Μέχρι πριν από μερικούς μήνες τα έβγαζε πέρα στη Θεσσαλονίκη από τις οικονομίες του και εισπράττοντας ένα νοίκι. Άντεχε, αφού δεν είχε οικογένεια να συντηρήσει. Όμως το σπίτι ξενοικιάστηκε και οι οικονομίες του άρχισαν να συρρικνώνονται επικίνδυνα. Κι ο Γιώργος έκανε την καρδιά του πέτρα και πήρε το αεροπλάνο για τη Στουτγάρδη. Δουλειά βρήκε αμέσως. Είχε κατάρτιση, είχε γνωστούς, μιλά άψογα τα γερμανικά, μπορούσε να διαλέξει. Επιπλέον ήξερε ότι οι δουλειές υπάρχουν εν αφθονία στον γερμανικό Νότο, δεν έκανε το λάθος να πάει στις πολύ πιο γοητευτικές πόλεις του Βερολίνου ή της Κολωνίας, όπου η ανεργία «κρύβεται» πίσω από προσωρινές και κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας...
Ο Γιώργος δεν χρειαζόταν να διαβάσει την τελευταία έκθεση της Κομισιόν για την απασχόληση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για να διαπιστώσει, όπως ο αρμόδιος επίτροπος, ότι ανοίγει επικίνδυνα η ψαλίδα μεταξύ Βορρά-Νότου, κέντρου και περιφέρειας. Το ζει στο πετσί του. Και κατά βάθος νιώθει τυχερός. Μπορεί να του λείπουν οι δικοί του άνθρωποι, μπορεί να μην του αρέσουν τα περίχωρα της Στουτγάρδης, μπορεί να μην βρήκε τη δουλειά των ονείρων του -συντηρεί τους υπολογιστές σε μια αλυσίδα "προπατζίδικων"-, αλλά βγήκε επιτέλους από την κατάθλιψη της χρόνιας ανεργίας. «Αισθάνομαι πάλι άνθρωπος», λέει, «έχω ένα λόγο να σηκωθώ κάθε πρωί απ' το κρεβάτι μου και στη συνέχεια θα ψάξω για μια μεγαλύτερη πρόκληση. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι τον γυρισμό».
Πιο χαλαρά αντιμετωπίζει τα πράγματα η Κάρμεν, ίσως επειδή δεν έχει φτάσει ακόμη τα τριάντα, ίσως επειδή θα άνοιγε τα φτερά της ακόμη κι αν έβρισκε δουλειά στη Βαλένθια. Η Κάρμεν είναι γραφίστρια, το αληθινό πάθος της όμως είναι τα κόμικς. Ήξερε ότι οι Ισπανοί γραφίστες έχουν καλό όνομα στο εξωτερικό, αμφιταλαντεύτηκε μεταξύ Σουηδίας και Γερμανίας, τελικά βρήκε ένα γραφείο να συνεργαστεί στο Βερολίνο. Η δουλειά δεν είναι πολύ απαιτητική, αλλά αμείβεται αξιοπρεπώς και της αφήνει ελεύθερο χρόνο να σχεδιάζει τα κόμικς της. «Ίσως κάποτε καταφέρω να ζω απ' τα κόμικς στην Ισπανία, τα παιδιά στη Βαλένθια κάνουν καταπληκτική δουλειά και θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Αλλά σ’ αυτή τη φάση δεν μπορούν να ταΐσουν ούτε τον εαυτό τους. Όταν περάσει, αν περάσει η κρίση, θα δω τι θα κάνω», λέει...
Την πορεία του Γιώργου και της Κάρμεν την ακολούθησαν μερικές δεκάδες χιλιάδες άνεργοι από την Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία. Στις αρχές του χρόνου, ο γερμανικός "ΟΑΕΔ" μέτρησε πόσοι Νότιοι πήγαν για δουλειά στη Γερμανία το 2012. Μόνο οι δηλωμένοι Έλληνες ήταν πάνω από 13.000, οι Ισπανοί σχεδόν 50.000. Προφανώς, συνολικά είναι περισσότεροι, αφού οι γερμανικές αρχές δεν καταμετρούν αυτούς που ψάχνουν, αυτούς που βρίσκουν σκόρπια αδήλωτα μεροκάματα, αυτούς που πάνε προσωρινά να δουλέψουν σε μια ταβέρνα φίλων. Η Γερμανία καλοβλέπει το νέο κύμα «γκάσταρμπάιτερ» από τον ευρωπαϊκό Νότο, ειδικά στους κλάδους των γιατρών και των μηχανικών, που της λείπουν. Και είναι βέβαιο ότι το κύμα θα διογκωθεί το 2013, αφού, σύμφωνα με όλες τις έρευνες -από την Κομισιόν και τα εθνικά οικονομικά ινστιτούτα, μέχρι τους συμβούλους επιχειρήσεων της Ernst &Young- ,η ανεργία στην Ευρωζώνη θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο και βεβαίως όχι ομοιόμορφα, αλλά πολύ στον Νότο και ενδεχομένως καθόλου στον Βορρά.
Το αόρατο κριτήριο της ανεργίας…
Ας κάνουμε όμως ένα ταξίδι στο παρελθόν, στη σύνοδο κορυφής του Άμστερνταμ το καλοκαίρι του 1997, όπου καθορίστηκαν οριστικά οι κανόνες της Ευρωζώνης, τα περιβόητα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας. Σ’ αυτή τη μαραθώνια συνεδρίαση, κάποιες κυβερνήσεις -από τις λίγες κεντροαριστερές που υπήρχαν τότε- επέμεναν, μαζί με τα δεσμευτικά ανώτατα όρια του χρέους και του ελλείμματος, να υπάρξει κι ένα δεσμευτικό ανώτατο όριο για την ανεργία. Όπως δηλαδή υποχρεούται μια κυβέρνηση να παίρνει μέτρα για να μειώσει το έλλειμμα όταν αυτό ξεφεύγει, να υποχρεούται να παίρνει μέτρα κι όταν η ανεργία ξεφεύγει. Η πρότασή τους δεν πέρασε - κι αυτό αποτελεί ένα ακόμη «κατασκευαστικό» λάθος του ευρώ, το οποίο οι πολιτικές ελίτ, που σπεύδουν τώρα να κάνουν την αυτοκριτική τους, αποφεύγουν να το επισημάνουν. Πώς είναι δυνατόν να πιέζεται ασφυκτικά μια χώρα να ρίξει το έλλειμμά της στο 3% -και να υπόκειται σε κυρώσεις εάν δεν το κάνει, από φέτος που ισχύει το νέο Δημοσιονομικό Σύμφωνο- και να μην υποχρεούται να κάνει κάτι για την "αγορά εργασίας" όταν η ανεργία φτάνει στα αστρονομικά ποσοστά του 25%; Πώς μπορεί να αντικρίζει μια χώρα τον εαυτό της στον καθρέφτη, όταν ο ένας στους δύο νέους της δεν μπορεί να βρει δουλειά; Και πώς μπορεί η Ευρώπη, η ήπειρος «της ειρήνης, της ευημερίας, της αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους», να αντέχει να έχει 120 εκατομμύρια πολίτες της κάτω από το όριο της φτώχειας;
…και η επικίνδυνη ψαλίδα
Προφανώς έχει ξεχαστεί το μεγάλο στοίχημα της Ε.Ε., η περιβόητη «σύγκλιση». Αντί τα κράτη - μέλη να συγκλίνουν -προς τα πάνω, εννοείται-, τα τελευταία χρόνια αποκλίνουν και με την πολιτική των Μνημονίων η ψαλίδα ανοίγει ακόμη περισσότερο. Σήμερα, στο σύνολο της Ευρωζώνης, το ποσοστό της ανεργίας σκαρφάλωσε στο 11,8%, στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων είκοσι ετών, ενώ πριν από πέντε χρόνια ήταν 7,1%. Ωστόσο, ενώ το 2007 τα ποσοστά της ανεργίας σε Βορρά και Νότο ήταν σχεδόν ίδια, σήμερα υπάρχει μια διαφορά 7,5 ποσοστιαίων μονάδων μεταξύ τους!
Ενώ η Αυστρία είχε τον περασμένο Νοέμβριο ποσοστό ανεργίας 4,5%, η Γερμανία 5,4% και η Ολλανδία 5,6%, τα αντίστοιχα ποσοστά στην… άλλη πλευρά του ουρανού ήταν 26,6% για την Ισπανία, 26% για την Ελλάδα και 16,3% για την Πορτογαλία. Ακόμη μεγαλύτερο -και πιο εκρηκτικό- είναι το άνοιγμα της ψαλίδας στην ανεργία των νέων. Τουλάχιστον οι εννιά στους δέκα νέους κάτω των 25 ετών βρίσκουν δουλειά στην Ολλανδία, την Αυστρία και τη Γερμανία, ενώ ούτε ο ένας στους δύο δεν έχει ελπίδα στην Ελλάδα και την Ισπανία.
Της Κάκης Μπαλή
Πηγή:
avgi.gr
