to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

Για το παρόν και το μέλλον των λαϊκών τάξεων

Το διακύβευμα της πολιτικής σύγκρουσης που διεξάγεται είναι αν θα κυριαρχήσει αυτός ο κόσμος που αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή την τελευταία εξαετία ή θα επανέλθει το παλιό καθεστώς.


Το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναλάβει μια ευθύνη πρωτόγνωρη στη μεταπολεμική Ευρώπη. Έπειτα από μια νικηφόρα πορεία που τον ανέδειξε στο ισχυρότερο ελληνικό πολιτικό κόμμα, είναι από τον περασμένο Ιανουάριο κορμός και ηγεσία της κυβέρνησης. Αυτό, όμως, μπορεί να το ισχυριστεί για τον εαυτό του κάθε κόμμα που κυβέρνησε. Η διαφορά με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι σε αυτή την πορεία μπήκε στο προσκήνιο της πολιτικής ένας μέχρι χθες «αόρατος» κόσμος: οι άνθρωποι της μισθωτής εργασίας, οι άνεργοι, οι φτωχοί, οι βιοπαλαιστές επαγγελματίες και μικροεπιχειρηματίες. Αυτός ο κόσμος που, προπάντων μετά την επικράτηση του άγριου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, φαινόταν να έχει μπει τελειωτικά στο περιθώριο ξεσηκώθηκε και έφερε την Αριστερά στη θέση που βρίσκεται σήμερα. Οι περιστάσεις αυτές είναι πρωτόγνωρες και υποδειγματικές για την πολιτική της Αριστεράς στην Ευρώπη. Οι ελπιδοφόρες εξελίξεις στην Ιβηρική, οι διαφοροποιήσεις στην ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία και τους Ευρωπαίους Πράσινους έχουν στενή σχέση με την ελληνική περίπτωση, εμπνέονται και διδάσκονται από αυτήν. Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε δρόμους.

Το διακύβευμα της πολιτικής σύγκρουσης που διεξάγεται είναι αν θα κυριαρχήσει αυτός ο κόσμος που αναδείχθηκε σε πρωταγωνιστή την τελευταία εξαετία ή θα επανέλθει το παλιό καθεστώς. Όταν μιλάμε, λοιπόν, για «ταξική μεροληψία», εννοούμε ακριβώς αυτό: πώς το αποτέλεσμα του ξεσηκωμού των λαϊκών τάξεων, που εκδηλώθηκε πολιτικά με τη νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποκρυσταλλωθεί σε ιδεολογική, πολιτική και θεσμική ηγεμονία. Στις τωρινές συνθήκες, το διακύβευμα αυτό μεταφράζεται στο ερώτημα πώς, με δεδομένο το δυσμενές πλαίσιο που δεν ορίζεται μόνο από τη συμφωνία που η κυβέρνηση αναγκάστηκε να υπογράψει πέρσι το καλοκαίρι, αλλά και από την παγκόσμια κυριαρχία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, μπορεί να ασκηθεί αριστερή πολιτική που θα απεγκλωβίσει την Ελλάδα από το καθεστώς των Μνημονίων και της επιτήρησης και θα οδηγήσει σε μια πορεία παραγωγικής, κοινωνικής και οικολογικής ανασυγκρότησης - αυτά για εμάς πάνε μαζί, είναι ένα τρίπτυχο που δεν επιτρέπεται να διασπαστεί.

Μέχρι τώρα, όσον αφορά την πολιτική της κυβέρνησης, έχουν γίνει πολλά και πάντοτε έπειτα από εντατική διαπραγμάτευση, συχνά σύγκρουση, με τους δανειστές. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό θα συνεχιστεί. Η εχθρότητα απέναντι σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η επιδίωξη να κλείσει η επικίνδυνη «παρένθεση», είτε με ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είτε με την παράδοση και ενσωμάτωσή του, δεν έπαψε και δεν θα πάψει. Η αντιμετώπιση αυτής της πασιφανούς πραγματικότητας δεν γίνεται με καταγγελίες και απόσυρση σε μια θεωρητική καθαρότητα. Την πολιτική την επιβάλλουν οι περιστάσεις, και το κόμμα, έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, πρέπει πάντα να βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων, χωρίς να χάνει από τα μάτια του τον στρατηγικό του στόχο. Όλα τα άλλα είναι ακαδημαϊσμός. Αυτόν τον δρόμο επιλέξαμε να ιχνηλατήσουμε και να ακολουθήσουμε.

Το ερώτημα που έχουμε να συζητήσουμε στο Συνέδριο είναι πώς πρέπει να ανασυγκροτηθεί το κόμμα μας ώστε να αντεπεξέλθει σε αυτή την κατάσταση, για την οποία δεν υπάρχουν παραδείγματα και θεωρητικές επεξεργασίες. Ο απολογισμός της δράσης μας στην προηγούμενη περίοδο, που κατέχει μεγάλο μέρος των «Θέσεων», είναι αναγκαίος, ώστε να διαπιστώσουμε τι μας λείπει και πρέπει να το οικοδομήσουμε, τι έχουμε και πρέπει να το καλλιεργήσουμε, τι κάναμε λάθος και πρέπει να το διορθώσουμε - τέλος: τι είναι ένα αριστερό κόμμα που ηγείται της κυβέρνησης σε μια χώρα που βρίσκεται στην καρδιά του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Νομίζω ότι δεν υπάρχει προηγούμενο τόσο αναλυτικού απολογισμού, τουλάχιστον στην πρόσφατη ιστορία των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, όπως και δεν υπάρχει προηγούμενο τόσο πλούσιων και πυκνών εμπειριών σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Φυσικά χρειάζονται όλα αυτά ακόμα μεγαλύτερη επεξεργασία και εμβάθυνση, μια διαδικασία που δεν θα τελειώσει με το Συνέδριο και τις αποφάσεις του.

Το ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον και η αντανάκλασή του στη χώρα μας είναι το δεύτερο μεγάλο ζήτημα. Οι οικονομικοί και πολιτικοί κλυδωνισμοί του ευρωπαϊκού οικοδομήματος (π.χ. Brexit, προσφυγικό, τραπεζική κρίση), οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή, ο πολυπολικός κόσμος που αλλάζει κάθε μέρα απαιτούν από όλη την Αριστερά να ξανασκεφτεί τον εαυτό της: πώς πρέπει να είναι τα κόμματά μας, σε τι είδους κοινωνικά κινήματα μπορούμε να στηριζόμαστε και πώς θα αναπτυχθούν αυτά, ποιες συμμαχίες είναι δυνατό και αναγκαίο να συνάψουμε και πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε το έδαφος ώστε να γίνουν πραγματικότητα - σε κυβερνητικό, αλλά και σε κομματικό επίπεδο. Αυτά είναι ερωτήματα που σε ένα κοντινό παρελθόν μας απασχόλησαν, αλλά απαντήθηκαν όπως μπορούσε να τα απαντήσει ένα μικρό κόμμα. Σήμερα, όμως, είμαστε το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς στην Ευρώπη. Επομένως η ευθύνη και οι απαιτήσεις είναι ασύγκριτα μεγαλύτερες, όχι μόνο για την πολιτική που ασκούμε ως κυβέρνηση, όχι μόνο για τη δραστηριότητα του κόμματος στον τόπο μας, αλλά για το παρόν και το μέλλον των λαϊκών τάξεων και της Αριστεράς στην ήπειρό μας.

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)