Μιλώντας για την αποτελεσματικότητα της δουλειάς των υπουργείων, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από την Αριστερά, αγαπημένος σύντροφος απ’ τα παλιά με ρώτησε. «Αν δεν κυβερνήσει ο υπουργός, τότε ποιος θα κυβερνήσει;».
Δεν απάντησα. Ένιωσα αιφνιδιασμένος. Όμως σκέφτηκα, παρατήρησα τα γεγονότα, παρακολούθησα τη σχετική αρθρογραφία, μίλησα πολλές φορές γι' αυτό το θέμα με τον κόσμο που μας στηρίζει.
Η δική μου απάντηση στο συντροφικό ερώτημα ήρθε κι αυτή απ’ τα παλιά. Από τα χρόνια της αισιοδοξίας, της αυτοπεποίθησης, των συλλογικών επεξεργασιών και του οργανωτικού σφρίγους. Από τότε που δεν υπήρχαν ούτε σαν σκέψεις η έννοια της ήττας, η συνθηκολόγηση με το πιστόλι στον κρόταφο, η λήψη από τη μεριά μας σκληρών μέτρων σε βάρος των ανθρώπων του μόχθου.
Κι αυτή η απάντηση ήταν μια λέξη: «Η γραμμή»!
Η «γραμμή» που διαμορφώσαμε όλες αυτές τις δεκαετίες στα συνέδρια, στις συνδιασκέψεις, στα τμήματα. Σ’ αυτήν πρέπει να μείνουμε αταλάντευτα πιστοί. Και με οδηγό αυτή πρέπει να κυβερνήσουμε!
Και, για να προλάβω τις οποιεσδήποτε ενστάσεις, ξεκαθαρίζω ότι αντιλαμβάνομαι πλήρως τους περιορισμούς που έχουμε ως προς τη δυνατότητα εφαρμογής της λατρεμένης μας «γραμμής» στις σημερινές συνθήκες. Αντιστέκομαι όμως στην «εύκολη» αμφισβήτησή της.
Διαχρονικά έχει αποδειχτεί ότι, όποτε τηρήσαμε τη γραμμή, κερδίσαμε. Αντίθετα, όταν, ως απάντηση στη δυσκολία της στιγμής, πέφταμε στην παγίδα της ολέθριας φράσης «έχω μια καλή ιδέα», τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά.
Η υιοθέτηση της «καλής ιδέας», εκτός από πρόξενος προβληματικών καταστάσεων, είναι και άδικη για τα μέλη μας, που «μάτωσαν» μέχρι να φτάσουμε σ’ αυτές τις επεξεργασίες που μάθαμε από την εφηβεία μας να λέμε «γραμμή».
Είναι προφανές ότι τα περιθώρια, μετά τη συμφωνία του Ιουλίου του '15 στένεψαν. Η λαϊκή κυριαρχία και η εθνική μας ανεξαρτησία έχουν τρωθεί. Όταν βλέπουμε άρθρα σχεδίων νόμων που είχαν υποστεί τη βάσανο της δημόσιας διαβούλευσης, είχαν δεχθεί τον θεσμικό νομοπαρασκευαστικό έλεγχο, είχαν πάρει την έγκριση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και στο τέλος δεν κατατέθηκαν προς ψήφιση γιατί οι δανειστές μας δεν ήταν σύμφωνοι με το περιεχόμενό τους, καταλαβαίνει κανείς γιατί είναι φορές που η πραγματικότητα εκβιάζει τη συνείδησή μας.
Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν χαραμάδες μέσα απ’ τις οποίες ευθύγραμμα τμήματα της «γραμμής» μπορούν να περάσουν από το Κοινοβούλιο, να δικαιώσουν τους αγώνες πολλών γενεών και να μας επιτρέψουν να συνεχίσουμε τον άνισο αγώνα για την ανακούφιση του κόσμου που μας στήριξε. Ζητήματα που ξαναδίνουν την αίσθηση της αξιοπρέπειας σε όλους μας.
Τέτοια δείγματα γραφής καταφέραμε να δώσουμε -σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ασφυξίας- και οφείλουμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Ιδιαίτερα στα ζητήματα που μπορούμε να κινηθούμε «κάτω απ’ το ραντάρ» επιβάλλεται να επιδεικνύουμε μια «εξαίσια μονομανία» στις δομικές θέσεις της Αριστεράς. Σ’ αυτές που μας οδήγησαν στην εκλογική μας νίκη.
Ας μην πέσουμε, λοιπόν, στην παγίδα μιας πρόχειρης επικαιροποίησης των επεξεργασιών μας, στο όνομα μιας πιο «φρέσκιας» και πιο «σύγχρονης» αντιμετώπισης της πραγματικότητας, που μας πλασάρεται γλυκά από διάφορους κύκλους και κρύβει με τέχνη κι επιμέλεια τον νεοφιλελεύθερο πυρήνα της.
Κι αν ακόμα πρέπει να αναθεωρήσουμε πλευρές της «γραμμής» μας, ας το κάνουμε συλλογικά. Με τον τρόπο που ξέρουμε. Με γόνιμες αντιπαραθέσεις. Με προωθητικές συγκρούσεις. Με λυτρωτικές συγκλίσεις. Έτσι, όπως φτάσαμε ώς εδώ.
Για να δικαιωθεί το πολυπόθητο Συνέδριό μας και να χαμογελάσουν πάλι τα μέλη μας, που μαζί με τους ψηφοφόρους μας και όλο τον λαό σηκώνουν στις πλάτες τους αυτή την κυβέρνηση.
Γ. Μπουγελέκας, εκπαιδευτικός και μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
