Κοντά σαράντα χρόνια τώρα η ίδια συζήτηση. Αρκεί δήθεν να καταργηθεί το άσυλο για να σωθεί το πανεπιστήμιο από την εγκληματικότητα και να προοδεύσει γενικώς. Το άσυλο εν τω μεταξύ όντως είχε καταργηθεί νομοθετικά από το 2011 ώς το 2017 χωρίς η κατάσταση ν' αλλάξει. Ισα ίσα διαπιστώθηκε μια ελαφριά επιδείνωση στα αντίστοιχα χρόνια. Θα έπρεπε να είχαμε διδαχθεί πολλά από αυτό το απτό τεκμήριο.

Ωστόσο «εμείς» κρύβουμε την πραγματικότητα, διαιωνίζουμε τον βολικό μύθο και τροφοδοτούμε μάταια την πολυνομία. Είναι ευνόητος ο λόγος που το πρόβλημα μένει άλυτο: η εξασφάλιση της ηρεμίας στο πανεπιστήμιο αποτελεί υπόθεση σύνθετη. Σημαντικό μέρος των αιτίων της μάλιστα εντοπίζεται εκτός, στο ευρύτερο τοπίο της πόλης.

Ομως όποιος δεν γνωρίζει αίτια και παραμέτρους σαστίζει και αδρανεί ενώπιον των προβλημάτων. Γι' αυτό συστάθηκε επιτροπή (Επιτροπή Γαβρόγλου) για να το μελετήσει και να εισφέρει προτάσεις. Τις οποίες όντως προ έτους εισέφερε.

Προέκυψε κάτι; Οχι, τίποτε απολύτως. Τα πορίσματα της μόνης διεπιστημονικής (και υπερκομματικής) επιτροπής που συγκροτήθηκε έμειναν αζήτητα. Τι κι αν στην επιτροπή μετείχαν αρμόδιοι λειτουργοί (πρόεδρος συνόδου πρυτάνεων, καθηγητές γιατροί, ψυχολόγοι, νομικοί, εισαγγελίας, αστυνόμος), τι κι αν απέστειλαν τα πλείστα πανεπιστήμια της χώρας προτάσεις καθώς και έρευνες. Προσέκρουσαν στον φανατισμό, ατύχησαν.

Θυμίζω ως παράδειγμα προπαγάνδας τον τρόπο του «θαψίματος»: αντί να γίνει κριτική στα ίδια τα πορίσματα-συμπεράσματα, στηλιτεύτηκαν οι εισηγήσεις. Αυτές όμως άλλοτε δεν είχαν γίνει δεκτές, άλλοτε είχαν συγκεραστεί. Η τελική γνώμη της επιτροπής, όπως ήταν φανερό, αποτυπωνόταν μόνο στα συμπεράσματα. Οσο για τον φανατισμό, εκδηλώθηκε άμεσα: μία ώρα μόνο μετά την έκδοσή τους εμφανίστηκε η οργίλη αντίδραση της ΔΑΠ.

Κριτική; Οχι, λάσπη. Πώς αλλιώς να ονομάσει κανείς κείμενα που ως μόνο «επιχείρημα» έσειαν το όνομα των «αυτουργών» (πόρισμα Γαβρόγλου ή πόρισμα Παρασκευόπουλου);

Για την ιστορία τα συμπεράσματα ήταν τα εξής: α) Σε κάθε πανεπιστήμιο θα πρέπει να λειτουργεί ένα γνωμοδοτικό συμβούλιο, απαρτιζόμενο από πρύτανη, εκπροσώπους καθηγητών και φοιτητών, εισαγγελέα, αστυνόμο κ.ά., το οποίο να συγκαλείται σε περίπτωση επεισοδίων. Προτάθηκε λόγω της θλιβερής εμπειρίας στην περίπτωση αυτή ο ένας παράγων να ρίχνει την ευθύνη στον άλλον, κρατώντας ο ίδιος στάση Πόντιου Πιλάτου. β) Οι ανοιχτοί χώροι των πανεπιστημίων θα πρέπει να οριοθετηθούν. γ) Σε περίπτωση πλημμελημάτων τα αρμόδια όργανα για το άσυλο θα πρέπει να αποφαίνονται κάνοντας χρήση του συνταγματικά κατοχυρωμένου εργαλείου της αναλογικότητας. Αν π.χ. σε συγκεκριμένη περίσταση η άμεση παρέμβαση μιας διμοιρίας θα μπορούσε να τραυματίσει σε βάθος χρόνου την ακαδημαϊκή ειρήνη δυσανάλογα σε σχέση με την ελαφρότητα της παράβασης, τότε η άδεια πρέπει να μη δίνεται. δ) Τέλος, προτεινόταν να υπάρξει διεπιστημονική μελέτη θεμάτων (π.χ. ναρκωτικά), η κατανόηση των οποίων δεν μπορεί να εξασφαλιστεί με επιμέρους προσεγγίσεις.

Διατυπώθηκε οποιαδήποτε αντίρρηση για τα παραπάνω συμπεράσματα; Οχι. Εγινε κάτι δεκτό ή έστω αποτέλεσε βάση συζήτησης; Ούτε. Γιατί; Απλώς επειδή ο τυφλός φανατισμός θριάμβευσε.

*Ο Nίκος Παρασκευόπουλος είναι ομ. καθηγητής Νομικής, πρ. υπουργός