Η Διακήρυξη αναφέρει πως τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να τρέφονται καλά, να μορφώνονται, να μην κάνουν ανθυγιεινές δουλειές, να προστατεύεται η υγεία τους, να προστατεύονται από πολέμους, βία, φτώχεια και πολλά άλλα. Όλα τα παιδιά της γης έχουν αυτά τα δικαιώματα, όπου κι αν ζουν.
Κάνοντας μια μικρή αναδρομή στον χρόνο, η ιστορία της Σύμβασης που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα των παιδιών παγκοσμίως έχει ως εξής :
Από τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20οή ήταν σε εξέλιξη παιδαγωγικές συζητήσεις για τα δικαιώματα του παιδιού, παράλληλα με τις συζητήσεις περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Στο κλίμα της μεταπολεμικής περιόδου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1924 υιοθετείται από την Κοινωνία των Εθνών η πρώτη Διεθνής Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Διακήρυξη της Γενεύης).
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα να συζητηθούν εκ νέου τα δικαιώματα του παιδιού για την προστασία τους. Το 1942 στο Λονδίνο υπογράφεται ο Παιδικός Χάρτης για τον Μεταπολεμικό Κόσμο. Στις 11 Δεκεμβρίου 1946 (καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού) ιδρύθηκε η UNICEF, η οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά, που αποσκοπούσε να βοηθήσει τα παιδιά σε όλο τον κόσμο μετά τον Πόλεμο.
Από το 1946 επιδιώκεται η αναγνώριση της Διακήρυξης της Γενεύης από τα Ηνωμένα Έθνη. Έτσι, καταλήγουν στις 20 Νοεμβρίου 1989 (καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού), μετά από αρκετές αντιπαραθέσεις, να υιοθετηθεί η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, επικυρωμένο από την επιτροπή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών και υπογεγραμμένο από τα περισσότερα κράτη του κόσμου μέχρι και σήμερα .Το 1978 ξεκινά μια συζήτηση μεταξύ των κρατών-μελών των Ηνωμένων Εθνών, με αφορμή το Διεθνές Έτος του Παιδιού το 1979, για μια διεθνής συμφωνία που θα αποτελέσει διεθνές δίκαιο.
Στην Ελλάδα κυρώθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1992 με τον Ν.2101/92. (δείτε εδώ όλα τα δικαιώματα) Τη Σύμβαση αυτή την έχουν επικυρώσει 191 κράτη, εκτός των ΗΠΑ και της Σομαλίας, και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 τομείς:
- Μη-Διάκριση (άρθρο 2): Δεν πρέπει ούτε να επωφελείσαι, ούτε να υποφέρεις εξ' αιτίας φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, ή εθνικής, κοινωνικής ή εθνοτικής καταγωγής, ή εξ' αιτίας οποιασδήποτε πολιτικής ή άλλης θέσης, εξ' αιτίας της κοινωνικής σου θέσης ή της περιουσίας ή της οικογένειας στην οποία γεννήθηκες, ή επειδή έχεις κάποια αναπηρία.
-Το Καλύτερο Συμφέρον του Παιδιού (άρθρο 3): Νόμοι και δράσεις που επηρεάζουν παιδιά πρέπει να θέτουν προτεραιότητα στο τι είναι το καλύτερο για σένα και να σε ωφελούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
- Επιβίωση, Ανάπτυξη και Προστασία (άρθρο 6): Οι αρχές στη χώρα σου πρέπει να σε προστατεύουν και να βοηθούν ώστε να εξασφαλισθεί η ολοκληρωμένη ανάπτυξή σου - φυσική, πνευματική, ηθική και κοινωνική.
-Συμμετοχή (άρθρο 12): Έχεις το δικαίωμα να εκφράζεις τη γνώμη σου για τις αποφάσεις που αφορούν τη ζωή σου και οι απόψεις σου πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.
Παρά τα διεθνή κείμενα προστασίας των παιδιών, που σε πολλές χώρες αποτελούν κενό γράμμα, εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να υποφέρουν από τη φτώχεια και να στερούνται της στοιχειώδους σχολικής εκπαίδευσης, εκατοντάδες χιλιάδες υφίστανται τις τραγικές συνέπειες συρράξεων και οικονομικού χάους, δεκάδες χιλιάδες ακρωτηριάζονται στους πολέμους και πολλά ακόμη ορφανεύουν ή και σκοτώνονται από τον ιό του AIDS και από άλλες ασθένειες.
