Ο καθηγητής μεταξύ άλλων δήλωσε:
"Στη μεν κρίση των τζιχαντιστών φάνηκε να υπάρχει αυτό το σύνδρομο γκόλεμ, αυτό το σύνδρομο Φρανκενστάιν - αυτούς δηλαδή που χρηματοδοτούσε η Δύση στο παρελθόν για να αποτελέσουν αντίβαρο σ' έναν εχθρό της να αυτονομούνται και να στρέφονται τελικά εναντίον της, Το βλέπουμε και στην Ουκρανία, όπου αντί να αφεθεί ο λαός αυτής της χώρας - που ιστορικά είναι βαθιά διχασμένος, ανάμεσα στο Δυτικό προσανατολισμό και στον προσανατολισμό προς τη Ρωσία - να έχει μια εμπορική πολιτική που να βασίζεται και στους δύο αυτούς εταίρους, ουσιαστικά εκβιάσαμε ένα είδος αναγκαστικής προσκόλλησης στην Ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής."
Ολόκληρη η δήλωση:
Βλέπουμε να αναπτύσσεται ένας κόσμος με πολλαπλές προκλήσεις. Είχαμε συνηθίσει τον διπολισμό, όπου ο εχθρός του ενός ήταν ο φίλος του άλλου κι αντιστρόφως. Βλέπουμε τώρα ότι αναπτύσσεται ένα τοπίο πολλαπλής θεσμικής γεωμετρίας, όπου αυτοί που θεωρούσαμε ότι ήταν φίλοι της Δύσης γίνονται ξαφνικά οι εχθροί της. Κι ακριβώς γι' αυτό το λόγο υπάρχει ανάγκη να έχουμε μία πολιτική η οποία θα είναι πολιτική αρχών, κι όχι πολιτική δύο μέτρων και δύο σταθμών.
Αυτό φάνηκε καθαρά και στις δύο μείζονες κρίσεις, τόσο στην Ουκρανία, όσο και στην κρίση με τους Τζιχαντιστές. Στη μεν κρίση των τζιχαντιστών φάνηκε να υπάρχει αυτό το σύνδρομο γκόλεμ, αυτό το σύνδρομο Φρανκενστάιν - αυτούς δηλαδή που χρηματοδοτούσε η Δύση στο παρελθόν για να αποτελέσουν αντίβαρο σ' έναν εχθρό της να αυτονομούνται και να στρέφονται τελικά εναντίον της, όπως συνέβη παλαιότερα και στο Αφγανιστάν με τους αντιπάλους του τότε Σοβιετικού καθεστώτος. Ετσι συμβαίνει τώρα στη Συρία, με το Ισλαμικό Κράτος, που, ένα μέρος τουλάχιστον από τους μαχητές του είχε χρηματοδοτηθεί αρχικά από τη Δύση.
Το βλέπουμε και στην Ουκρανία, όπου αντί να αφεθεί ο λαός αυτής της χώρας - που ιστορικά είναι βαθιά διχασμένος, ανάμεσα στο Δυτικό προσανατολισμό και στον προσανατολισμό προς τη Ρωσία - να έχει μια εμπορική πολιτική που να βασίζεται και στους δύο αυτούς εταίρους, ουσιαστικά εκβιάσαμε ένα είδος αναγκαστικής προσκόλλησης στην Ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής - και μάλιστα με έναν τρόπο που ουσιαστικά πόλωσε την ουκρανική κοινωνία μέχρι το σημείο του εμφυλίου πολέμου.
Επομένως, η ουσία ποιά είναι: Η ευρωπαϊκή πολιτική πρέπει πάντοτε να προωθεί μια εξωτερική πολιτική βασισμένη στις αρχές - στις αρχές της αυτοδιάθεσης των λαών, στα θεμελιώδη δικαιώματα, να μην επιδιώκει να έχει πλεονεκτήματα σε βάρος ιμπεριαλιστικών κέντρων, όποια κι αν είναι αυτά, αλλά να επιτρέψει στους λαούς να αναπτύσσουν τη δική τους κοινωνία με τον τρόπο που αυτοί θέλουν.
