Στην αρχή τις αντιμετώπισαν σαν κάποιες γραφικές κυρίες χωρίς σαφή προσανατολισμό. Από τη μία πλευρά, κατηγορήθηκαν πως προσβάλλουν τα δημόσια ήθη, έπειτα από κάθε διαμαρτυρία τους συλλαμβάνονταν. Από την άλλη, διάφορες φεμινιστικές ομάδες τις λοιδορούσαν για απολίτικη στρατηγική, για αξιοποίηση του σώματός τους από την πατριαρχική σκοπιά. Θεωρούσαν πως πηγαίνουν πίσω το ζήτημα της διεκδίκησης, αφού προέβαλαν με lifestyle όρους το σώμα τους για να κερδίσουν τα βλέμματα.

Οι Femen, όμως, είχαν αντιληφθεί κάτι που ο δυτικός κόσμος αρνείται χρόνια τώρα: πως ο φεμινισμός έχει λόγο ύπαρξης στον 21ο αιώνα. Και πως, ακόμα, τα σκουριασμένα αντανακλαστικά απέναντι στο σεξισμό θα κινητοποιούνταν μ'ένα ταμπού που δεν έχει καθόλου σπάσει: με τη γυμνή γυναικεία σάρκα.

 Χρειάστηκε η πολιτική τους δράση να πάρει σκληρά δικαιωματική μορφή, αυτήν του δικαιώματος στη ελευθερία, για να δεχθούν μια ευρύτερη υποστήριξη κι αυτό έγινε όταν εμφανίστηκε η Αμίνα Τάιλερ. Η 19χρονη Αμίνα ήταν η πρώτη Τυνήσια που ανέβασε στο facebook γυμνές της φωτογραφίες. "Το σώμα μου μου ανήκει", έγραφε πάνω στο στήθος της. Η Αμίνα έστειλε τις φωτογραφίες σε ακτιβίστριες της ουκρανικής ΜΚΟ, ίδρυσε και η ίδια, την 1η Μαρτίου, μία «Femen Tunisian fanpage».

Η 19χρονη Αμίνα πήγε στην πόλη Καΐρουάν, έγραψε με μπογιά «Femen» σε ένα τοίχο κοντά στο κεντρικό τζαμί και ετοιμαζόταν να κρεμάσει ένα πανό αλλά συγκεντρώθηκε οργισμένο πλήθος που την αναγνώρισε, φωνάζοντάς της να φύγει.«Μας ατιμάζει. Θα προστατεύσουμε την πόλη μας. Μια τόσο βρώμικη κοπέλα δεν θα έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσά μας» φώναζαν οι συγκεντρωμένοι. Ο Μοχάμεντ Αλί Αρουί, εκπρόσωπος του υπουργείου Εσωτερικών, περιέγραψε τις πράξεις της Τάιλερ ως «προκλητικές», λέγοντας ότι είναι υπό έρευνα και ενδέχεται να της απαγγελθούν κατηγορίες.

Έπειτα από ένα διάστημα, η Αμίνα αφέθηκε τελικά ελεύθερη. Μεσολάβησε η κινητοποίηση μελών της Femen (και όχι μόνο) στην Τυνησία αλλά ακι πανευρωπαϊκά. Τρία ακόμη μέλη της οργάνωσης συνελήφθησαν στην Τυνησία έπειτα από γυμνόστηθη διαμαρτυρία.

Κι αν οι διεκδικήσεις τους μας φαίνεται πως δεν αφορούν αυτό που αποκαλούμε "δυτικό κόσμο", ας ρίξουμε μια ματιά: Στη Δύση 1 στις 4 γυναίκες έχουν υποστεί σωματική βία από τον σύντροφό τους κάποια στιγμή στη ζωή τους. Στην Ελλάδα της κρίσης, το ποσοστό αγγίζει τις 1 στις 3 γυναίκες. Η άμβλωση είναι ακόμα παράνομη σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ, ενώ στην Ελλάδα, που "αναγνωρίζεται" το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος, μια άμβλωση κοστίζει από 200 έως 400 ευρώ στα δημόσια νοσοκομεία. Οι Femen με τα γυμνά τους στήθη, το μη "ενδεδειγμένο" τρόπο να παλεύουν, αγωνίζονται για όλα αυτά και για άλλα περισσότερα. Δίνουν έμπρακτη απάντηση σε όσους τους λένε πως δεν είναι και τόσο "χρήσιμες"...

Απαντούν ακόμα και στο αντεπιχείρημα: είστε όλες καλλίγραμμες (τις έχουν κατηγορήσει πως ο φεμινισμός τους είναι τόσο lifestyle επιλογή, που "στρατολογούν" μόνο εντυπωσιακές γυναίκες). Οι φωτογράφοι, όμως, όπως θα περίμενε κανείς, δεν επιλεγούν να φωτογραφίσουν  παρά μόνο τα πιο όμορφα γυναικεία σώματα. Απαντούν, ακόμα, και στις κατηγορίες για το γυμνό: "Μη μας λέτε πώς να ντυθούμε, πείτε στους άντρες να μη μας βιάζουν". Είναι, άλλωστε, πασίγνωστο, στις υποθέσεις βιασμού το θύμα ερωτάται πώς ήταν ντυμένη...

Οι Femen, λοιπόν, απαντούν σε μια σειρά ερωτημάτων, διεκδικούν με τρόπους που γεννούν νέα ερωτήματα, αλλά μας βάζουν και μπροστά από ένα ακόμα: Τι μας ενοχλεί πιο πολύ; Το γυμνό τους σώμα ή η γυναικεία καταπίεση;