Ο κ. Καυκιάς εξήγησε στον Διονύση Ελευθεράτο ότι πήγε στη Γαλλία τον Σεπτέμβρη του '68, και ότι εκεί κάθε άλλο παρά κλίμα απογοήτευσης και «παράλυσης» επικρατούσε στις τάξεις των εργαζομένων και των αριστερών.

Αντίθετα, παρά τη νίκη της Δεξιάς στις εκλογές του Ιουνίου, ήταν συχνότατες οι διαδηλώσεις, αλλά και αρκετές οι απεργίες, καθώς πολλοί εργαζόμενοι αψηφούσαν τη γραμμή «κοινωνικής ειρήνευσης» που είχαν χαράξει οι ηγεσίες μεγάλων Συνδικάτων. Υπήρχε ρεβανσισμός από τις συντηρητικές δυνάμεις, που εκδηλωνόταν κυρίως με την αγριότητα με την οποία τα CRS, τα γαλλικά ΜΑΤ, στρέφονταν εναντίον διαδηλωτών».

Είναι όμως «κληροδότημα» του Μάη στη γαλλική κοινωνία αυτή η έντονη «κοινωνική απείθεια» που οδήγησε με μοναδική – για τα ευρωπαικά δεδομένα – συχνότητα στην απόσυρση νομοσχεδίων λόγω δυναμικών κινητοποιήσεων ή ακόμα και στο πολιτικό «τέλος» ηγετών που επέμειναν σε αυτά; «Ασφαλώς και υπάρχει το πνεύμα του Μάη του 1968 σε όλα αυτά», απαντά και προσθέτει: «Αλλά όχι μόνο του Μάη. Όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι πλούσια η παράδοση εξεγέρσεων  και επαναστάσεων στη Γαλλία, από περασμένους αιώνες. Ο  Μάης ασφαλώς έδωσε μεγάλη ώθηση στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, των επόμενων δεκαετιών».   

Σύμφωνα με τον Γ. Καυκιά, η γαλλική άρχουσα τάξη έγινε περισσότερη προσεκτική και ευέλικτη έπειτα από τον Μάη. Φυσικά και σχολιάζει τη στάση του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος στην εξέγερση του Μάη. Αλλά μιλάει και για την επιστράτευση του γαλλικού ακροδεξιού παρακράτους εναντίον της κοινωνικής Αριστεράς και για τις «γέφυρες» που έριξε ο Ντε Γκολ προς την ακροδεξιά OAS, αμνηστεύοντας τα καταδικασμένα, φυλακισμένα στελέχη της, για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των ακροδεξιών του στρατεύματος. Για την περίπτωση που θα το «έριχνε» εναντίον των εξεγερμένων του 1968...