Αν αυτή η καθυστέρηση εξελιχτεί σε μπλοκάρισμα, τότε θα είναι η τρίτη φορά μετά την ενοποίηση του 1990 που η Γερμανία θα έχει βραχυκυκλώσει την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Αν το Βερολίνο επιμείνει στην περιχαράκωσή του, τότε οι δυσκολίες προσαρμογής της Γερμανίας θα προβάλλουν ως το νέο γερμανικό πρόβλημα.

Πρώτο σοκ λίγους μήνες μετά την ενοποίηση του 1990 η εκβιαστική πίεση της Γερμανίας στους τότε 11 εταίρους της στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα να αναγνωρίσουν την απόσχιση της Σλοβενίας και της Κροατίας, πριν διαμορφωθεί μια συνολική πρόταση διαχείρισης της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας.

Τότε σύγκρουση των 11 με τη Γερμανία θα σήμαινε βραχυκύκλωμα της ούτως ή άλλως δύσκολης διαπραγμάτευσης εν όψει του Μάαστριχτ.

Ετσι η Γερμανία και επέβαλε την αποδοχή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και ταυτόχρονα τις δικές της προδιαγραφές και προαπαιτούμενα για την ΟΝΕ.

Το δεύτερο σοκ ήλθε μετά την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και κυρίως μετά την έναρξη της κρίσης στην ευρωζώνη την άνοιξη του 2010 με την τιμωρητική διάσωση της Ελλάδας στο παρά πέντε που επέβαλε η Γερμανία.

Κορυφαία στιγμή της γερμανικής περιχαράκωσης ήταν η Συμφωνία της Ντοβίλ, τον Οκτώβριο του 2010, με τη Μέρκελ να επιβάλλει στον Σαρκοζί την «ελεγχόμενη χρεοκοπία» στις διασώσεις χωρών-μελών της ευρωζώνης.

Λίγες μέρες μετά την Ντοβίλ η Ιρλανδία έχασε την πρόσβαση στις αγορές και λίγους μήνες αργότερα ακολούθησε η Πορτογαλία.

Μόνο όταν έγινε ορατή η απειλή να χάσουν την πρόσβαση στις αγορές η Ιταλία και η Ισπανία, το Βερολίνο έδωσε στον Ντράγκι τη δυνατότητα να δεσμευτεί πως θα γίνει ό,τι χρειαστεί για να σωθεί το ευρώ.

Γιουγκοσλαβία, κρίση στην ευρωζώνη και τώρα διαχείριση της πανδημίας φωτίζουν τη συνέχεια του γερμανικού προβλήματος, που αυτή την φορά θα είναι μοιραίο για ΕΕ-ευρωζώνη.