετασχηματίζονται σ' επαναστάσεις είναι απ' την αρχή θνησιγενείς; Έν' απ' συνθήματα που με είχε βάλει σε σκέψεις τότε, είν' αυτό που δανείστηκαν απ' τους «Καταστασιαστές» διανοούμενους: «Θεωρήστε τις επιθυμίες σας πραγματοποιημένες», κι όχι πραγματοποιήστε τις επιθυμίες σας. «Ψιλά γράμματα», σκεφτόμουν τότε. Τώρα όμως, που φοβάμαι μήπως ξεφουσκώσουν το ίδιο άδοξα τα κινήματα των πλατειών ή των Αγανακτισμένων, σκέφτομαι πως μάλλον χρειαζόμαστε γρήγορα ένα κόμμα που να δείχνει τη διαφορά τού ουδέτερου και παθητικού «ελπίζω» απ' το «πράττω», χωρίς να «ντρέπεται» τον πρωτοποριακό του χαρακτήρα, μιας και την εξουσία που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα δεν θα μας την παραδώσει κανείς.



Το μεγάλο κι επίκαιρο «δίδαγμα» που μπορούμε να κερδίσουμε απ' τον Γαλλικό Μάη είναι, πιστεύω, να καταλάβουμε τα «γιατί» του άδοξου επαναστατικού του τέλους, κι όχι ν' αναπολούμε το συναρπαστικό του ξεκίνημα.



Επομένως: "Liberté - Egalité - Fraternité" που, μετά το «Πολυτεχνείο», στα ελληνικά σημαίνει: «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία».

Πηγή: Αυγή της Κυριακής 19/5/2013

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)