Μια βασική παραδοχή είναι πως στη δημοσιογραφία δεν υπάρχει αντικειμενικότητα. Ο καθένας ερμηνεύει τα γεγονότα όπως θέλει και αυτή η ερμηνεία τις περισσότερες φορές δεν είναι εμφανής, άλλες είναι. Σε κάθε περίπτωση γίνεται κατάλληλη επιλογή των λέξεων και οι λέξεις δεν είναι ουδέτερες όταν εντάσσονται σε ένα σύνολο. Ο Γιώργος Πλειός, καθηγητής και διευθυντής του Εργαστηρίου Κοινωνικής Έρευνας στα ΜΜΕ, του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, μίλησε για τη γλώσσα των ΜΜΕ στις «ιστορίες που γράφουν Ιστορία» Στο Κόκκινο, με την Τζούλυ Τσίγκα.

Υπάρχει μια διαπάλη, να επιβάλλει ο καθένας τη δικιά του αντίληψη για να διατηρήσει ή να διεκδικήσει την εξουσία. Η διαπάλη για τις λέξεις, είναι η διαπάλη για τα νοήματα, άρα είναι η διαπάλη για τα συμφέροντα. Άλλο είναι απόλυση και άλλο διαθεσιμότητα, λέξεις που ακούγονταν ως συνώνυμα από τα ΜΜΕ. Η απόλυση σημαίνει ότι έχω χάσει τη δουλειά μου, η διαθεσιμότητα ότι μπορεί και να με ξαναπροσλάβουν σε δουλειά.

Τα ΜΜΕ υπήρξαν πιο μνημονιακά και από τις ίδιες τις κυβερνήσεις που στήριζαν, γιατί συντηρούνταν από τα δάνεια που έπαιρναν με διευκόλυνση από τις κυβερνήσεις αυτές. Οι ειδήσεις είναι το βαρύ πυροβολικό της προπαγάνδας τους. Θυμάμαι το 2012 έλεγαν ότι συνελήφθη κάποιος επιχειρηματίας για μεγάλη φοροδιαφυγή. Δεν ειπώθηκε ούτε όνομα, ούτε ποσό, ούτε άλλα στοιχεία. Επρόκειτο λοιπόν για μια περίπτωση fake news για να πείσουν ότι η κυβέρνηση τότε χτυπούσε τη φοροδιαφυγή.

Πόσοι και πόσες έχουν δυσφημιστεί άνθρωποι και κοινωνικές κινητοποιήσεις, ή πόσοι έχουν ευφημιστεί από τα ΜΜΕ! Αντιστοίχως και σε άλλες εκπομπές, τα περίφημα talk show, όπου επίσης φαινόταν η διαπάλη μεταξύ δημοσιογράφων για το ποιος θα επιβάλει τη δική του θέση.

Στις δολοφονίες γυναικών, η έμφαση στα τηλεοπτικά ΜΜΕ δίνεται στο κίνητρο (π.χ. η ζήλεια) και στο συναίσθημα, αντί για την ίδια την πράξη. Για τους δωσίλογους στην κατοχή υπήρξαν κάποιοι πολιτικοί επιστήμονες που υποστήριξαν πως κατέδιδαν γιατί ήταν αντικομμουνιστές. Ναι αλλά κατέδιδαν και μας ενδιαφέρει η βαρύτητα της πράξης και όχι το κίνητρο.

Οι ακροατές, το κοινό, οι αναγνώστες, οι τηλεθεατές έχουν τη δική τους ζωή, ζουν στη δική τους μικροκοινωνία. Εκεί που συναντιούνται οι μικρόκοσμοί τους είναι όταν μπαίνουν ως θεατές ή ακροατές.

Η απόδοση της πραγματικότητας είναι επιλεκτική, αποσπασματική. Η επικαιρότητα δεν υπάρχει από μόνη της, κάθε μέρα υπάρχουν χιλιάδες ειδήσεις και τα ΜΜΕ επιλέγουν 15 συγκεκριμένες. Άρα εκείνα διαμορφώνουν την επικαιρότητα.