Η κατάπαυση του πυρός μεταξύ του Ισραήλ και των παλαιστινιακών οργανώσεων διάνυσε τη δεύτερη μέρα της χωρίς να παραβιαστεί. Η τήρηση της κατάπαυσης του πυρός σε συνδυασμό με την αποχώρηση των δυνάμεων του Ισραήλ από τη Γάζα, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο τρίτος πόλεμος της Γάζας τελείωσε –συμπέρασμα αβέβαιο, όπως και κάθε τι στη Μέση Ανατολή.

Με τα όπλα να έχουν σιγήσει (για πόσο άραγε;) μοιάζει  κατάλληλη ώρα για έναν πρώτο πολιτικό απολογισμό. Τον ηθικό και ανθρωπιστικό απολογισμό του πολέμου τον έχουν κάνει οι πολίτες του κόσμου κάθε μέρα από την αρχή της σύγκρουσης, κάθε μέρα που δημοσιεύονταν οι φρικτές φωτογραφίες των νεκρών παλαιστινίων αμάχων (πόσα παιδιά!), κάθε μέρα που ένας από τους πιο σύγχρονους στρατούς του κόσμου χτύπαγε πολιτικές υποδομές και σπίτια. Ο τρίτος πόλεμος στη Γάζας αποτελεί έναν ακόμα κρίκο στη μακρά αλυσίδα των εγκλημάτων του ισραηλινού κράτους σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Προς τι λοιπόν τόσο αίμα; Γιατί το Ισραήλ μετέτρεψε σε αιτία πολέμου τη δολοφονία των τριών έφηβων εποίκων, στην οποία τελικά δεν αποδείχτηκε η εμπλοκή της Χαμάς;

• Αν ο σκοπός του Νετανιάχου ήταν να σταματήσει τη δυνατότητα της Χαμάς να ρίχνει πυραύλους στο Ισραήλ, τότε ο πόλεμος αποτέλεσε δεινή ήττα για το Ισραήλ. Η Χαμάς ακόμα και την τελευταία μέρα του πολέμου εκτόξευσε δεκάδες ρουκέτες.
• Αν ο σκοπός του Νετανιάχου ήταν να εξευτελίσει στρατιωτικά τη Χαμάς και τις ένοπλες παλαιστινιακές οργανώσεις, δεν το κατάφερε. Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία για τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσαν οι παλαιστίνιοι μαχητές. Ωστόσο, πολέμησαν καλύτερα από κάθε άλλη φορά προκαλώντας απώλειες στον ισραηλινό στρατό, κάτι που αναβαθμίζει το κύρος τους.
• Αν ο σκοπός του Νετανιάχου ήταν να απομονώσει τους Παλαιστίνιους και να αναβαθμίσει τη θέση του Ισραήλ στη διεθνή σκηνή, θα πρέπει να μιλήσουμε για πραγματική πανωλεθρία. Το Ισραήλ έχασε πανηγυρικά τη μάχη της διεθνούς κοινής γνώμης  (πρώτα και κύρια στα social media) και κατάφερε να εκνευρίσει ακόμα και τους αμερικάνους πάτρωνές του. Και ο πιο φιλικά διακείμενος  δύσκολα μπορεί να δικαιολογήσει τις δολοφονίες εκατοντάδων παιδιών ή το βομβαρδισμό σχολείων-καταφυγίων αμάχων.

Ο ισραηλινός ακτιβιστής Σέρτζιο Γιάχνι  στη συνέντευξη του στο left.gr  στις 18 Ιουλίου παρουσίασε τα κίνητρα της ισραηλινής κυβέρνησης και προέβλεψε προφητικά το αποτέλεσμά του πολέμου: «Τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει το Ισραήλ στη Γάζα; Ποιος είναι ο στόχος του πολέμου; Κανείς δεν ξέρει. Πρόκειται για έναν πολιτικό ελιγμό που συνδέεται στενά με την κατάσταση στο εσωτερικό της κυβέρνησης, δηλαδή την αντιπαράθεση μεταξύ δεξιών και ακροδεξιών. Όλοι γνωρίζουν ότι η στρατιωτική εικόνα στο τέλος του πολέμου θα είναι παρόμοια με εκείνην της αρχής του.»

Ο τρίτος πόλεμος της Γάζας δεν ήταν παρά μια αιματοβαμμένη φυγή προς τα μπρος του Νετανιάχου. Δεν είχε κάποιο συγκεκριμένο στρατιωτικό στόχο, αλλά αποσκοπούσε στην αναχαίτιση της πολιτικής πίεσης που δεχόταν ο ισραηλινός πρωθυπουργός. Το να επιλέγεις βέβαια τον πόλεμο για λόγους που άπτονται της εσωτερικής πολιτικής ζωής της χώρας σου, συνιστά εξωφρενική επιλογή. Επιλογή όμως που είναι εξηγήσιμη  για ένα κράτος το οποίο έχει μετατρέψει τον πόλεμο σε ρουτίνα ,καθώς και για έναν πολιτικό κόσμο που είναι εγκλωβισμένος στο σπιράλ της αντιπαλαιστινιακής πλειοδοσίας.

Το Ισραήλ θυσίασε σχεδόν δύο χιλιάδες ζωές για να επιβεβαιώσει το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο το έχει φέρει η συνέχιση της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών.