Αν τα κεφάλαια αυτά φορολογούνταν λ.χ. με τον μέσο συντελεστή φόρου στις χώρες του ΟΟΣΑ, τότε θα μπορούσαν να αποφέρουν περί τα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια συνολικά στα δημόσια ταμεία πολλών και διαφόρων κρατών.
Οι αποκαλύψεις των Panama Papers περιλαμβάνουν, λοιπόν, έναν μόνο αριθμό πληροφοριών, μεταξύ των οποίων πάνω από 11 εκατομμύρια έγγραφα που αφορούν 210.000 εταιρείες σε 21 χώρες (offshore περιοχές). Τα πρόσωπα που εμπλέκονται σ’ αυτές τις εταιρείες -οι οποίες έχουν μοναδικό στόχο τους τη φοροαποφυγή- είναι επίσης πολλές χιλιάδες, μεταξύ τους και πολλοί «επώνυμοι», και προέρχονται από παντού στον κόσμο. Αυτό είναι το σκάνδαλο.
Και πότε διαπιστώνεται το σκάνδαλο στην ύπαρξη και τη λειτουργία αυτών των τεράστιων δικτύων (νομίμων, κατά τα τοπικά δίκαια) υπεράκτιων εταιρειών; Είναι απλό. Σκάνδαλο στη δημόσια συζήτηση εννοείται κυρίως όταν αποδειχτεί πως ένας πολιτικός παράγων, που δεν μπορεί «να δικαιολογήσει» το «πόθεν έσχες» του, κατέχει -προσωπικά και με οφθαλμοφανές κίνητρο τον παράνομο ατομικό πλουτισμό- εξωχώριες εταιρείες με μεγάλη περιουσία και ανάλογη φοροδιαφυγή.
Τότε, απολύτως λογικά, ο πολιτικός ή ο κοσμικός παράγων (που συλλαμβάνεται με τη γίδα στην πλάτη) καίγεται και καταποντίζεται ως μέγας υποκριτής και ψεύτης που ώς τότε μας είχε ταράξει με μεγάλα λόγια και οικονομικά μέτρα για δήθεν κοινωνική δικαιοσύνη, πάταξη της φοροδιαφυγής και για το καθήκον όλων στην αναλογική συμμετοχή στα βάρη και τον πλούτο της χώρας...
Ως «εξωχώρια εταιρεία» νοείται, κατά ρητή διατύπωση του νόμου, η εταιρεία εκείνη που έχει την έδρα της σε αλλοδαπή χώρα και δραστηριοποιείται με βάση τη νομοθεσία της ξένης χώρας, απολαμβάνοντας ευνοϊκή φορολογική μεταχείριση. (Ν. 3091/2002 και ΠΟΛ.1041/5.3.2003) Οι εξωχώριες εταιρείες κατά κανόνα διαμεσολαβούν σε τριγωνικές συναλλαγές, όπου από άλλη χώρα αποστέλλονται τα εμπορεύματα και από άλλη τιμολογούνται.
Στην Ελλάδα, όπως και αλλού, οι υπεράκτιες εταιρείες (κάθε είδους και από κάθε γωνιά του πλανήτη) είναι νόμιμες και εμφανίζονται στα επίσημα υποθηκοφυλακεία και σ’ όλα τα ανάλογα «περιουσιολόγια» (συμμετοχές σε άλλες εταιρείες που κατέχουν άλλες ιδιοκτησίες κ.ο.κ).
Με την ίδρυση μιας τέτοιας εταιρείας, ο ιδιοκτήτης λ.χ. ενός ακινήτου έχει τα παρακάτω πλεονεκτήματα: ανωνυμία, αποφυγή του Πόθεν Εσχες, αποφυγή πληρωμής φόρων κληρονομιάς και μεταβίβασης του ακινήτου, αποφυγή κατασχέσεων για χρέη και καμιά υποχρέωση τήρησης Βιβλίων και στοιχείων του Κ.Β.Σ. Η αποφυγή του Πόθεν Εσχες διευκολύνει προφανώς εκείνους που έχουν αποκτήσει μαύρα εισοδήματα.
Για να μεταβιβασθεί ένα ακίνητο που ανήκει σε offshore εταιρεία (λόγω κληρονομικής διαδοχής, πώλησης κ.λπ.) αρκεί να αλλάξουν χέρια οι μετοχές της offshore εταιρείας, χωρίς φορολόγηση, στο εξωτερικό στην έδρα της. Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι μετοχές των εξωχώριων εταιρειών είναι «στον κομιστή». Αυτό σημαίνει ότι η παράδοση στο νέο ιδιοκτήτη είναι απλή χωρίς διατυπώσεις.
Οι διαδικασίες για την μεταβίβαση των μετοχών είναι εύκολες π.χ. τηλεφωνικώς ή με μερικά «χτυπήματα» στο διαδίκτυο (Ν. 3522/2006 άρθρο 27). Κατά κανόνα, λοιπόν, μια offshore στην Ελλάδα που κατέχει νομίμως και εμφανίζεται να εκμεταλλεύεται π.χ. μερικές ωραίες αστικές και εξοχικές μεζονέτες αξίας μερικών εκατομμυρίων ευρώ, δεν συμπληρώνει E9 (συνεπώς δεν ενημερώνει το ελληνικό κράτος και έτσι μάλλον δεν πληρώνει ούτε καν τον ετήσιο ΕΝΦΙΑ). Αλλά δεν είναι εκεί η χοντρή απάτη και η μεγάλη φοροδιαφυγή.
Το πάρτι της φοροδιαφυγής και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ γίνεται με τις χρήσεις παραχώρησης της περιουσίας αυτών των offshore σε άλλες εταιρείες οποιασδήποτε μορφής και περιεχομένου και σε πολλές χιλιάδες ιδιώτες, που δεν βάζει ο νους σας.
Οι τελευταίοι, όλοι τους καλοβολεμένοι παράγοντες της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής, εμφανίζονται να ενοικιάζουν (με συμβολικά ποσά) ή να εκμεταλλεύονται οι ίδιοι ατομικά ή μέσω άλλης παρένθετης εταιρείας τα περιουσιακά στοιχεία των offshore (οι οποίες πιθανότατα να τους ανήκουν κιόλας). Επομένως νομιμοφανώς αυτοί οι έντιμοι συμπολίτες μας αποφεύγουν να παρουσιάσουν στις ελληνικές φορολογικές αρχές την πραγματική περιουσιακή και οικονομική τους κατάσταση και συνεπώς συστηματικά και ενσυνείδητα δεν πληρώσουν τους αναλογούντες φόρους τους.
Φανταστείτε, για παράδειγμα, έναν διάσημο γιατρό, έναν μηχανικό, έναν επιχειρηματία ή έναν επιτυχημένο δημοσιογράφο να ζει σε ένα πολυτελές σπίτι που ανήκει σε offshore, διαθέτει αυτοκίνητα, σκάφη που ανήκουν πάλι σε offshore, προσφέρει τις υπηρεσίες του μέσω άλλης εταιρείας σε offshore και το μόνο εισόδημα που δηλώνει στην Εφορία να είναι ο μικρός μισθός του από μια επίσημη δουλειά του. Τι φόρο πληρώνει; Υπολογίζονται τα τεκμήρια πολυτελούς διαβίωσής του; Τον φόρο για τις (κρυφές) πραγματικές ιδιοκτησίες του ποιος τον πληρώνει;
Την ίδια ώρα όμως ένας τέτοιου είδους Ελληνας ευυπόληπτος πολίτης συνήθως διαμαρτύρεται υποδυόμενος τον αδικημένο, μαζί με τους αληθινούς φουκαριάρηδες, εξίσου έντονα για τον ΦΠΑ και τη «διαρκή φορο-καταιγίδα» που δήθεν υφίσταται και καταδικάζει τις μεροληπτικές ταξικές πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ που διώχνουν τις επενδύσεις, σκοτώνουν τις καταθέσεις, την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη, τη δημοκρατία κ.ο.κ.
