Στις αρχές της δεκαετίας του ’30 η κυβέρνηση του καγκελαρίου Μπρίνιγκ στη Γερμανία υιοθέτησε την πολιτική του προέδρου των ΗΠΑ Χούβερ, μια σκληρή πολιτική δημοσιονομικών περικοπών που εκτόξευσε τα ποσοστά του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος.

Η σκληρή αυτή αλήθεια ότι ο αποπληθωρισμός έστρωσε τον δρόμο για τους ναζί, και όχι ο πληθωρισμός των αρχών της δεκαετίας του ’20, αποκρύβεται επιμελώς από τους κυβερνώντες στο Βερολίνο την τελευταία δεκαετία.

Προχθές στη Σαξονία και στο Βρανδεμβούργο η Εναλλακτική για τη Γερμανία ανεδείχθη σε δεύτερη πολιτική δύναμη τριπλασιάζοντας και διπλασιάζοντας, αντίστοιχα, τα εκλογικά της ποσοστά.

Αν η αδυναμία σύγκλισης της πρώην Ανατολικής Γερμανίας με τη Δυτική, τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, πριμοδοτεί σε υψηλά ποσοστά την ακροδεξιά ΑfD, τότε εύλογα τίθεται το ερώτημα πού θα ανέλθει η εκλογική της δύναμη σε συνθήκες παρατεταμένης ύφεσης.

Η ώρα της αλήθειας έφτασε για τη Γερμανία, η πολιτική της μόνιμης δημοσιονομικής λιτότητας και η ψύχωση των μηδενικών ελλειμμάτων είναι επιλογή ασύμβατη όχι μόνο με την επιστροφή στην ανάπτυξη αλλά με αυτή την ίδια την πολιτική σταθερότητα και δημοκρατική ομαλότητα.

Τα παραπάνω συνιστούν την τελευταία ευκαιρία για τους Σοσιαλδημοκράτες να διαφοροποιηθούν από την προσήλωση στη δημοσιονομική περιοριστική πολιτική που θεμελίωσε ο δικός τους Στάινμπρουκ το 2008-09 και συνέχισε ο Σόιμπλε στην περίοδο 2009-18 πριν περάσει τη σκυτάλη στον επίσης Σοσιαλδημοκράτη Σολτς.

Το πρόβλημα του SPD δεν είναι η αναζήτηση πολιτικού ηγέτη, ούτε η διαφοροποίηση σε δευτερεύοντα ζητήματα όπως η επιλογή της Φον ντερ Λάιεν ως προέδρου της Κομισιόν.

Η πρόκληση για τους Σοσιαλδημοκράτες μπορεί να απαντηθεί μόνο στο επίπεδο στρατηγικής διαφοροποίησης από τους Χριστιανοδημοκράτες με εγκατάλειψη της γραμμής Σόιμπλε.

Το Μαύρο Μηδέν, τα μηδενικά ελλείμματα έχουν γίνει πολιτική εμμονική ψύχωση που παραπέμπουν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 στη Δυτική Γερμανία και το δόγμα Χαλστάιν, δηλαδή στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της Βόνης με όποια χώρα αναγνώριζε την Ανατολική Γερμανία.

Θα αδράξουν οι Σοσιαλδημοκράτες την τελευταία ευκαιρία ή θα παραμείνουν καθηλωμένοι στη στρατηγική αδράνεια;