to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

18:13 | 16.09.2018

Κάκη Mπαλή

πηγή: Αυγή

Διεθνή

Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία: Κοιτάζοντας προς τον ΣΥΡΙΖΑ

Οι Σοσιαλδημοκράτες στο ευρωπαϊκό επίπεδο εναποθέτουν τώρα τις ελπίδες τους να σηκώσουν ένα ανάχωμα στην ακροδεξιά σε εκείνους τους πολιτικούς που τόλμησαν την αριστερή στροφή


Η Κριστίνα Μορβάι, ευρωβουλευτής του ουγγρικού ακροδεξιού κόμματος Jobbik, είναι γνωστή για τις ρατσιστικές επιθέσεις της - φραστικές, είναι η αλήθεια- εναντίον των Τσιγγάνων. Το κόμμα της, ό,τι πιο κοντά στη Χρυσή Αυγή υπάρχει στην Ευρωβουλή, ένιωσε αυτή την εβδομάδα την ανάγκη να υπερασπιστεί με πάθος τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, που χαρακτηρίζεται “απλώς” ακροδεξιός, την ώρα που μιλούσε από το βήμα του Κοινοβουλίου ο Αλέξης Τσίπρας.

Ξεσπάθωσε, λοιπόν, η Μορβάι και είπε: “Εσείς, ο 'καλός μαθητής', μας είπατε ότι φροντίζετε τους πρόσφυγες, δίνετε ιθαγένεια στους μετανάστες και υπερασπίζεστε τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων. Σε λίγο θα έρθει στο Στρασβούργο ο 'κακός μαθητής', ο πρωθυπουργός μας, που υπερασπίζεται τη χριστιανική Ευρώπη. Θα δούμε ποιο από τα δύο μοντέλα θα στηρίξουν με την ψήφο τους οι Ευρωπαίοι πολίτες τον Μάιο”.

Για την ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, η οποία δεν εκπροσωπείται πλέον μόνο από περιθωριακά κόμματα, όπως πριν από μερικά χρόνια, αλλά έχει διαβρώσει σε μεγάλο βαθμό και την παραδοσιακή Δεξιά, οι επερχόμενες ευρωεκλογές είναι η μητέρα όλων των μαχών.

Εμφανίζεται ως δύναμη επαναστατική κόντρα στην “Ευρώπη των γραφειοκρατών” και αυτών που “θέλουν να την πλημμυρίσουν με μετανάστες” και να “την εξισλαμίσουν” συνδαυλίζοντας τους φόβους τους ανθρώπων για το αύριο. Κι αυτό με μια ρητορική του μίσους εναντίον των πιο αδύναμων, εκμεταλλευόμενη τις όλο και βαθύτερες ανισότητες στη Γηραιά Ήπειρο δέκα χρόνια μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση και τις καταστροφικές “θεραπείες” της λιτότητας.

Η Ακροδεξιά δεν ανοίγει μέτωπο στην ασυδοσία των αγορών, δεν ενδιαφέρεται για την κοινωνική Ευρώπη, δεν τη χαλάνε οι “φορολογικοί παράδεισοι” ούτε η συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Έχει περιγράψει τον “εχθρό”. Είναι οι ξένοι, πρόσφυγες και μετανάστες, είναι οι μειονότητες, εθνικές, θρησκευτικές και κοινωνικές, είναι οι νέες μορφές οικογένειας, που δεν περιορίζονται στο “μαμά, μπαμπάς, παιδιά”, είναι ο Τύπος, όταν αποκαλύπτει τα “fake news” της.

Κι όπου η Ακροδεξιά είναι κυβερνητική, π.χ. στην Ουγγαρία, “εχθρός” είναι και η ελευθεροτυπία, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, κι όποιοι τολμούν να αμφισβητήσουν το “αλάθητο” και “αδιάφθορο” του αρχηγού.

Επικίνδυνη διάψευση

Θεωρητικά, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σ’ αυτό το μοναδικό πείραμα 70ετούς ειρηνικής συνύπαρξης χωρών που έχουν αιματοκυλιστεί πολλές φορές μεταξύ τους, την τελευταία εξαιτίας της ναζιστικής και φασιστικής ιδεολογίας, δεν θα έπρεπε οι σειρήνες της Ακροδεξιάς να βρίσκουν τόσο πολλά ευήκοα ώτα.

Ωστόσο η υπόσχεση της ευημερίας, της ασφάλειας και της σύγκλισης μεταξύ πλούσιων και φτωχών χωρών, αυτό που λειτούργησε επί δεκαετίες συνεκτικά στην Ευρώπη, έχει πάψει από καιρό να υφίσταται. Έστω με καθυστέρηση μερικών χρόνων ο “καπιταλισμός του Ρήνου”, που κυριαρχούσε σχεδόν σε όλα τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ και φρόντιζε να μοιράζονται και οι εργαζόμενοι κάποια από τα κέρδη της ανάπτυξης, υποχώρησε άτακτα μπροστά στις θατσερικές συνταγές. Με βασικό πρωταγωνιστή αυτής της υποχώρησης την τότε κυβερνώσα ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.

Η ευρωκρίση και ο τρόπος που προσπάθησε να την αντιμετωπίσει η Ε.Ε. -στη λογική “η θεραπεία πέτυχε, ο ασθενής απόθανε”- ήρθαν να αποτελειώσουν την ιδρυτική υπόσχεση. Αντί της σύγκλισης, επήλθε ο πολλαπλός διχασμός μεταξύ Βορρά και Νότου, Ανατολής και Δύσης.

Και η προσφυγική κρίση που ακολούθησε -η διαχείριση της μοίρας ενός εκατομμυρίου κυνηγημένων ανθρώπων από μια ήπειρο 500 και πλέον εκατομμυρίων κατοίκων- αποδείχθηκε ικανή να θέσει σε αμφισβήτηση και τις ιδρυτικές αρχές της Ε.Ε., για τις οποίες αισθανόταν πάντοτε ηθικά... ανώτερη.

Τα στρατόπεδα...

Σ’ αυτή την Ε.Ε. του 21ου αιώνα, όπου “δεν υπάρχει αρκετή Ευρώπη σ’ αυτή την Ένωση, ούτε αρκετή Ένωση σ’ αυτή την Ένωση”, όπως είχε παραδεχθεί στην κορύφωση της ελληνικής κρίσης ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, υπάρχουν σήμερα τρία στρατόπεδα. Χοντρικά. Το στρατόπεδο της Ακροδεξιάς που θέλει να τη διαλύσει, το στρατόπεδο των συντηρητικών και φιλελεύθερων ευρωπαϊστών που θέλει να τη διατηρήσει περίπου ως έχει - έστω με λίγα... μερεμέτια στη διακυβέρνηση- και το στρατόπεδο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, που θέλει να την αλλάξει. Για την ώρα είναι μετέωρο σε ποιο από τα δύο τελευταία θα τοποθετηθεί ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν.

...και η ελπίδα

Επειδή, πάντως, στο τρίτο στρατόπεδο, εκτός από την Αριστερά και τους Πράσινους, τοποθετούν εαυτούς και οι Σοσιαλδημοκράτες -άλλοι έχοντας κάνει την αυτοκριτική τους για τη θατσερική τους στροφή κι άλλοι όχι-, δεν ήταν καθόλου τυχαίες οι ανοιχτές αγκάλες με τις οποίες υποδέχθηκαν την Τρίτη στο Στρασβούργο τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ξεκάθαρος στην τοποθέτησή του τόσο υπέρ της κοινωνικής Ευρώπης όσο και ενάντια στην ακροδεξιά. Δεν έκανε ακροβασίες για να χαϊδέψει τα αυτιά αυτών που μπορεί να γοητεύονται από τα λαϊκίστικα συνθήματα και την ψευδεπίγραφη “επαναστατικότητα” της Ακροδεξιάς. Ήταν το απόλυτο “αντίβαρο” στον Ούγγρο Βίκτορ Όρμπαν, που εμφανίστηκε λίγες ώρες αργότερα. Και είναι ο μόνος πρωθυπουργός στην Ε.Ε. που προέρχεται από έναν πολιτικό χώρο ο οποίος έκανε μαχητική αντιπολίτευση στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα.

Οι Σοσιαλδημοκράτες βρίσκονται σχεδόν παντού σε υποχώρηση πληρώνοντας τη συστράτευσή τους με τη Δεξιά. Και στο ευρωπαϊκό επίπεδο εναποθέτουν τώρα τις ελπίδες τους να σηκώσουν ένα ανάχωμα στην Ακροδεξιά σε εκείνους τους πολιτικούς που τόλμησαν την αριστερή στροφή - όχι μόνο στον αριστερό Τσίπρα, αλλά και στους ομοϊδεάτες τους πρωθυπουργούς της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Γι' αυτό ο όψιμος... έρωτας με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.

tags: άρθρα

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)