Θυμάστε τότε που οι ιδιώτες έβαλαν πλάτη κατά την περίοδο της πανδημίας και βοήθησαν το Εθνικό Σύστημα Υγείας να αντεπεξέλθει στα απανωτά κύματα του φονικού κορωνοϊού; Τι, όχι; Φυσικά και όχι, αφού αυτό δεν συνέβη ποτέ. Ο ιδιωτικός τομέας Υγείας δεν συνέβαλε σε καμία στιγμή των τελευταίων τριών χρόνων, ενώ όταν η κυβέρνηση αναγκάστηκε να προχωρήσει σε επιστράτευση, αυτή έγινε με τέτοιον τρόπο, που δεν είδαμε ιδιαίτερη βελτίωση. Έστειλαν απλώς ένα χαρτί σε γιατρούς, αφήνοντας στην ησυχία τους ξανά τους μεγάλους κλινικάρχες.

Οταν, λοιπόν, ο Θάνος Πλεύρης ανακοίνωσε πρόσφατα ότι ο ιδιωτικός τομέας θα συνδράμει για να εξαφανιστούν τα δεκάδες ράντζα που εμφανίζονται ξανά στους διαδρόμους των νοσοκομείων σε κάθε εφημερία, τότε ευλόγως σκέφτηκα δύο πράγματα: αφενός, ότι δεν πρόκειται η κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει προχωρήσει σε μία τέτοια απόφαση χωρίς να έχει τάξει στους κλινικάρχες κάποιο αντίτιμο. Αφετέρου, ότι οι εικόνες ντροπής από τις εφημερίες δεν φαίνεται πως θα εκλείψουν σύντομα.

Για του λόγου το αληθές, επιβεβαιώθηκαν και τα δύο. Η βοήθεια των κλινικαρχών αποδείχτηκε μία τρύπα στο νερό, σύμφωνα με όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες. Τα 65 ράντζα σε ένα βράδυ στο Αττικόν το δείχνουν ξεκάθαρα. Επίσης, μετά την εξέταση στο δημόσιο νοσοκομείο και εάν κριθεί απαραίτητη η διακομιδή στο ιδιωτικό (βέβαια μόνο αν πρόκειται για ήπια συμπτώματα μεταφέρεται κανείς σε ιδιωτική κλινική), τότε το νοσοκομείο επιβαρύνεται με 40 ευρώ για να πληρωθεί το ιδιωτικό ασθενοφόρο. Ορίστε και το αντίτιμο.

Όπως μας έσωσαν οι ιδιώτες στην πανδημία, έτσι μας ξανασώζουν και σήμερα. Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι αυτό δεν είχε πάει πολύ καλά στο παρελθόν.