Η φοροδιαφυγή μαζί με τη μαύρη εργασία και τη διαφθορά συνιστούν τις αποκρουστικές όψεις του καπιταλιστικού μοντέλου ανάπτυξης που καταρρέει στη χώρα μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η αναιδής φοροδιαφυγή έχει βαθιά ταξικό-αντικοινωνικό χαρακτήρα. Οι μόνοι που και να θέλουν δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν είναι οι μισθωτοί, αυτοί που φέρουν και το μεγάλο βάρος της φορολογίας, χωρίς, ιδιαίτερα στα χρόνια του Μνημονίου, να μπορούν να ελπίζουν σε κοινωνική αναδιανομή και υποστήριξη του κοινωνικού κράτους. Συνεπώς, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και της Αριστεράς, η φοροδιαφυγή είναι ληστρική.
Η δημοσιονομική κρίση ανάγκασε τις κυβερνήσεις να μιλήσουν αλλ' όχι να κινητοποιηθούν κατά της φοροδιαφυγής, διότι επί χρόνια αυτή διαμορφώνει το έδαφος πελατειακών σχέσεων και ενός ιδιόρρυθμου αντικοινωνικού συμβολαίου της δικομματικής εξουσίας με τους ευπόρους. Δίπλα στη φοροδιαφυγή υπήρχε και διατηρείται σε μεγάλο βαθμό το πάρτι των φοροαπαλλαγών, με πιο κραυγαλέα την περίπτωση των εφοπλιστών.
Η επισήμανση του ταξικού χαρακτήρα της φοροδιαφυγής (παράνομης ή νόμιμης) δεν προσφέρει κανένα άλλοθι. Στην περίοδο, όμως, της κρίσης δίπλα σ' αυτούς που συνεχίζουν ανενόχλητα το πάρτι τους, διαμορφώνεται μια ολοένα και μεγαλύτερη κοινωνική πραγματικότητα, εκείνη των εκατομμυρίων πολιτών οι οποίοι, και να θέλουν, δεν μπορούν να πληρώνουν τους δυσβάσταχτους φόρους. Η διάλυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικής ραχοκοκαλιάς είχε ως αποτέλεσμα η φοροδιαφυγή, όπως και η εισφοροδιαφυγή, να χρησιμοποιούνται ως "μαξιλάρι επιβίωσης". Και έτσι, χωρίς το αντιστάθμισμα της κοινωνικής αναδιανομής, πλειοψηφικά τμήματα της κοινωνίας, οι παλαιοί και οι νέοι μη προνομιούχοι, βυθίζονται στην κόλαση. Υπ' αυτό το πρίσμα, μπορούμε να ερμηνεύσουμε το "κλίμα εξέγερσης" σε επαρχιακά κέντρα, που δεν μπορεί να δικαιολογείται αποδιδόμενο σε κάποια "γονίδια αυτοδικίας και παρανομίας".
Η κυβέρνηση είναι υπερήμερη. Από τον Απρίλιο έπρεπε να έχει παρουσιάσει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο. Το απέφυγε, διότι θα διατάρασσε ακόμη περισσότερο τις σχέσεις εκπροσώπησης προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων που προσδοκούν να κερδίσουν από την κρίση. Οι θερινές επιχειρήσεις του ΣΔΟΕ δεν λύνουν κανένα πρόβλημα. Δυστυχώς, καταλήγουν να γίνονται για το θεαθήναι.
Η αναγκαία πάταξη της φοροδιαφυγής μετατρέπεται σε γρίφο σε συνθήκες ύφεσης και κοινωνικής καταστροφής. Δίπλα σε αυτούς που δεν θέλουν να πληρώσουν, διότι εξακολουθούν να διαθέτουν, έστω εξ αδρανείας, υψηλή πολιτική προστασία (τύπου λίστας Λαγκάρντ), υπάρχουν οι πολλοί που δεν μπορούν. Άλλο ένα αδιέξοδο της μνημονιακής πολιτικής που υποτίθεται ότι ως πρώτη προτεραιότητά της έχει την ανάταξη των δημοσιονομικών.
Πηγή: Αυγή
