Ο αντικαγκελάριος και υπουργός Οικονοµικών Σολτς γνώριζε πολύ καλά ότι η Γαλλία δεν συζητά την παραίτησή της από την εθνική κυριαρχία, σε ό,τι αφορά την πυρηνική δύναµη κρούσης και τη µόνιµη έδρα της στο Συµβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Είναι προφανές ότι η πρότασή του για εξευρωπαϊσµό της µόνιµης έδρας του Παρισιού είναι µια επικοινωνιακή αντεπίθεση που αποσκοπεί στο να αλλάξει και -στη χειρότερη περίπτωση- να εξισορροπήσει την εικόνα τής συνεχούς άρνησης και περιχαράκωσης του Βερολίνου στη σταθερή πίεση Μακρόν για εµβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στην Ευρωζώνη, αλλά και στην κοινή άµυνα.

Εµµέσως πλην σαφώς ο Σολτς διαµηνύει ότι τα βήµατα εµβάθυνσης που µπορούν να γίνουν στο πλαίσιο της διακυβερνητικής συνεργασίας στην ΕΕ - Ευρωζώνη είναι οριοθετηµένα, ενώ η επιλογή της οµοσπονδιακής µετεξέλιξης της Ενωσης είναι ασύµβατη µε τα άβατα εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας στα πυρηνικά και στον ΟΗΕ.

Το κύριο, όµως, υπονοούµενο του Σολτς προς τη Γαλλία είναι το µήνυµα ότι οι σηµερινές κόκκινες γραµµές της Γερµανίας στην Ευρωζώνη, η άρνηση αµοιβαιοποίησης του οικονοµικού κινδύνου -κοινός δανεισµός δηλαδή- και η µεταφορά πόρων για την κάλυψη των περιφερειακών αποκλίσεων Βορρά - Νότου θα µπορούσαν να τεθούν προς συζήτηση σε µια µελλοντική διαπραγµάτευση για οµοσπονδιακή µετεξέλιξη ενός σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα στον οποίο δεν θα υπήρχαν άβατα εθνικής κυριαρχίας για κανέναν.

Άλλωστε, η Γερµανία προσχώρησε στον ευρωπαϊκό µινιµαλισµό µετά την απόρριψη της Συνταγµατικής Συνθήκης στα δηµοψηφίσµατα της Γαλλίας και της Ολλανδίας την άνοιξη του 2005, που οδήγησαν στην κατεξοχήν µινιµαλιστική Συνθήκη της Λισαβόνας δύο χρόνια αργότερα. Τα παραπάνω, σε κάποιον βαθµό, παραπέµπουν στις αρχές της δεκαετίας του ’50, όταν οι ΗΠΑ πίεζαν τη Γαλλία να δεχθεί τον επανεξοπλισµό της ∆υτικής Γερµανίας και το Παρίσι πρότεινε την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Αµυντικής Κοινότητας, ενός κοινού ευρωπαϊκού στρατού δηλαδή, µια πρόταση που απερρίφθη το 1954 στη γαλλική Βουλή ως ασύµβατη µε τις πρόνοιες του συντάγµατος για την εθνική κυριαρχία