Τα αποτρόπαια και συνεχόμενα περιστατικά γυναικοκτονίας που συμβαίνουν στην χώρα μας δεν γίνεται να μας αφήνουν ανεπηρέαστους και απλά παρατηρητές.
Είναι δεδομένο ότι σε μια κοινωνία που ακόμα συζητάμε για τα προφανή και τα διεκδικούμε, υπάρχει έλλειμμα ισότητας όχι μόνο φύλου, αλλά σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Όταν ακόμα υπάρχει ως συζήτηση αν το παιδί που θα γεννηθεί θα είναι αγόρι ή κορίτσι, όταν μεγαλώνει το αγόρι σε μια κοινωνία συντηρητική και πατριαρχική, γεμάτη στερεότυπα και προκαταλήψεις που ακόμα και σήμερα του φουσκώνουν το κεφάλι με θεωρίες του “ισχυρού άνδρα”, του “αψύ που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του”, υπάρχει πρόβλημα.
Όταν ως γονείς και ειδικότερα ως μάνες, καμαρώνουμε και χαμογελάμε με τις περίεργες συμπεριφορές του γιου μας, όταν μουτρώνουμε ή αγνοούμε τη δασκάλα που ακόμα και στον βρεφονηπιακό σταθμό μας ενημερώνει - όπως είναι υποχρεωμένη - για κάποια δείγματα επιθετικότητας και παρέκκλισης και αυτό συνεχίζεται στο Δημοτικό και αργότερα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο πλέον έχουν παγιωθεί, έχουμε ευθύνη. Έχουμε ευθύνη γιατί ενώ βλέπαμε δεν κάναμε κάτι, αλλά πολλοί θεωρούν φυσικό ό άνδρας να είναι “ευέξαπτος” και “νταής”.
Όμως, σημαντικό ρόλο, κατά την άποψη μου, παίζει το ευρύτερο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει το παιδί, τι βλέπει, τι ακούει και περισσότερο τι αισθάνεται. Καθοριστικό ρόλο παίζει το σχολείο και η παρεχόμενη εκπαίδευση, τα μαθήματα και τα προγράμματα σπουδών, αν βοηθούν το παιδί να σκέπτεται αντί να αποστηθίζει στείρα. Δεν γίνεται να μην αναφερθώ στην κατάργηση από την κυβέρνηση της ΝΔ, της Κοινωνιολογίας και στη μείωση των ωρών των καλλιτεχνικών μαθημάτων. Όταν στερείς από το παιδί τη σκέψη, τον προβληματισμό, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία, το μετατρέπεις σε άβουλο και κενό άτομο που δεν θα γνωρίζει τις βασικές αξίες στην ζωή.
Από νωρίς πρέπει να μάθει το αγόρι να σέβεται όλους τους ανθρώπους το ίδιο, να αντιμετωπίζει την γυναίκα ισάξια και ισότιμα, να είναι δίκαιος, να μάθει να αγαπά χωρίς ανταλλάγματα και να αναπτύξει την αλληλεγγύη.
Από την άλλη, τα κορίτσια να μεγαλώνουν με θάρρος, να μη φοβούνται και να μην καταπιέζονται από κανέναν, να μιλάνε και να κάνουν αυτό που νοιώθουν ότι θέλουν, να μην επιτρέπουν σε κανέναν κανενός είδους βία (λεκτική, ψυχολογική ή σωματική), να απορρίπτουν ανθρώπους με άσχημες συμπεριφορές και να μην υπομένουν κάποια λίγα σε μια σχέση που μπορεί αργότερα να γίνουν ολέθρια.
Ως κοινωνία, νομίζω ότι, δυστυχώς, έχουμε σοβαρό πρόβλημα. Και από τη μία έχει να κάνει με την ανατροφή και την εκπαίδευση, αλλά από την άλλη είναι συνολικότερο θέμα που έχει να κάνει με την αντιμετώπιση, την αποδοχή και την ίση μεταχείριση της γυναίκας. Αρκεί λίγο να παρακολουθήσουμε πώς παρουσιάζουν και πού κατατάσσουν τις γυναίκες στις εκπομπές στην τηλεόραση και στις διαφημίσεις. Αρκεί να δούμε τη γυναικεία εκπροσώπηση σε θέσεις ευθύνης. Έχουν γίνει και γίνονται προσπάθειες για τα αυτονόητα, αλλά σε μια κοινωνία που το τελευταίο ειδικά διάστημα ολισθαίνει όλο και περισσότερο σε υποκρισίες, ακροδεξιές λογικές, διαφθορά και σήψη, η εγκληματικότητα οργιάζει και οι γυναικοκτονίες πληθαίνουν.
Όμως, οφείλουμε να ψάξουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας , να δούμε αν κάπου κάνουμε λάθος και να αλλάξουμε αν πρέπει συμπεριφορά. Είμαστε υποχρεωμένες ως μάνες και γυναίκες.
Μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους, μην αδιαφορούμε και προπάντων μην αγνοούμε τις ευθύνες μας.
“Κακιά ώρα” δεν υπάρχει, “έτυχε” δεν υπάρχει, συμπεριφορές που στην πορεία γίνονται εγκληματικές υπάρχουν και οφείλουμε να βάλουμε ένα τέλος. Μπορούμε!
* Η Ευαγγελία Μανιτσούδη είναι εκπαιδευτικός
