Και τις δυο φωτογραφίες τις έχω τραβήξει στο μεγάλο υπαίθριο παζάρι που αρχίζει από το Μοναστηράκι. Και οι δυο είναι τραβηγμένες απέναντι από τον σταθμό του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου στο Θησείο. Η απόσταση ανάμεσα στα δυο φωτογραφικά σκηνικά ήταν μόλις λίγα μέτρα.
Πρώτα είδα τον πιτσιρικά που πίσω του υπάρχει ο φθηνός και άτεχνος πίνακας με τον στρατηγό (αλήθεια, πρόκειται για στρατηγό;). Μου έκανε εξ αρχής εντύπωση η αυτοπεποίθηση, η εκφορά του λόγου του πιτσιρικά. Ακουγόταν πολύ μεγαλύτερος από τη «φυσική» ηλικία του. Κάτι έλεγε για «αυθεντικές αντίκες» και ότι η τιμή ήταν ουσιαστικά μικρή σε σχέση με την αξία τους. Δεν είχε σημασία τι έλεγε, αλλά ο τρόπος. Κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν ποτέ τους παιδική ηλικία. Και δεν ξέρω αν αυτό είναι κακό ή καλό. Έτσι και αλλιώς, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Λίγα μέτρα πιο κει ένας άλλος νεαρός, λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, ήταν σκυμμένος ανάμεσα σε ίδιας ποιότητας αντικείμενα, κλεισμένος στον εαυτό του, στις σκέψεις του. Έμοιαζε να μην επικοινωνεί με το περιβάλλον του. Ο πατέρας του (δε φαίνεται στη φωτογραφία) έκανε τα παζάρια.
Πάντοτε όταν βλέπω αυτές τις φωτογραφίες τις βάζω δίπλα-δίπλα στο μυαλό μου. Όχι γιατί είναι τραβηγμένες με διαφορά λίγων λεπτών. Αλλά γιατί, για ένα διαισθητικό λόγο, η μια φωτογραφία αποτελεί την άλλη πλευρά της άλλης. Κάτι σαν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος…
