Κάποτε ήταν Δημοκρατία. Κάποτε στοιχειωδώς λειτουργούσαν θεσμοί και νόμοι. Κάποτε, παρά τις κατά καιρούς οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις και τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, υπήρχε και κάποια εγκράτεια, ανοχή, παραδοχή και σεβασμός στον αντίπαλο. Κάποτε οι πολιτικοί αρχηγοί φρόντιζαν για την προσωπική τους εικόνα, όχι μόνο του φαίνεσθαι, αλλά και για την ουσία αυτής. Κάποτε πολιτικοί ηγέτες και στελέχη, σχεδόν όλου του πολιτικού φάσματος, δεν ποδοπατούσαν σε τέτοια έκταση, μήτε περιφρονούσαν χυδαία τη γνώμη και την λογική του κόσμου.

Αυτά κάποτε. Γιατί τώρα, και υπό το Μητσοτακικό καθεστώς, όλα τα παραπάνω αποτελούν ένα ξεπερασμένο και απολιθωμένο παρελθόν, που καμία σχέση δεν έχει με την σημερινή πολιτική μαγκιά, την πολιτική αλητεία, τον ειδεχθή αμοραλισμό, τον ωχαδερφισμό , το “ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να ψάχνονται” ή, και αν δεν ψάχνονται, άσε τους να πεθάνουν.

Δείγμα γραφής και χαρακτηριστικά πολιτικής ποιότητας η κατάθεση των περιβόητων πόθεν έσχες των πολιτικών αρχηγών, του πρωθυπουργού και των βουλευτών. Εκεί που όλη η… φτώχεια και τα… λίγα είναι συγκεντρωμένα στο κόμμα των αρίστων, αυτών που αγορεύουν δοθείσης ευκαιρίας υπέρ των αναξιοπαθούντων, των πεινασμένων, αυτοί που ποτέ δεν πείνασαν.

Εντάξει, ο πλούτος και η ευμάρεια δεν τυχαίνει πάντα να είναι αμαρτία, ούτε αποκτήθηκε σώνει και καλά με την ατιμία. Έλα όμως που τα παραπάνω λεβεντόπαιδα με επικεφαλής τον Κυριάκο πέρα από τα καζάντια τους, έχουν κυριολεκτικά φεσώσει τις τράπεζες με δάνεια δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ. Δάνεια που ένας Θεός ξέρει αν εξυπηρετούνται και αν οι γαλαζοπράσινοι φερέλπιδες περνούν καμία φορά από τους δανειοδότες τους να ρωτήσουν και να ρυθμίσουν τις οφειλές τους.

Τρανταχτό παράδειγμα ξεδιαντροπιάς η περίπτωση του σημερινού πρωθυπουργού με τα προσωπικά του δάνεια για την εξυπηρέτηση των οποίων ενδιαφέρθηκε όταν ο Τύπος τον ξεμπρόστιασε. Χώρια εκείνα των κομμάτων τους που στην κυριολεξία και χωρίς να τρέφει κανείς ούτε ένα εκατομμυριοστό προσδοκίας ότι θα τα εξοφλήσουν, τα έχουν φορτώσει στον καταταλαιπωρημένο κόκορα, δηλαδή τον άμοιρο λαό.

Βροχή, λοιπόν, τα φέσια στην Ελλάδα του 2022. Φέσια εχόντων και κατεχόντων, που έλεγε και ο αξέχαστος… σοσιαλιστής πρωθυπουργός που έβλεπε  σκάνδαλα και σκανδαλάκια σε όλες τις αποχρώσεις του γαλαζοπράσινου να τον πολιορκούν και τα περνούσε για καραβάκια. Και να αναρωτιέται ο κάθε… αφελής σε αυτή τη χώρα: πού αλλού να υπάρχει τέτοιος ξεπεσμός, πολιτικός και ηθικός. Σε ποια χώρα της Ευρώπης και όχι μόνο δεν θα ξεσηκώνονταν και οι πέτρες να κυνηγήσουν τους επιλήσμονες καταχραστές της λαϊκής εμπιστοσύνης, τους βαπτίσαντες την προσωπική τους ευμάρεια και τον πλουτισμό, “εθνικό καθήκον”.

Είναι υπερβολή να ζητήσουμε την μετονομασία της χώρας από “Ελληνική Δημοκρατία” σε “Ελληνική Φεσοκρατία”; Έτσι κι αλλιώς, ο πρώτος διδάξας είναι ο κ. Κυριάκος, αυτός που τρία ολόκληρα χρόνια τώρα δοκιμάζει άγρια τις αντοχές, την ανοχή και υπομονή του κόσμου. Αυτός που με λόγια και έργα προσβάλλει και λοιδορεί αυτούς που “εξαρτώνται από τον μισθό και το μεροκάματο”, αν και όταν υπάρχει κι αυτό. Αυτός που, όντας εκτός τόπου και χρόνου, απευθύνεται χαριτολογώντας ο άθλιος στους άνεργους, τους μισοεργαζόμενους, το σύγχρονο και μορφωμένο άνεργο προλεταριάτο, για να τους υπενθυμίσει πως στη χώρα μας υφίσταται μια άνευ προηγουμένου ποιότητα ζωής. Σίγουρα θα εννοούσε ο δεδομένα ανέμελος τον εαυτό του και όσους τριγύρω του τον λιβανίζουν.

Σύντομα όμως αυτός ο περιφρονημένος και βάναυσα προκαλούμενος από την κυβερνητική συμμορία λαός, θα έχει μια αποφασιστική και κρίσιμη ευκαιρία να απαντήσει σε όλους αυτούς που τον εμπαίζουν μεταξύ σοβαρού και μαύρης πλάκας. Θα το κάνει; Οψόμεθα.