Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών του Μαΐου 2014 έχει ιστορική σημασία, αφού για πρώτη φορά ένα κόμμα της Αριστεράς (ο ΣΥΡΙΖΑ) κατέλαβε την πρώτη θέση σε πανελλαδική εκλογική αναμέτρηση. Ταυτόχρονα, αποδοκιμάσθηκε με σαφήνεια η πολιτική βίαιης εκπτώχευσης της ελληνικής κοινωνίας, την οποία ακολούθησε την τελευταία διετία η μνημονιακή συγκυβέρνηση κατ' ευπειθή συμμόρφωση προς τις εντολές της τριαρχίας ("τρόικα") των δανειστών. Από τα τρία κόμματα που είχαν συγκροτήσει αρχικά τη συγκυβέρνηση εκείνη, το ένα είναι ήδη κλινικά νεκρό (ΔΗΜ.ΑΡ.) και τα άλλα δύο είδαν την εκλογική τους βάση να μειώνεται από το 42% του συνόλου στις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2012 στο 30% σήμερα.
Η αποδοκιμασία της συγκυβέρνησης και η πρώτη θέση του ΣΥΡΙΖΑ δεν συνοδεύθηκαν όμως από καμία αύξηση του εκλογικού ποσοστού της αξιωματικής αντιπολίτευσης (αντίθετα μάλιστα, σε απόλυτο αριθμό ψήφων υπήρξε μικρή μείωση, αντίστοιχη της μείωσης του συνολικού αριθμού των ψηφισάντων στις ευρωεκλογές σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2012). Βέβαια, οι ευρωεκλογές είναι αναμέτρηση από τη φύση της λιγότερο πολωτική σε σχέση με τις εθνικές εκλογές και άρα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι το 26,5% των ευρωεκλογών για τον ΣΥΡΙΖΑ αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό της τάξης του 28%-29% σε βουλευτικές εκλογές. Ακόμη και αυτό όμως δεν θα ήταν αρκετό για να συγκροτηθεί βιώσιμη κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και με στόχο την ανατροπή της μνημονιακής υποτέλειας, πολύ περισσότερο μάλιστα όταν δεν φαίνονται να υπάρχουν πιθανές συμμαχίες στον (κοινοβουλευτικό) ορίζοντα.
Το ζητούμενο, επομένως, είναι, με σχεδόν δεδομένη την έλλειψη πολιτικών/κομματικών συμμαχιών, να συγκροτηθεί μια ευρεία κοινωνική συμμαχία εκείνων που υφίστανται την οικονομική εξαθλίωση ως συνέπεια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών συγκυβέρνησης και τρόικας και αυτή η συμμαχία να στηρίζει όχι μόνο εκλογικά αλλά και πολιτικά, με την ευρύτερη δυνατή έννοια του όρου, μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Τούτο προϋποθέτει, όμως, το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία, το οποίο πρέπει να εκφραστεί πριν από όλα με την αύξηση του αριθμού των μελών, έτσι ώστε αυτός να βρεθεί σε αντιστοιχία με τον αριθμό των ψηφοφόρων. Η σημερινή βάση των περίπου 40.000 μελών δεν είναι αντιπροσωπευτική ενός εκλογικού σώματος περισσότερων από ενάμισι εκατομμύριο ψηφοφόρων και πάντως είναι εντελώς ανεπαρκής για κόμμα εξουσίας.
Συνεπώς, οι οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αποβάλουν τα τυχόν φοβικά σύνδρομα και να μαζικοποιηθούν. Ταυτόχρονα, το κόμμα πρέπει να κατακτήσει ένα ανώτερο επίπεδο συλλογικής λειτουργίας σε σχέση με εκείνο που εμφανίσθηκε κατά την προεκλογική περίοδο του Απριλίου-Μαΐου 2014, όταν π.χ. αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής ανατράπηκαν από ad hoc συγκροτημένα και μη προβλεπόμενα στο καταστατικό όργανο (περίπτωση Σεμπιχά), όταν υποψήφιοι εξέφρασαν στα ΜΜΕ προσωπικές απόψεις αμφισβητήσιμης εναρμόνισης προς τις θέσεις του κόμματος (π.χ. για την ονομασία της FYROM) κ.ο.κ. Οι επόμενες εθνικές εκλογές, όποτε και αν διεξαχθούν, θα είναι μια μεγάλη ευκαιρία για αλλαγή πορείας της χώρας, η οποία δεν πρέπει να χαθεί.
