Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα μπορούσαμε από τούτο το βήμα να μιλούμε πολλές ώρες και για την Πηνελόπη Δέλτα και για τις διάφορες σημάνσεις της Μακεδονίας και για το τι σημαίνει εθνικότητα και τη διαφορά της από την υπηκοότητα ή την εθνότητα και για τις ιδέες του ευρωπαϊκού και του ελληνικού Διαφωτισμού και για τον Στρατή Μυριβήλη και τη «Ζωή εν Τάφω» και για τις σημάνσεις του έθνους -γιατί δεν ορίζεται μονοσήμαντα- αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω εδώ που φτάσαμε και με δική σας υπαιτιότητα.

Και εξηγούμαι. Αφ’ ης στιγμής, λοιπόν, έκλεισε η συμφωνία για το όνομα, βάζοντας τέλος σ’ ένα ατέρμονο «παραμύθι χωρίς όνομα», για να ανακαλέσω την Πηνελόπη Δέλτα, που διήρκεσε είκοσι έξι χρόνια, ο διεθνής Τύπος –θα ξεκινήσω απ’ αυτό- πλημμύρισε με διθυραμβικά σχόλια. Διαβάζω ενδεικτικά. Wall Street Journal: «Η Μακεδονία συμφωνεί να αλλάξει το όνομά της, για να τερματιστεί η πικρή διαμάχη με την Ελλάδα». Washington Post: «Η Μακεδονία κάνει συμφωνία για το όνομα με την Ελλάδα». Le Monde: «Αθήνα και Σκόπια συμφωνούν για τη μετονομασία της Μακεδονίας». France Soir: «Βόρεια Μακεδονία, το νέο όνομα της Μακεδονίας που αποδέχθηκε η Αθήνα».

Την ίδια στιγμή, στη γείτονα χώρα για κάποιους ο Ζάεφ είναι προδότης και ο Ιβανόφ βγήκε ανοικτά εναντίον της συμφωνίας, την οποία θεωρεί προδοτική για τη FYROM. Και διερωτώμαι: Ποιος είναι ο «προδότης» και ποιος ο «πατριώτης» και από ποια πλευρά; Και καλά, είναι και ο διεθνής Τύπος προδότες;

Προς επιλήσμονες, λοιπόν, επαγγελματίες εθνικόφρονες και υπερπατριώτες ας υπενθυμίσουμε κάποια στοιχειώδη. Το 1995 έχουμε τη δεσμευτική Ενδιάμεση Συμφωνία, μετά από ένα εμπάργκο καυσίμων το καταχείμωνο, με το αζημίωτο βέβαια για κάποιους λαθρέμπορους. Πώς λεγόταν τότε; Ποιο ήταν το όνομα της ενδιάμεσης δεσμευτικής συμφωνίας; Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Επομένως, ο όρος «Μακεδονία» περιλαμβανόταν στο όνομα το οποίο χρησιμοποιούταν στα διεθνή φόρα.

Δεύτερον, πάνω από εκατόν σαράντα κράτη, μεταξύ των οποίων η Ρωσία, η Αμερική και η Κίνα, αναγνώριζαν την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας με το συνταγματικό της όνομα, δηλαδή «Δημοκρατία της Μακεδονίας», τους δε πολίτες της «Μακεδόνες».                          

Τρίτον, η συμφωνία που έφερε αυτή η κυβέρνηση εναρμονίζεται ή δεν εναρμονίζεται πλήρως με την εθνική γραμμή για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό και χρήση «erga omnes»;

Τέταρτον, συμφωνήθηκε συνταγματική αναθεώρηση επί τη βάσει της διεθνούς συμφωνίας, κάτι που δεν περιλαμβανόταν στην εθνική γραμμή των τελευταίων είκοσι χρόνων.

Πάω τώρα στη στάση σας, κύριοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και την πρόταση μομφής που καταθέτετε.

Θα ξεκινήσω με έναν τίτλο: «Τα τέσσερα πρόσωπα του πολιτικού καιροσκοπισμού σας σε αυτό το θέμα». Εάν ήταν τίτλος έργου του Ευγένιου Σπαθάρη, θα ήταν «Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι». Το καταραμένο φίδι είναι το όνομα που πρέπει πάση θυσία να αποφευχθεί.

Θέση νούμερο ένα: Ναι, θεωρητικώς θέλετε την επίλυση του προβλήματος στη βάση της θέσης της κυβέρνησης Καραμανλή για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό επιθετικό προσδιορισμό «erga omnes» για κάθε χρήση στο εσωτερικό και το εξωτερικό της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

Θέση νούμερο δύο: Ακόμα, όμως, κι αν η ελληνική κυβέρνηση θελήσει να ακολουθήσει τη γραμμή του 2007, δεν πρόκειται να ψηφίσετε την όποια συμφωνία γίνει, επειδή στους κόλπους της κυβέρνησης δεν υπάρχει ενιαία στάση για το θέμα. Κοντολογίς, δεν θα ψηφίσετε την ίδια τη θέση σας, για να στριμώξετε την κυβέρνηση. Συμπεριφορά κακομαθημένου παιδιού ή στερητικό σύνδρομο εξουσίας; Κατανοητό με ψυχολογικούς όρους.

Θέση νούμερο τρία: Δεν είναι η κατάλληλη συγκυρία, διερωτώμαι, με πρωθυπουργό τον Ζάεφ, που γαλουχήθηκε πολιτικά στη διαμάχη του με τον εθνικισμό του VMRO και που δέχθηκε μετονομασία εθνικών δρόμων και την απάρνηση συμβόλων που οικειοποιούνταν μέχρι τότε;  Εάν δεν είναι θετική, λοιπόν, αυτή η συγκυρία, διερωτώμαι πότε είναι. Η τρίτη θέση, λοιπόν, είναι το «στρίβειν διά της συγκυρίας».

Θέση νούμερο τέσσερα: Παράδοση αμαχητί στις ζοφερές εκδοχές του εθνικισμού, καμία αναφορά στο όνομα «Μακεδονία» και ένθερμη συμμετοχή στα συλλαλητήρια.

Εσείς, λοιπόν, οι «υπερπατριώτες», εσείς οι επαγγελματίες εθνικόφρονες και οι εθνοπώλες, προσέξτε, διότι φέρετε ιστορική ευθύνη αυτή τη στιγμή, γιατί δίνετε φωνή και βήμα στην ακροδεξιά και στα νεοναζιστικά μορφώματα. Και φέρετε ιστορική ευθύνη, γιατί ανασύρατε τους σκελετούς και τα φαντάσματα της πιο μαύρης εθνικοφροσύνης και των πιο μαύρων εκδοχών του «πατρίς - θρησκεία - οικογένεια». Φέρετε ιστορική ευθύνη γι’ αυτά τα αίσχη.

Αλιεύω αυτή τη στιγμή από τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Δυστυχώς, όμως, δεν είναι μόνο η ψηφιακή πραγματικότητα, είναι και η ίδια η κοινωνία. Έχετε διαβάσει, συνάδελφοι, τα σχόλια την ώρα που ο πρωθυπουργός ενημέρωνε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Παραθέτω: «Ξεφτίλες, πουλημένοι και οι δυο σας», «Η εσχάτη προδοσία τιμωρείται με εκτέλεση», «Κρεμάλα στο Σύνταγμα».

Και στον πραγματικό κόσμο να θυμηθούμε μερικά περιστατικά. Κάποιες σφαίρες προς τον υπουργό Εξωτερικών, την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη τον δήμαρχο της Θεσσαλονίκης, εξώδικα στους βουλευτές για εσχάτη προδοσία και έξαλα συλλαλητήρια, στα οποία έδωσαν τον τόνο τα «μπρατσωμένα λεβεντόπαιδα» της Χρυσής Αυγής και στρατηγοί που φώναζαν «Ζήτω ο στρατός και ζήτω οι Ειδικές Δυνάμεις». Ας προσέξουμε, λοιπόν.

Επειδή η πρόταση μομφής αντιλαμβάνομαι ότι δεν αφορά μόνο το Μακεδονικό θέμα και τη συμφωνία, αλλά αφορά και την οικονομία, να δούμε τελικά πώς έχει αποδειχθεί ο πατριωτισμός σας.

Ο πατριωτισμός, ξέρετε, συνάδελφοι, δεν είναι διά στόματος των ευρωβουλευτών σας, λίγο πριν κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση να μη διστάζετε να αμφισβητήσετε θετικά δεδομένα που παρουσιάζονταν από τους ευρωπαίους αξιωματούχους. Είναι πατριωτισμός να βγαίνει στο εξωτερικό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να δηλώνει ότι δεν μας επιτρέπει ακόμη η συγκυρία να βγούμε στις αγορές με βιώσιμους όρους, ότι δεν είναι το άπαν η ρύθμιση του χρέους και ότι εντέλει έχουν κάθε λόγο να είναι καχύποπτοι μαζί μας και να μην μας επιτρέψουν δημοσιονομικό χώρο;

Εσείς οι «πατριώτες», που εγκαλείτε εμάς σχεδόν για προδοσία, ήσασταν εσείς οι ίδιοι που πρωτοστατούσατε στα συλλαλητήρια από το 1992, για να παραδώσετε κάποια χρόνια μετά, τη χώρας σας, δέσμια στην επιτροπεία, στους δανειστές και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μια χώρα την οποία την είχατε καταντήσει έρημη χώρα, λεηλατημένη, χωρίς παραγωγικό ιστό, χωρίς ικμάδα, χρεωκοπημένη και εξουθενωμένη.

Γιατί, ξέρετε, δεν ήταν μόνο παγκοσμιοποιημένος χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός. Ήταν και εγχώρια δημοσιονομική κραιπάλη.

Ποιος είναι ο πατριωτισμός; Όταν η Δημόσια Διοίκηση μετατρέπεται σε θύλακα διαφθοράς ή όταν το δημόσιο αξίωμα έγινε συνώνυμο με το ίδιο συμφέρον, καλά προστατευμένο και θωρακισμένο από το νόμο «περί ευθύνης Υπουργών»;

Δεν είναι ο πατριωτισμός το πελατειακό κράτος, συνάδελφοί μου. Δεν είναι η κρατικοδίαιτη αρπαχτή, ούτε οι λίστες των off shore και των παραδείσων, που κάποιους πολίτες τους έστειλαν στην κόλαση και τους έκαναν το βίο αβίωτο.

Όσο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης «ψαρεύει» στα απόνερα της εθνικής παραφροσύνης για να μη διχάσει το κόμμα του, που έχει αποφασίσει να γίνει ένα ακροδεξιό κόμμα, θα διχάζει και θα τραυματίζει την ελληνική κοινωνία. Και έχουμε πικρά και μακρά παράδοση από εθνικούς διχασμούς σε αυτήν τη χώρα.

Είκοσι πέντε χρόνια δεν σπαταλήσαμε μόνο όλο το πολιτικό και διπλωματικό μας κεφάλαιο. Είκοσι πέντε χρόνια επωάστηκε και τελικά έσπασε το αυγό του φιδιού. Εχθρός μας δεν είναι ο γείτονάς μας. Ο εχθρός μας είναι ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία.

Αν πηγαίναμε τον χρόνο πίσω, η πρόταση μομφής θα στρεφόταν κάλλιστα, όσον αφορά την παρούσα συμφωνία, εναντίον του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Έχετε επιλέξει να είστε εσείς με τον Σαμαρά, με τον Αμβρόσιο, με την παράδοση της εθνικοφροσύνης και με την Ευρώπη που σας συμφέρει, με το νεοφιλελεύθερο ιερατείο της λιτότητας.

Εμείς προερχόμαστε από μια άλλη παράδοση. Προερχόμαστε από τη μεγάλη δημοκρατική αριστερή παράδοση, την παράδοση του Διαφωτισμού και των αξιών της αλληλεγγύης και του πατριωτισμού, νοούμενου ως συνανάπτυξη και καλή γειτονία. Προερχόμαστε από την παράδοση του αείμνηστου Δημήτρη Μαρωνίτη, του Φίλιππου Ηλιού, του Άγγελου Ελεφάντη, του Σπύρου Ασδραχά, του Λεωνίδα Κίρκου, του Μανώλη Αναγνωστάκη, σε όσους ύψωσαν το ανάστημα τους στο εθνικιστικό ντελίριο και στην παραζάλη.

Μια κουβέντα θέλω να πω για την πρόταση μομφής, μιας και ανέφερα τον Αναγνωστάκη: «Δεν έφταιγε ο ίδιος. Τόσος ήταν».