Η απόπειρα του πραξικοπήματος στη Βραζιλία είναι μια είδηση που πονάει, πονάει πάρα πολύ. Για τον αριστερό Πρόεδρο Λούλα, για τον λαό της Βραζιλίας πονάμε κι εμείς ένα ημισφαίριο και έναν ωκεανό μακριά.

Είναι όπως στο Καπιτώλιο, αλλά λιγότερο τραγελαφικά και πολύ χειρότερα. Όπως ο Μπολσονάρου ήταν ανοιχτά ακροδεξιός, με σαφείς φασιστικές πρακτικές, έτσι και οι οπαδοί του λεηλάτησαν τα κυβερνητικά κτήρια της Μπραζίλια. Όταν χάνει η alt right κυβέρνηση, ζητά δικτατορίες. Όταν κερδίζει, ευχαριστεί τον λαό.

Για την alt right, όμως, ο λαός είναι μοχλός, έδαφος για να υπάρχει. Δεν έχει σχέσεις μαζί του, με τις ανάγκες του. Λειτουργεί σαν δικό της λίπασμα. Και η ανησυχία μεγαλώνει…

Χάνοντας, ο Μπολσονάρου αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία στον Λούλα. Κατέφυγε στη Φλόριντα, στο προπύργιο του λευκού τραμπισμού. Είναι αυτό που λέμε εδώ και καιρό. Ο Τραμπ έχασε, αλλά ο τραμπισμός κέρδισε. Στην Ευρώπη λέγεται Όρμπαν, λέγεται Μητσοτάκης, λέγεται Τζόρτζια Μελόνι… Λέγεται αλλιώς, αλλά είναι alt right, είναι μεταφασισμός. Είναι όλα αυτά που απειλούν τη Δημοκρατία. Είναι, δηλαδή, καθεστώτα.

Μας φαίνεται μακριά; Δεν ήταν ποτέ. Ούτε όταν κέρδιζε ο Τραμπ ήταν μακριά το μέλλον ούτε τώρα που έχασε. Πρώτη η Βραζιλία. Μετά; Μετά ίσως να είμαστε εμείς. Η Ουγγαρία όταν με το καλό έρθει η δική της σειρά να επανακτήσει την ελευθερία της.

Αν γελούσαμε το 2011 με τον Αντώνη Σαμαρά που δεν παρέδιδε το Μαξίμου, τώρα δεν θα είναι πια αστείο. Στην περίπτωση που χάσουν τις εκλογές ίσως να μην ταμπουρωθούν στο Μέγαρο, αλλά θα πρέπει να είμαστε έτοιμες, να είμαστε έτοιμοι για ανοίκειες επιθέσεις από τα ΜΜΕ τους, από τη λίστα Πέτσα, που με σοφία -χωρίς ειρωνεία- κατέστησαν ελεγκτικό μηχανισμό της ελεύθερης φωνής.

Θα πρέπει να περιμένουμε διαμαρτυρίες, μποϊκοτάζ. Εμείς θα ξανακερδίζουμε τη δημόσια Υγεία και αυτοί θα θέλουν να μας διαλύσουν. Γιατί αυτό κάνει η alt right διεθνώς, όπως αποδεικνύεται. Η μία φορά, το Καπιτώλιο, είναι τυχαίο γεγονός. Η δεύτερη φορά, η Βραζιλία, είναι μοτίβο.