Οι πανεπιστημιακοί τα τελευταία, μνημονιακά, χρόνια πέφτουν θύματα μιας σειράς διώξεων. Για να περιοριστούμε στη χρονιά που διανύουμε. Ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ Γιάννης Παντής διασύρθηκε και σύρθηκε στα δικαστήρια, γιατί δήθεν έκανε δώρο με έξοδα του Πανεπιστημίου ακριβό κινητό σε ηθοποιό. Στη δίκη που ακολούθησε αθωώθηκε πανηγυρικά. Το δικαστήριο αποκατέστησε την αλήθεια στην περίπτωση αυτή. Διόλου όμως δεν είναι σίγουρο ότι κατόρθωσε να αποκαταστήσει τα όσα ο Παντής υπέστη.
Ο καθηγητής της Ιατρικής Θεσσαλίας Κώστας Κάππας τιμωρήθηκε σε δεύτερο βαθμό με οκτάμηνη φυλάκιση και αφού πρωτόδικα είχε ομόφωνα αθωωθεί. Το «έγκλημά» του ήταν ότι, ενώ είχε οριστεί για να εισηγηθεί για τα επιστημονικά προσόντα συμβασιούχου, δεν ανέφερε ότι ο υποψήφιος που πρότεινε... δεν είχε εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Για έναν τόσο «επιστημονικό» λόγο καταδικάστηκε ο Κάππας. Αν η απόφαση αυτή δεν αλλάξει, τότε θα βρεθεί χωρίς δουλειά. Και για έναν διεθνώς καταξιωμένο επιστήμονα στον χώρο της ακτινοβολίας κατά του καρκίνου, όπως ο συγκεκριμένος, είναι σίγουρο ότι θα βρεθούν άλλοι ουρανοί για να στεγάσουν τις δεινότητές του, δεν είναι όμως καθόλου σίγουρο ότι η καταπολέμηση του καρκίνου στη Θεσσαλία, η οποία έχει ήδη περιοριστεί λόγω των λίγων και παλαιών μηχανημάτων και λόγω της έλλειψης προσωπικού, θα βγει αλώβητη και από αυτήν την απώλεια.
Λίγο αργότερα, ο επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ Σπύρος Μαρκέτος θα βρεθεί δεμένος με χειροπέδες. Το δικό του «έγκλημα» ήταν ότι θέλησε να συνδράμει 16χρονη Σομαλή. Μαζί με τον Χαράλαμπο Κουρουνδή, μέλος του Δ.Σ. του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, συνόδευσαν την ανήλικη Σομαλή στο αεροδρόμιο και όταν λίγο αργότερα πληροφορήθηκαν ότι δεν της είχε επιτραπεί η επιβίβαση στο αεροπλάνο, απευθύνθηκαν στο αρμόδιο αστυνομικό τμήμα για να πληροφορηθούν τι ακριβώς είχε γίνει. Εκεί, συνελήφθησαν με την κατηγορία του... trafficking.
Λίγο πριν κλείσουν τα δικαστήρια για το καλοκαίρι, πέντε μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου των Διδασκόντων του ΑΠΘ καθώς και ο πρόεδρος των Διοικητικών Υπαλλήλων, παραπέμπονται για «διατάραξη οικιακής ειρήνης». Παραπέμπονται γιατί συμμετείχαν σε μαζική διαμαρτυρία στους χώρους του πανεπιστημίου, προσπαθώντας να εκφράσουν τις απόψεις της συντριπτικής πλειονότητας της ακαδημαϊκής κοινότητας για τον ν. 4009/2011 και τις καταστροφικές επιπτώσεις που η εφαρμογή του θα είχε στην ύπαρξη και τη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστήμιου. Το έκαναν σε εκδήλωση που είχε διοργανώσει σε πανεπιστημιακή αίθουσα η διορισμένη από την κυβέρνηση Οργανωτική Επιτροπή των εκλογών. Το έκαναν, δηλαδή, σε μια δημόσια εκδήλωση εντός του χώρου του πανεπιστημίου και αφού τον λόγο τούς τον έδωσε από μόνος του ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής. Το έκαναν αναπτύσσοντας τα επιχειρήματά τους ειρηνικά και χωρίς να προκαλέσουν κανέναν, όπως αποδεικνύουν τα πολλά βίντεο τα οποία κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο.
Οι παραπάνω παραπομπές είναι πάρα πολλές και έχουν γίνει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα για να πιστέψει κανείς στην εκδοχή του τυχαίου ή των συμπτώσεων. Προτιμότερο είναι να τις ερμηνεύσουμε ως διώξεις που στρέφονται κατά διανοουμένων. Οι παραπάνω δηλαδή δεν διώκονται λόγω της επαγγελματικής τους ιδιότητας, γιατί είναι, δηλαδή, πανεπιστημιακοί, αλλά γιατί υπήρξαν διανοούμενοι. Του Άγγελου Ελεφάντη του άρεσε πάντοτε να υπενθυμίζει τον κατά Σαρτρ ορισμό του διανοούμενου: «Διανοούμενος είναι αυτός που φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν». Και αυτό ακριβώς έκαναν όλοι οι παραπάνω. Φύτρωναν εκεί που δεν τους έσπερναν. Υπερασπιστής του περιβάλλοντος ο ένας, του ΚΕΘΕΑ ο άλλος, των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών ο τρίτος, κινητοποιημένος κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού στη Θεσσαλονίκη ο τέταρτος, μαχήτρια κατά των αυταρχικών εκτροπών της πολιτείας η πέμπτη, να στηλιτεύει δημόσια τη δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών η έκτη και πάει λέγοντας. Δεν πρόσεχαν όλοι αυτοί και η εξουσία δεν τους το συγχωρεί.
Απομένει σε όλους εμάς, αφού ξεμπερδέψουμε μια διά παντός, με εκείνη τη συγκεκριμένη παράδοση του μεταμοντερνισμού που μέσα από τον σχετικισμό της ευτελίζει τα πάντα και τους πάντες, να σταθούμε δίπλα τους. Όχι μόνο γι' αυτούς αλλά κυρίως γιατί μέσα από την υπεράσπισή τους υπερασπιζόμαστε την κριτική λειτουργία των διανοουμένων. Αυτήν την τελευταία την έχουμε πολύ μεγάλη, ζωτική, ανάγκη στα μνημονιακά χρόνια. Η εξουσία δεν λαθεύει από τη σκοπιά της όταν την καταδιώκει με αμείλικτο τρόπο. Ας μη λαθέψουμε και εμείς, αφήνοντάς την ανυπεράσπιστη.
Πηγή: Αυγή
