Το Μνημόνιο είναι ένα συνολικό, σύνθετο και απόλυτο πλαίσιο ενσωμάτωσης της Ελλάδας στον νεο-αποικιακό χαρακτήρα ευρωπαϊκών σχέσεων που αποφάσισε να επιβάλει η νεοφιλελεύθερη ευρωπαϊκή ελίτ υπό την κηδεμονία της Γερμανίας. Δεν αποτυπώνει μόνο την πλήρη επικράτηση του κυρίαρχου ευρωπαϊκού τραπεζικού κεφαλαίου στις χώρες της Περιφέρειας, αλλά αποτελεί και το πρώτο μεγάλο και εφαρμοσμένο υπόδειγμα αλλαγής της δομής της Ε.Ε. και ανακατανομής της εξουσίας κρατών, εθνών και λαών.

 
Η ταχεία δημιουργία μιας δευτερεύουσας ελληνικής οικονομίας, συμπληρωματικής των κεντροευρωπαϊκών οικονομιών, αναπροσαρμόζει τις ανάγκες του κυρίαρχου καπιταλιστικού μηχανισμού. Με τη ρευστοποίηση-διάλυση του διαχρονικού άυλου και υλικού πλούτου της χώρας μας, η Ελλάδα ανασυγκροτείται βίαια ως κράτος «παρίας», όπου, με εξαναγκαστικές διατάξεις παραίτησης από τις ρήτρες και τους κανόνες του Ευρωπαϊκού και Διεθνούς Αναγκαστικού και Ανθρωπιστικού Δικαίου, αποστερείται τη δυνατότητα επαναφοράς της ως ισότιμου θεσμικά εταίρου.
 

Το εξελισσόμενο αυτό συνταρακτικό γεγονός, που ξεπερνά τις εσωτερικές ιδεολογικές γραμμές και άπτεται των υπαρκτικών στοιχείων μιας χώρας-έθνους, άλλαξε τη μοίρα της ηττημένης διαλεκτικής Αριστεράς. Την αποκόλλησε από τα συμβιβασμένα υπολείμματα του αποτυχημένου ευρωκομμουνισμού και προσέδωσε στην πολιτική της παρουσία νέο εθνικό και ταξικό περιεχόμενο. Χρόνο με τον χρόνο, υπερβαίνει την εθνο-μηδενιστική πρακτική του δικαιωματισμού και του -εύκολα ενσωματώσιμου στον νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊσμό- αταξικού χαρακτήρα της ευρωπαϊκής της θέασης.

 
Υπό αυτή την έννοια, ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας ορθές επιλογές προσώπων και προγράμματος που αρμόζουν στη συγχρονία της μοναδικής αυτής δυσμενούς συνθήκης, γίνεται φορέας ανατροπής των νέων εσωτερικών και κοινωνικο-οικονομικών ταξικών συσχετισμών που διαμορφώνονται. Αναβαθμίζει την παρέμβαση των δυνάμεων της Εργασίας, προαναγγέλλει την κατίσχυση της πολιτικής λειτουργίας επί της χρηματοοικονομίας και διακηρύσσει τον ιδεολογικό και πολιτικό πλουραλισμό έναντι του αυταρχικού μονόδρομου που εξαγγέλλει και εφαρμόζει η ευρωπαϊκή τεχνοδομή.

 

Η υπεράσπιση της κυριαρχίας του εθνικού κράτους, ως επιδίωξη και στόχος των εργατικών αγώνων, είναι επίσης ανάκτηση από την εργατική τάξη της δικής της ιστορίας και του συσχετισμού των εσωτερικών δυνάμεων, κατά τον αείμνηστο Πουλαντζά. Η καταστροφή που έχει συντελεστεί και συνεχίζεται στη χώρα, καθώς και η περιχαράκωσή της με θεσμικό πλαίσιο πρωτοφανές σε δραστικότητα ρυθμίσεων αλλά και σε όγκο βάρους δεσμών, είναι δύσκολο να ανατραπούν. Γι’ αυτό, η Αριστερά απαιτείται να επιδείξει σύνθετη γνώση, εναρμονισμένες κινήσεις, πλήρη ενημέρωση του λαού, επιμονή και σθένος, ώστε με την κοινοβουλευτική της επικράτηση να αρχίσει η αντίστροφη πορεία εθνικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης.

 

Κανένας αναλυτής και πολιτικός ακτιβιστής δεν πρέπει να λησμονεί ότι οι κυρίαρχες δυνάμεις που ευθύνονται για τη δημοσιονομική ασωτία και χρεοκοπία δανείστηκαν από το ευρωπαϊκό τραπεζικό κεφάλαιο με «ρήτρα αποικίας» και «διαρκούς εσωτερικής υποτίμησης» και κατάφεραν να μετακυλίσουν όλο το κόστος του χρέους στον λαό που θα πληρώνει στο διηνεκές με τις καταπλεονεκτικές ρήτρες και τα σκληρά μνημονιακά συστήματα, αν αυτά δεν ανατραπούν.

 

Με αυτά τα δεδομένα, η νίκη στις ευρωεκλογές δεν ήταν ανάλογη του μεγέθους της εθνικής και κοινωνικής καταστροφής. Οι μνημονιακές δυνάμεις «κράτησαν» και ίσως να «κρατήσουν» εκ νέου με τα διάφορα «αναχώματα», τους «αεραγωγούς εκτόνωσης» και τους πρόθυμους να συμπράξουν με τη χρήση και κατάχρηση του συστημικού οπλοστασίου.

 

Η σύνολη Αριστερά, πολλαπλώς τραυματισμένη από τις αστοχίες των τελευταίων δεκαετιών (αρχής γενομένης από την αστοχία του 1989), δεν έχει καταφέρει να ανακόψει αυτή την πορεία. Οφείλει τάχιστα να συγκροτήσει νέους δεσμούς με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας και των υπηρεσιών, τους ραγδαία εξαφανιζόμενους μικρομεσαίους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους… Χωρίς στενή σχέση με τους κοινωνικούς συνδέσμους, τις συλλογικότητες και τα συνδικάτα, είναι δύσκολο να διατηρήσει την εξουσία στην κυβέρνηση που θα κατακτήσει.

 
Το τιτάνιο έργο που πρέπει να επιτελέσει προσδιορίζει το εύρος της υποκειμενικής διαθεσιμότητας και των ενδεχόμενων συμμαχιών της. Η κατάλυση του μνημονιακού θεσμικού πλαισίου, η ανάκτηση της κυριαρχίας του δρώντος λαού, η επαναφορά της ισοτιμίας στην Ε.Ε. και η επικυριαρχία του πολιτικού επί του οικονομικού, με κοινωνικοποίηση, έλεγχο και αυτοδιαχείριση των κρίσιμων για την πορεία ανασυγκρότησης της χώρας τομέων, με την πρότερη ρύθμιση-διαγραφή του χρέους, είναι το minimum πρόγραμμα που θα αγκαλιάσει την κοινωνία με όρους κατεπείγουσας εθνικής και κοινωνικής ανάγκης και θα διαμορφώσει πεδίο συνεργασίας με την άλλη Αριστερά, αλλά με όρους κοινωνικής ατζέντας και όχι πολιτικού-ιδεολογικού προγράμματος, αφού οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες.

 
Η φυγή προς τα μπρος, μέσα σε ένα πεδίο παγκόσμιων και ευρωπαϊκών «χαοτικών αβεβαιοτήτων»[1], είναι η μόνη πορεία που μπορεί με ταχύτητα να χαράξει η Αριστερά, χωρίς υπεκφυγές και τεχνητές αναστολές.



 

[1] Βλ. δηλώσεις του Immanuel Wallerstein στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της 22.3.2014.