Κάποιοι νομίζουν ότι είναι επαναστάτες επειδή ανέβηκαν οι παλμοί τους μην αφήνοντας τον Μανιό να καταθέσει στεφάνι στο Πολυτεχνείο και κάποιοι άλλοι ένιωσαν το δίκιο τους να ξεχειλίζει, ρίχνοντας στην άσφαλτο μια συνομήλικη του Μανιού πρώην Λαμπράκισσα έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία.
Αυτό δεν είναι και σπουδαία είδηση, δεδομένου ότι πρόκειται για 20χρόνους που δεν ξέρουν τη διαδρομή ούτε του Μανιού, ούτε της Λαμπράκισσα, ούτε των συζύγων τους, ούτε των φίλων και συνοδοιπόρων τους για δεκαετίες..., με λίγα λόγια δεν ξέρουν την ιστορία κάποιων μιας άλλης γενιάς. Σε τελική ανάλυση, δεν φταίνε αυτοί, αλλά όσοι τους έχουν κάνει να πιστέψουν ότι το χωρίς όριο αντισυριζαικό μένος είναι επαναστατική πράξη, που μπορεί να εξισορροπήσει τη σχεδόν πλήρη κινηματική και πολιτική τους απραξία (ορισμένων, όχι όλων).
Σε ό,τι αφορά τα πιο επίκαιρα, οι επόμενοι τρεις μήνες θα έχουν αρκετές ευκαιρίες για τεστ αριστερής αυτογνωσίας, τόσο για οικονομικά θέματα όσο και για θεσμικά και εθνικά. Αξίζει να παρατηρήσει κανείς αν νιώθει την ίδια απογοήτευση με τον Σαμαρά όταν αποφασίζεται η κατάργηση της περικοπής των συντάξεων ή αν πετροβολάει στον ίδιο στόχο με τον Άδωνι όταν ανοίγει το μακεδονικό και το εκκλησιαστικό. Καλό είναι ο φανατισμός ορισμένων να μην τους οδηγήσει να φτάσουν στο σημείο να συμφωνήσουν με τον τελευταίο ότι δεν είχε νεκρούς στο Πολυτεχνείο... αφού από τον Μανιό έχουμε μάθει ότι υπήρξαν.