to top
  • βρείτε μας στο Twitter
  • βρείτε μας στο Facebook
  • βρείτε μας στο YouTube
  • στείλτε μας email
  • εγγραφείτε στο RSS feed
  • international version

14:58 | 29.03.2018

Πολιτική

Με τον φακό του Left.gr: «Το σχέδιο της Αριστεράς μετά τα μνημόνια»

Για το αναπτυξιακό σχέδιο που θα παρουσιάσει η κυβέρνηση μετά την έξοδο από τα μνημόνια, μίλησε ο υπουργός Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτος, στην εκδήλωση της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά με θέμα «Το σχέδιο της Αριστεράς μετά τα μνημόνια»


Βίντεο - φωτογραφίες: Άγγελος Καλοδούκας

«Έχουμε να κάνουμε με μια τραυματισμένη οικονομία και κοινωνία. Όχι μόνο με την έννοια ότι χάσαμε 25% του ΑΕΠ, ή ότι μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά και μια κοινωνία που έχει χάσει πολλά όπλα για να μπορεί η ίδια η κοινωνία να διεκδικήσει», είπε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ξεκινώντας χθες την ομιλία του στην εκδήλωση της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά με θέμα «Το σχέδιο της Αριστεράς μετά τα μνημόνια»:

«Αυτό δεν είναι μόνο θέμα των μνημονίων, γιατί η ουσία του νεοφιλελευθερισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν ήταν μόνο να αυξηθούν τα κέρδη και να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις αλλά να μειωθεί η δυνατότητα των εργαζομένων να μπορούν να αγωνίζονται. Το καλοκαίρι του 2015, μας απασχόλησε το ερώτημα εάν αυτές οι πληγές μπορούν να αντιμετωπιστούν εντός μνημονίων. Η ευθύνη ήταν μεγάλη και τότε και σήμερα γιατί στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπήρχε ένα βρώμικο μυστικό. Το 1974, όταν έπεσε η χούντα, η Ελλάδα ήταν η χώρα με τις μεγαλύτερες ανισότητες και την μεγαλύτερη φτώχια σε όλη την Ευρώπη, και το 2008, λίγο πριν από την κρίση ίσχυε ακριβώς το ίδιο. Μπορείς να αντιδράσεις σε αυτή την πραγματικότητα μέσα σε ένα μνημόνιο;», διερωτήθηκε ο κ. Τσακαλώτος. 

Όπως τόνισε στη συνέχεια ο υπουργός Οικονομικών:

«Προσπαθήσαμε σε πολλούς τομείς. Αλλάξαμε το νόμο Κατσέλη που παρείχε προστασία μόνο στους πιο φτωχούς και μπορεί πλέον να μπει μια οικογένεια με δυο παιδιά και σπίτι αξίας έως 230.000 ευρώ και με εισόδημα έως 30.000 ευρώ ετησίως. Το ίδιο έχει κάνει το υπουργείο Εργασίας. 730.000 οικογένειες θα πάρουν αυξημένα οικογενειακά επιδόματα τα οποία θα καταβληθούν αύριο, ενώ διανέμονται 130.000 σχολικά γεύματα κάθε μέρα σε 57 δήμους της χώρας. Αυξήθηκαν από 70.000 σε 110.000 οι θέσεις των βρεφονηπιακών σταθμών. Οι αντίπαλοι μας λένε ότι πρέπει να καταργηθούν όλα τα επιδόματα και να μείνει μόνο το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης. Όμως οι παροχές αυτές δεν είναι κάτι που δίνεται στους πιο φτωχούς αλλά κάτι που συνδυάζεται με την ιδιότητα του πολίτη». 

Μιλώντας για το αναπτυξιακό σχέδιο που θα παρουσιάσει η κυβέρνηση μετά την έξοδο από τα μνημόνια, ανέφερε ότι υπάρχει σε αυτό ένας πολύ ισχυρός πυλώνας. «Εμείς θέλουμε ένα σχέδιο που βεβαίως και θα πρέπει να είναι αξιόπιστο στις αγορές και κράτη μέλη της ΕΕ, ώστε να μπορούμε να χρηματοδοτηθούμε και να μπορούμε να έχουμε έναν βαθμό ελευθερίας, αλλά πρωτίστως θέλουμε ένα σχέδιο το οποίο θα είναι αξιόπιστο στην ελληνική κοινωνία», σημείωσε και αναφερόμενος στα μεσαία στρώματα και στους αυτοαπασχολούμενους, αναγνώρισε ότι «είναι ένα ταλαιπωρημένο κομμάτι της κοινωνίας με πολλά προβλήματα».


«Ο λόγος που δεν μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα ήταν ότι σαν αριστερά είχαμε θέσει ως πρώτη μέριμνα την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης. Επίσης μας πήρε πολύ περισσότερο χρόνο από εκείνον που είχαμε υπολογίσει για να αντιμετωπίσουμε την φοροδιαφυγή και να αλλάξουμε την εικόνα που επικρατούσε πριν από την κρίση, ότι εάν ήσουν πλούσιος πλήρωνες φόρους στην ουσία σε εθελοντική βάση», υπογράμμισε ο υπουργός Οικονομικών. 

«Τα καλά νέα» συνέχισε, «είναι ότι στο μεσοπρόθεσμο που παρουσιάσαμε πέρυσι για τα επόμενα πέντε χρόνια υπάρχουν 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ, που τα έχουμε βάλει στην άκρη για να μπορέσουμε να βοηθήσουμε τα μεσαία στρώματα. Υπάρχει όμως κι ένα "αλλά". Στην Αριστερά ξέρουμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο την ιδιότητα του φορολογούμενου. Είναι ταυτόχρονα γονείς που τους ενδιαφέρουν τα σχολεία, εργαζόμενοι που τους ενδιαφέρουν τα δικαιώματα, ευάλωτοι στις αρρώστιες που τους ενδιαφέρει η υγεία. Χρειάζεται συνεχή αναδιάρθρωση το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα αλλά δεν μπορεί να μη δώσουμε τη μάχη: για μας δεν είναι πανάκεια η μείωση των φόρων. Θέλουμε τους φόρους αυτούς (...) για την παιδεία, την υγεία και την ανάπτυξη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες σχέσεις με τα μεσαία στρώματα με τις μειώσεις στη φορολογία και μια άλλη σχέση στον παραγωγικό τομέα. Είναι από τα επιτεύγματα της κυβέρνησής μας ότι πριν από εμάς το 80% των πόρων του ΕΣΠΑ πήγαινε σε μεγάλα έργα και το 20% στους μικρομεσαίους. Αυτό έχει αντιστραφεί εντελώς και το 80% πηγαίνει στους μικρομεσαίους και το 20% σε μεγαλύτερα έργα υποδομών. Μπορούμε να δημιουργήσουμε νέες συμμαχίες με τα μεσαία στρώματα που δεν επιτρέπει το παλαιότερο μοντέλο που βασιζότανε σε φθηνό χρήμα και σε μεγάλα έργα και στο δόγμα ότι "η αγορά θα τα λύσει όλα"».

Αναφερόμενος στο χρέος είπε ότι «αυτό που θα πάρει η χώρα μας για το χρέος είναι σημαντικό και θα αλλάξει τα δεδομένα. Θα είμαστε και πάλι υπερχρεωμένη χώρα, αλλά με την έννοια που είναι χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία. Δηλαδή θα μπούμε σε μια ομάδα χωρών με κοινά προβλήματα που θα μπορούν σε ένα δεύτερο στάδιο να επαναδιαπραγματευθούν. Οι πιο σοβαροί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι δεν είναι βιώσιμη η ευρωζώνη με τέτοιες διαφοροποιήσεις ανάμεσα στον ευρωπαϊκό Βορά και τον ευρωπαϊκό Νότο και κάποτε θα αντιμετωπισθεί.


Σχολιάζοντας την εκτίμηση του τέως προέδρου του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ, ότι το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική οικονομία υπέστη ζημίες περί τα 200 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά και του Διοικητή της ΤτΕ ότι το κόστος της διαπραγμάτευσης ήταν 86 δισεκατομμύρια ευρώ, είπε ότι όσοι τα λένε αυτά ή δεν έχουν διαβάσει πολύ ή έχουν διαβάσει και δεν τα έχουν καταλάβει. «Παίρνουν κάποια χρονολογία, βρίσκουν προβλέψεις εκείνης της χρονιάς για το μέγεθος της ανάπτυξης και εκτιμούν ότι αφού η ανάπτυξη ήταν χαμηλότερη από την αρχική πρόβλεψη, υπάρχει ζημιά. Αν έκανα την ίδια διαδικασία για την πρώτη κυβέρνηση που ήταν υπουργός Οικονομικών ο Γιώργος Παπακωσταντίνου θα έβγαζα 500 δισεκατομμύρια ευρώ. Δεν το κάνω, δεν κατεβαίνω σε αυτό το επίπεδο. Δεν υπάρχει ζημιά 200 δισεκ. ευρώ». 
Ο κ. Τσακαλώτος αναφέρθηκε στην υπόθεση Novartis, λέγοντας ότι είναι χαρακτηριστική του διαφορετικού τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζει η Αριστερά αυτά τα ζητήματα. 


«Σε μια ανακοίνωση ο πρωθυπουργός είπε ότι οι πρέπει οι ένοχοι να λογοδοτήσουν, οι αθώοι πρέπει να φύγουν χωρίς το παραμικρό στίγμα στο όνομά τους και πρέπει να υπάρξει η αποκατάσταση του πολιτικού συστήματος. Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή. Βεβαίως και πρέπει να αναδείξουμε πώς λειτουργούσε το κράτος, αλλά πρέπει συγχρόνως να επιδιώξουμε τη θωράκιση του κράτους. Γιατί εάν μείνουμε σε μια συζήτηση πως αυτοί είναι οι κακοί που θα τους βάλουμε φυλακή - αυτή είναι μια ατζέντα που οδηγεί κατευθείαν στη Χρυσή Αυγή. Στην προπαγάνδα ότι οι όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο, όλοι τα παίρνουνε». 
Η εκδήλωση είχε προγραμματισθεί να γίνει στον πολυχώρο «Κρεμλίνο», αλλά την τελευταία στιγμή αποφασίστηκε η μεταφορά της σε κεντρικό ξενοδοχείο του Πειραιά, λόγω των επεισοδίων που σημειώθηκαν νωρίτερα το απόγευμα από οπαδούς του Ολυμπιακού στο κέντρο του Πειραιά.


Στην αρχή της ομιλίας του ο υπουργός Οικονομικών σχολίασε με χιούμορ την απόφαση για τη μεταφορά της εκδήλωσης.
«Έχω μόνο μία στεναχώρια, ότι δεν είναι στη μοίρα μου να πάω ποτέ στο Κρεμλίνο. Ως μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού δεν με είχαν καλέσει ποτέ, σήμερα έγινε η προσπάθειά μου να πάω επιτέλους, αλλά φαίνεται ότι θα γεράσω και δεν θα τα καταφέρω», αστειεύτηκε ο κ. Τσακαλώτος. 


Παρόντες στην εκδήλωση ήταν μεταξύ άλλων, ο πρώην υπουργός Ναυτιλίας και Πρόεδρος της Προανακριτικής για την υπόθεση Novartis Θοδωρής Δρίτσας, οι βουλευτές Α΄ Πειραιά του ΣΥΡΙΖΑ Γεωργία Γεννιά, Ελένη Σταματάκη, Β΄ Πειραιά, Εύη Καρακώστα, Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Ράνια Σβίγκου κ.ά.

Το φωτορεπορτάζ του Left.gr από την εκδήλωση:

Αναλυτικά η ομιλία του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου με θέμα: «Το σχέδιο της Αριστεράς μετά τα μνημόνια», σε εκδήλωση της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Πειραιά:

Σύντροφοι και συντρόφισσες, φίλοι και φίλες είναι χαρά μου να είμαι εδώ, ήταν μια δύσκολη μέρα, ειδικά φαντάζομαι για την Οργανωτική Επιτροπή, τους ευχαριστώ για τις δυσκολίες που πέρασαν και νομίζω ότι είναι πολύ σήμερα που έγινε αυτή η εκδήλωση.

Εγώ να σας πω έχω μόνο μια στενοχώρια, ότι δεν είναι στη μοίρα μου να πάω ποτέ στο «Κρεμλίνο». Ως μέλος του ΚΚΕ Εσωτερικού δε με είχαν καλέσει ποτέ. Σήμερα προσπάθησα να πάω επιτέλους στο Κρεμλίνο, όμως φαίνεται ότι θα γεράσω και δε θα το καταφέρω.

Συντρόφισσες και σύντροφοι, νομίζω όλοι και όλες εδώ πέρα, σε αυτή την αίθουσα, έχουμε πλήρη επίγνωση για το κατά πόσον έχουμε να κάνουμε με μια τραυματισμένη οικονομία και κοινωνία. Δεν είναι μόνο τραυματισμένη με την έννοια ότι χάσαμε 25% του ΑΕΠ μας, ότι έχουν μειωθεί οι μισθοί, ότι έχουν μειωθεί οι συντάξεις και νομίζω η λέξη «καμένη γη» δεν προσεγγίζει καν αυτό που είχαμε ν’ αντιμετωπίσουμε.

Έχουμε και μια κοινωνία τραυματισμένη, ίσως και αυτό είναι πιο σημαντικό, ειδικά για τους ανθρώπους της Αριστεράς. Γιατί έχει χάσει πολλά όπλα για να μπορεί η ίδια η κοινωνία, να μπορούν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενες, τα μεσαία στρώματα, να διεκδικήσουν.

Και αυτό δεν είναι μόνο θέμα των μνημονίων, γιατί η ουσία του νεοφιλελευθερισμού εδώ και πάρα πολλά χρόνια δεν ήταν μόνο ν’ αυξηθούν τα κέρδη και να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά να αποδυναμωθούν οι εργαζόμενοι για να μην μπορούν να παλέψουν για μια διαφορετική κοινωνία.

Το θέμα που μπήκε για πολλούς από μας, το καλοκαίρι του 2015, ήταν αν αυτή η επιδίωξη ν’ αντιμετωπίσουμε τον τραυματισμό, και με τις δύο έννοιες, γίνεται εντός μνημονίου. Αυτή ήταν η βασική ερώτηση: Έχουμε τη δυνατότητα όντως με νέο μνημόνιο, να απαντήσουμε σ’ αυτά τα ερωτήματα; Δεν ξέρω τί θα γίνει στο τέλος, έχουμε κάνει την προσπάθεια αυτή, είναι ανοιχτά πολλά ζητήματα και θέλω να σας πω μερικά πράγματα, για το πώς νομίζω πρέπει και μπορούμε ν’ αντιμετωπίσουμε το μέλλον με κάποια μεγαλύτερη αισιοδοξία.

Τελειώνω αυτή την εισαγωγή με ένα ρητό του Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω που ήταν και Ιρλανδός και σοσιαλιστής, που έλεγε ότι η σοφία δεν έγκειται μόνο στο να θυμάσαι το παρελθόν, αλλά στην ευθύνη που έχεις για το μέλλον. Ότι η σοφία σχετίζεται με το αν γνωρίζεις ποια ευθύνη έχεις για το μέλλον. Και ο δικός μου ισχυρισμός είναι ότι ήταν πολύ μεγάλη αυτή η ευθύνη το 2015 και είναι ακόμα μεγαλύτερη ευθύνη τώρα.

Γιατί μέσα σε όλα που γίνονται, το βασικό ζήτημα για την Αριστερά είναι το κοινωνικό ζήτημα. Και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα υπήρχε ένα βρώμικο μυστικό. Ποιο είναι το βρώμικο μυστικό που σχεδόν δεν το λέει κανένας: Το βρώμικο μυστικό είναι ότι το 1974, μόλις έπεσε η χούντα, η Ελλάδα ήταν η χώρα αυτή που είχε από τις μεγαλύτερες ανισότητες και τη μεγαλύτερη φτώχια σε όλη την Ευρώπη.

Το 2008, δηλαδή λίγο πριν απ’ την κρίση, ίσχυε ακριβώς το ίδιο. Ήμασταν πάλι, παρά την ανάπτυξη, παρά την 8ετία που περάσαμε με τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη, στο τέλος αυτής της διαδικασίας, μια χώρα που ήταν από τις πιο φτωχές κι από τις πιο άνισες στην Ευρώπη. Και το ζήτημα είναι: Μέσα σ’ ένα μνημόνιο μπορείς ν’ αντιδράσεις σ’ αυτή την πραγματικότητα που όχι μόνο αρχίζει το 2008 με τέτοια επίπεδα φτώχιας και τέτοια επίπεδα ανισότητας, αλλά έχεις και το 1ο και το 2ο μνημόνιο που ρήμαξε τη χώρα με τρόπους που ξέρετε ίσως περισσότερο καλά από μένα;

Εμείς προσπαθήσαμε σε διαφόρους τομείς, να το αντιμετωπίσουμε αυτό. Όταν αλλάξαμε το νόμο Κατσέλη, τον αλλάξαμε και προστατεύσαμε την πρώτη κατοικία όχι για τους πιο φτωχούς, αλλά και μέχρι ουσιαστικά κομμάτια των μεσαίων τάξεων. Γιατί αυτό που έλεγε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όταν άρχισε η διαπραγμάτευση για το νόμο Κατσέλη που έγινε νόμος Κατσέλη – Σταθάκη, είναι η προστασία να υπάρχει μόνο για τα άτομα που μπορούν, έχουν δικαίωμα να μπουν στο ΚΕΑ, δηλαδή τους φτωχότερους των φτωχών. Και εμείς το αλλάξαμε αυτό και κανονίσαμε να μπορεί να μπει με μια οικογένεια με δυο παιδιά, με σπίτι μέχρι 230.000 ευρώ και με εισόδημα 30.000 το χρόνο, που δεν είναι και οι φτωχότεροι των φτωχών. Το ίδιο έχει κάνει και το Υπουργείο Εργασίας και ειδικά η Θεανώ Φωτίου, για το κοινωνικό κράτος και για τα παιδιά. Οι 730.000 οικογένειες σε σύνολο 800.000, θα πάρουν μεγαλύτερα οικογενειακά επιδόματα.

Δίνουμε 130.000 ζεστά σχολικά γεύματα την ημέρα σε 57 Δήμους. Στόχος είναι να το αυξήσουμε. Και αυξήσαμε από 70.000 σε 110.000 τις θέσεις των Βρεφονηπιακών Σταθμών. Και πάλι τί έλεγαν οι Θεσμοί όταν θέλαμε να κάνουμε αυτές τις παρεμβάσεις; Ότι εμείς θέλουμε μόνο το ΚΕΑ και να βγάλετε όλα τ’ άλλα επιδόματα που έχετε, που εμείς θεωρούμε ότι τα έχουμε ως πολίτες. Όχι ως κάτι που δίνεται στους πιο φτωχούς, αλλά κάτι που συνδυάζεται με την ιδιότητα του πολίτη.

Αυτό που έχει κάνει η Θεανώ και όλο το Υπουργείο Εργασίας για τα παιδιά είναι μια άλλη λογική. Είναι μια λογική που στηρίζει το παιδί. Και γνωρίζουμε ακριβώς ότι οι ανισότητες αρχίζουν πολύ νωρίς. Η ανισότητα δεν αρχίζει όταν μπαίνεις στην αγορά εργασίας. Έχουν κριθεί ήδη πάρα πολλά πράγματα πολύ πριν μπεις στην αγορά εργασίας. Από την παιδική ηλικία, από το σχολείο, όπου δεν υπάρχει κοινή πρόσβαση για τα παιδιά της εργατικής τάξης και πολλά παιδιά των μεσαίων τάξεων.

Και όταν μας λένε για την υπογεννητικότητα και για τις συντάξεις κι ότι έχουμε δημογραφικό πρόβλημα, απαντάμε και απάντησε πρόσφατα το Υπουργείο Εργασίας με τις παρεμβάσεις που έκανε, ότι δε γίνεται να δίνεις επιδόματα μόνο σε όσους έχουν τρία και τέσσερα παιδιά. Δεν γίνεται όταν υπάρχουν νέες γυναίκες -και δυστυχώς μιλάμε μόνο για νέες γυναίκες (γιατί οι άντρες ακόμα δεν έχουν μπει στο κόλπο ότι είναι συνυπεύθυνοι για τα παιδιά, το αφήνω λίγο αυτό στην πάντα), που έχουν ανάγκη υποστήριξης να μην έχουν τη δυνατότητα να μπορούν ν’ αφήσουν τα παιδιά και άρα να μπορούν να έχουν μια δουλειά. Και αυτό είναι το πρώτο στίγμα ενός καινούργιου κοινωνικού κράτους.

Κάτι άλλο που θέλω να σας πω: Ότι στο χώρο της εργασίας και των επαγγελμάτων, απ’ ό,τι θυμάμαι, και έχω μιλήσει πολλές φορές στον Πειραιά, δεν ήμαστε και φοβερά ευχαριστημένοι με την αγορά εργασίας το 2008, το 2007, το 2006. Γι’ αυτό εμείς δε μιλάμε γι’ αποκατάσταση. Δεν είναι ότι ήμαστε πολύ ευχαριστημένοι με τα δικαιώματα που υπήρχαν στους εργαζομένους το 2007, το 2006 και τώρα θέλουμε να ξαναγυρίσουμε εκεί.

Εμείς έχουμε πλήρη επίγνωση ότι όχι μόνο περάσαμε την κρίση, αλλά περάσαμε και την περίοδο του νεοφιλελευθερισμού, που τα δικαιώματα των εργαζομένων συρρικνώθηκαν. Άρα, στο χώρο των εργαζομένων κάνουμε δυο πράγματα: Όπως λέει ο Κομφούκιος, ότι αν δώσεις ένα ψάρι σ’ έναν άνθρωπο, τον κρατάς ζωντανό για μια μέρα, αν του μάθεις να ψαρεύει, τον κρατάς ζωντανό για όλη του τη ζωή.

Τί κάνουμε εμείς; Προσπαθούμε να έχουμε συγχρόνως πολιτικές για την απασχόληση, προσπαθούμε να έχουμε το ΚΕΑ, να δίνουμε το κοινωνικό μέρισμα, κάνουμε κάτι που είναι εντελώς εκτός της νεοφιλελεύθερης κατανόησης πώς πρέπει να είναι η αγορά εργασίας. Και δε μιλάω μόνο για το ότι μέσα στον Αύγουστο, Σεπτέμβριο επιστρέφουν οι συλλογικές συμβάσεις. Λέω ότι αυτό που κάναμε με την απλήρωτη και την αδήλωτη εργασία, λέω ότι αυτό που κάνει το ΣΕΠΕ, οι Επιθεωρητές Εργασίας που για δεκαετίες είχε ουσιαστικά πολύ μικρό ρόλο και επί Νάσου Ηλιόπουλου που τώρα έχει γίνει Υφυπουργός έχει βάλει και πρόστιμα. Αυτές οι παρεμβάσεις, είναι το να μάθεις να ψαρεύεις. Γιατί δε λες στους εργαζομένους μόνο ότι «θα προσπαθήσω να σου δώσω αυτό, θα προσπαθήσω να υποστηρίξω το εισόδημα», λες «σου δίνω και τα εργαλεία για να μπορείς μέσα στην κρίση και καθώς βγαίνουμε από την κρίση και επιστρέφει η ανάπτυξη, να μπορείς να διεκδικήσεις από μόνος σου».

Του δίνεις τα όπλα να μπορεί να διεκδικεί. Και γι’ αυτό δε μιλάμε γ’ αποκατάσταση. Γιατί αυτό δεν υπήρχε και πριν. Το ΣΕΠΕ ουσιαστικά ήταν τελειωμένο μαγαζί το 2007. Και μέσα στο αναπτυξιακό σχέδιο που θα παρουσιάσουμε, υπάρχει ένας πολύ ισχυρός πυλώνας στην κοινωνική πολιτική, στην αναπτυξιακή στρατηγική που θα ανακοινώσουμε. Γιατί εμείς θέλουμε ένα σχέδιο που βεβαίως πρέπει να είναι και αξιόπιστο στις αγορές και στα κράτη μέλη για να μπορούμε να χρηματοδοτηθούμε και να μπορούμε να έχουμε βαθμούς ελευθερίας να κάνουμε πράγματα, αλλά πρωτίστως θέλουμε ένα σχέδιο το οποίο θα είναι αξιόπιστο στην ελληνική κοινωνία.

Δηλαδή αυτό που θέλουμε να φέρουμε εις πέρας, είναι ένα σχέδιο που ο κόσμος ο δικός μας να καταλαβαίνει τί προσπαθούμε να κάνουμε. Συγχρόνως, -και με ρώτησε κι ένας σύντροφος μόλις μπήκα τί θα κάνουμε για τα μεσαία στρώματα και τί θα κάνουμε για τους αυταπασχολούμενους- έχω πει πάρα πολλές φορές ότι ξέρουμε ότι είναι ένα ταλαιπωρημένο κομμάτι αυτής της κοινωνίας κι ότι κι αυτοί είναι πολύ κουρασμένοι και έχουν πολλά προβλήματα.

Έχω εξηγήσει ότι ο λόγος που δε μπορούσαμε να κάνουμε περισσότερα, ήταν ότι ως Αριστερά είχαμε ως πρώτη μας ευθύνη ν’ αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση και δεν μπορώ να σκεφτώ ότι θα μπορούσε να υπάρχει αριστερή κυβέρνηση, αριστερή προσέγγιση που δεν είχε την πρώτη μέριμνα γι’ αυτό.

Είχαμε και το πρόβλημα ότι μας πήρε πολύ περισσότερο καιρό ν’ αντιμετωπίσουμε τη φοροδιαφυγή -τη γενική εικόνα μέχρι πριν από την κρίση, ότι αν ήσουν πλούσιος πλήρωνες φόρους σ’ εθελοντική βάση στην ουσία- να κάνουμε και εμείς την αυτοκριτική μας, γιατί το θεωρούσαμε ότι θα ήταν πολύ εύκολο να αντιμετωπισθεί μέσα στον πρώτο χρόνο.

Πήρε καιρό, αλλά ακριβώς επειδή πήρε καιρό είναι τώρα σε πιο ισχυρά θεμέλια και τα καλά νέα είναι ότι μέσα στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που παρουσιάσαμε πέρυσι για τα επόμενα 5 χρόνια, υπάρχουν 3,5 δις που τα έχουμε βάλει στην πάντα γι’ αυτά τα μεσαία στρώματα, για να μπορέσουμε να τους βοηθήσουμε .

Χρειάζεται εξειδίκευση σε ποιους θα πάει, με ποιον τρόπο θα πάει, άμα θα πάει αυτό στον ΕΝΦΙΑ, αν θα πάει μέσα από τις κοινωνικές εισφορές, αν θα πάει μέσα από το φόρο εισοδήματος. Αλλά η βασική μας στρατηγική είναι αυτό.

Ως Αριστεροί και Αριστερές, σ’ αυτή τη συζήτηση υπάρχει ένα «αλλά». Και το «αλλά» είναι ότι εμείς ξέρουμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο την ιδιότητα του φορολογούμενου. Οι άνθρωποι είναι και γονείς και τους ενδιαφέρουν τα σχολεία, οι άνθρωποι είναι και οι εργαζόμενοι και τους ενδιαφέρουν τα δικαιώματα, οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι στις αρρώστιες και τους ενδιαφέρει και η υγεία.

Άρα εδώ χρειάζεται και από τα κομματικά μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, να δώσουμε μια μεγάλη ιδεολογική μάχη. Βεβαίως χρειάζεται και συνεχόμενη αναδιάρθρωση το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα. Βεβαίως ισχύει αυτό και να το ξανακάνουμε και να το ξανακοιτάξουμε και να γίνει και πιο αποτελεσματικό και πιο στοχευμένο.

Αλλά δε μπορεί να μη δώσουμε τη μάχη ότι για εμάς δεν είναι πανάκεια η μείωση των φόρων, ότι εμείς θέλουμε τους φόρους αυτούς για τη συλλογική κατανάλωση στην παιδεία, στην υγεία και στην ανάπτυξη -που θα επιστρέψω σε λίγο. Αυτό δε σημαίνει ότι δε μπορούμε να δημιουργήσουμε και νέες σχέσεις με τα μεσαία στρώματα. Με τις μειώσεις της φορολογίας αλλά και με μια άλλη σχέση στον παραγωγικό τομέα.

Νομίζω ότι είναι από τα επιτεύγματα της κυβέρνησής μας, ότι πριν από μας, από τα ΕΣΠΑ, 80% της χρηματοδότησης πήγαινε σε μεγάλα έργα και 20% πήγαινε στους μικρομεσαίους. Κάτω από την ηγεσία του Αλέξη Χαρίτση που είναι ο Υπουργός, ο υπεύθυνος για τα ΕΣΠΑ, αυτό έχει αντιστραφεί εντελώς. 80% πηγαίνει στους μικρομεσαίους και 20% πηγαίνει σε μεγαλύτερα έργα υποδομών κτλ.

Άρα με τους μικρομεσαίους πάμε έτσι. Πάμε έτσι όμως και στο παραγωγικό μοντέλο. Στο παραγωγικό μοντέλο που επιτρέπει και στους μικρούς να παίξουν ένα παιχνίδι. Όταν νομοθετείς για την κοινωνική οικονομία, ή όταν νομοθετηθείς, όπως έκανε πρόσφατα ο Γιώργος Σταθάκης, για τις ενεργειακές κοινότητες, δίνεις χώρο και σε μικρές μονάδες και σ’ εναλλακτικές μονάδες και άρα μπορείς να δημιουργήσεις αυτές τις συμμαχίες στα μεσαία στρώματα, που δεν επιτρέπει ένα παλαιότερο μοντέλο που βασιζόταν σε φθηνό χρήμα και σε μεγάλα έργα και στο ότι η αγορά θα τα λύσει όλα, λες και έχουμε μάθει από την ιστορία της αγοράς ότι αν βάλεις τους κανόνες, μετά η αγορά λύνει όλα τα προβλήματα και ούτε δημιουργούνται μονοπώλια ούτε δημιουργούνται προνομιακές σχέσεις.

Και τέλος, ακριβώς επειδή εμείς δε φτιάχνουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης που βασίζεται στο χαμηλό μισθό, αλλά αντιθέτως-παρά την κρίση, παρά την ανθρωπιστική κρίση, παρά τα προβλήματα που είχαμε με τα μεσαία στρώματα- αυξήσαμε το ποσοστό που είναι για την έρευνα και την τεχνολογία στο μεγαλύτερο που είχε η Ελλάδα ποτέ, δηλαδή στο 0,7%, δημιουργούμε σχέσεις με τα Πανεπιστήμια, με τα Ερευνητικά Κέντρα, για τα νέα παιδιά που έχουν πάρα πολλές γνώσεις αλλά δεν έχουν θέσεις εργασίας. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι

Τί εννοούμε όταν λέμε ότι θέλουμε σχέσεις με τα μεσαία στρώματα, αλλά θέλουμε σχέσεις με διαφορετικό τρόπο από παλιά; Σας είπα ότι στην καρδιά του νεοφιλελευθερισμού και άρα στα μνημόνια, υπήρχε ως στόχος όχι ως παράπλευρη ενέργεια, να δημιουργηθεί πρόβλημα της Αριστεράς με κοινωνικά στρώματα.

Και εδώ θέλω να πω κάτι για το πελατειακό κράτος: Από τα πιο σύντομα ανέκδοτα -για να είμαι ειλικρινής είναι και το θέμα που με στενοχωρεί και χάνω και την ψυχραιμία και το βρετανικό φλέγμα που υποτίθεται ότι έχω, είναι όταν ακούω τη Νέα Δημοκρατία ή το ΠΑΣΟΚ να λένε ότι «εμείς φτιάχνουμε το καινούργιο κομματικό κράτος». Αυτό με ξεπερνά τελείως.

Και θέλω να πω παραδείγματα, γιατί το πελατειακό κράτος πάντα ήταν ο εχθρός της Αριστεράς και πάντα θα είναι ο εχθρός της Αριστεράς. Γιατί το πελατειακό κράτος ήταν ένα σύστημα που δούλευε κάθετα. Δεν ήταν ανάγκη π.χ. σε ένα Δήμο να βρεθείς μαζί με άλλους να παλέψεις για το νερό, για κάποια δικαιώματα. Δεν ήταν ανάγκη με κάποιον εργαζόμενο να δουλέψεις μαζί οριζόντια για να διεκδικήσεις κάτι. Πήγαινες στο βουλευτή ή στο φίλο του βουλευτή, ή σε φίλο που είχε φίλο βουλευτή για να σου λύσει τα προβλήματα -και ακούστε- όχι μόνο να λύσει τα προβλήματα αλλά πήγαινες ακόμη δικαιώματα που είχες. Δηλαδή είχες δικαιώματα συντάξεων και για να τα λύσεις, έπρεπε να μπορέσεις να έχεις κάποιο μέσο να το λύσεις.

Μπαίνει σφήνα τώρα το θέμα της Novartis, για να σας πω ακριβώς τη διαφορά της Αριστεράς ως προς το πως προσεγγίζει αυτά τα πράγματα. Σε μια ανακοίνωση ο Αλέξης Τσίπρας είπε τρία πράγματα. Είπε πρώτον ότι πρέπει οι ένοχοι να λογοδοτήσουν, δεύτερον είπε ότι οι αθώοι πρέπει να φύγουν χωρίς το παραμικρό στίγμα στο όνομά τους και τρίτον, ότι πρέπει να υπάρξει η αποκατάσταση του πολιτικού συστήματος, για να μπορεί να αναπνεύσει και να μπορούμε να έχουμε σοβαρή πολιτική και σοβαρή αντιπαράθεση.

Για εμένα, υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή σε αυτά. Βεβαίως πρέπει να αναδείξουμε πως λειτουργούσε το κράτος, αλλά πρέπει να το κάνουμε συγχρόνως με τη θωράκιση του κράτους. Γιατί αν είναι μόνο μια συζήτηση του είδους οι κακοί που θα τους βάλουμε φυλακή, αυτή είναι μια ατζέντα που οδηγεί κατ' ευθείαν στη Χρυσή Αυγή, οδηγεί κατ' ευθείαν σε αυτό που λεγόταν και το ’30 και πριν από τη Χούντα και το ακούμε και τώρα ότι «όλοι οι πολιτικοί είναι το ίδιο, όλοι τα παίρνουν».

Άρα για μας το κυρίαρχο, εκτός από τα πρώτα δύο να λογοδοτήσουν οι ένοχοι και να αθωωθούν και να μην έχουν στίγμα οι αθώοι, είναι η αποκατάσταση της πολιτικής. Και η αποκατάσταση της πολιτικής θέλει έργα και παρεμβάσεις. Όταν ο Ανδρέας Ξανθός καταργεί την Επιτροπή Τιμών που υπήρχε στο Υπουργείο η οποία έδινε θεσμικά τη δυνατότητα παρέμβασης στους Υπουργούς, αυτό κάνει. Θωρακίζει το κράτος.

Όταν συμμετέχουμε σε μια συμμαχία εννιά χωρών δημιουργώντας ισχυρό μέτωπο για δίκαιες και βιώσιμες τιμές φαρμάκων απέναντι στις πολυεθνικές, αυτό κάνει. Όταν εισάγει κλειδωμένα θεραπευτικά πρωτόκολλα συνταγογράφησης -ώστε να υπάρχει μια συγκεκριμένη γραμμή και να μην μπορεί ο κάθε γιατρός να συνυπογράφει ασυστόλως από συναλλαγές που έχουν σχέση με τα ιατρικά Συνέδρια- αυτό κάνει.

Η αποκατάσταση της πολιτικής δεν είναι μια κουβέντα που εξαντλείται στο ότι «εμείς πιστεύουμε στην πολιτική, είμαστε Αριστεροί». Τώρα που είσαι στην Κυβέρνηση πρέπει να το θεσμοθετήσεις, πρέπει να το θωρακίσεις. Να ξέρει ο πολίτης ότι έχει ίσα δικαιώματα. Γιατί στο πελατειακό σύστημα που σας είπα πριν, είναι προφανές ότι δεν είχαν ίση πρόσβαση οι μεγάλοι και οι μικροί, καθώς έρεε δηλαδή το μέλι μόνο σταγόνες έμεναν στους εργαζόμενους, ως προς τη δυνατότητά τους να παρεμβαίνουν.

Το ίδιο θα μπορούσα να πω για τα μεσαία στρώματα σχετικά με αυτά που γίνονται στο Υπουργείο Ανάπτυξης. Όταν έχεις ηλεκτρονικούς τρόπους για τις δημόσιες συμβάσεις που είναι ανοιχτές, όταν δημιουργείς νέο Σώμα ελεγκτών να κοιτάνε εκ των υστέρων αυτές τις συμβάσεις, σημαίνει ότι θωρακίζεις το κράτος. Γιατί πως γινόταν η επενδυτική πολιτική μέχρι τώρα; Έπαιρνε κάποιος που είχε δόντι στον Υπουργό και του έλεγε «έχω μια φοβερή ιδέα, δεν πειράζει ότι καταστρέφει τη θάλασσα, είναι φοβερή η ιδέα, είναι οι Αμερικάνοι, οι Ρουμάνοι, οι Άραβες που θέλουν να επενδύσουν» και όποιος είχε το μεγαλύτερο δόντι, έκανε αυτή την επένδυση. Δεν υπήρχε κάποιος κανόνας.

Για να μην υπάρχει πελατειακό κράτος και να υπάρχει διαφορά, πρέπει να δημιουργηθεί χώρος. Και δεν υπάρχει πιο αριστερό πράγμα για εμένα, από το να θωρακίζεις το κράτος για να δημιουργήσεις αυτό το χώρο, που όλοι μπορούν να διεκδικούν με ίσους όρους είτε αυτό είναι ένα επενδυτικό σχέδιο, είτε για να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι κάτι διαφορετικό.

Και αυτή η θωράκιση πάει σε όλα τα επίπεδα. Ο ΕΦΚΑ έχει στην κατοχή του πάρα πολλά νεοκλασικά σπίτια. Αυτά, ήταν ο πλούτος των Ελλήνων εργαζομένων και του ελληνικού Δημοσίου. Το σχέδιο που έχουμε για να αξιοποιηθούν αυτά τα σπίτια, είναι ένα σχέδιο Αριστερό που μπορεί να ομορφύνει τον Πειραιά, να ομορφύνει την Αθήνα, να την κάνει άλλη πόλη. Και αυτό το προχωράει.

Έχουμε ακίνητα που είναι στο υπερταμείο που μπορούν να δημιουργήσουν θαύματα. Να σας πω ένα παράδειγμα: Έχουμε το στάδιο του Beach Volley που ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τώρα έχει διαλυθεί. Όπως ξέρετε, παλιά στα δημόσια έργα δεν έβαζαν καν πρόβλεψη για τη συντήρηση του έργου- το ξεχνάω αυτό.

Τι σημαντικότερο υπάρχει για το υπερταμείο, για το οποίο διαπραγματευτήκαμε, ώστε να μην χρειαστεί να κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις, από το να βρούμε για αυτό το έργο επενδυτές μαζί με το κράτος, να φτιάξουμε ξανά αυτό το στάδιο, να το βάλουμε στο Golden League -όπως λέγεται στον κλασικό αθλητισμό, υπάρχει το αντίστοιχο στο Beach Volley- και να φτιάξουμε και κάποια ξενοδοχεία. Γιατί αν είσαι Ρώσος, Νορβηγός, το να κάνεις προπόνηση το Γενάρη – Φλεβάρη σε αυτές τις χώρες πάνω στην ακρογιαλιά δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα. Άρα να προσελκύσουμε π.χ. αθλητές εδώ το χειμώνα και να μπορέσουμε δηλαδή να αξιοποιήσουμε αυτή την περιουσία για το καλό και του ελληνικού λαού. Γιατί ξέρετε πως ό,τι αξιοποιείται από το υπερταμείο, το μισό μόνο πάει στους πιστωτές το άλλο μισό πάει για επενδύσεις. Και το ίδιο θα μπορούσα να σας πω και για τις κρατικές επιχειρήσεις τις ΔΕΚΟ που είναι στο υπερταμείο που υπάρχουν σχέδια για την αναδιάρθρωσή τους.

Αυτό που θέλαμε να κάνουμε στο υπερταμείο και είναι το σχέδιό μας, είναι να κόψουμε την πελατειακή πολιτική, που ο κάθε Υπουργός έβαζε στο Δ.Σ. εργαζόμενους ανιψιούς, ξαδέλφους, φίλους, αλλά να κρατήσουμε την πολιτική με την καλή έννοια, όχι την πολιτική του μέσου, του δοντιού, της παρέμβασης, αλλά την πολιτική που επιτρέπει την αναδιάρθρωση αυτών των επιχειρήσεων μέσα από το στρατηγικό σχέδιο της Κυβέρνησης που θα παρουσιάσει και υπάρχουν αυτοί οι θεσμοί τώρα στο υπερταμείο και μέσα στην κλαδική πολιτική που υπάρχει ανάλογα με ποια επιχείρηση είναι και σε ποιο κλάδο είναι.

Αυτό σας το λέω, γιατί υπάρχει μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση για τις επενδύσεις, στην Κυβέρνησή μας από τις προηγούμενες Κυβερνήσεις. Εν ολίγοις οι προηγούμενες Κυβερνήσεις έλεγαν «εδώ είναι οι εργαζόμενοί μου που τους έχω κόψει τους μισθούς, τους έχω τσακίσει τα εργασιακά δικαιώματα, δεν θα πολυκοιτάξω τι γίνεται με την Αρχαιολογία, ή με το περιβάλλον ελάτε να επενδύσετε όπου θέλετε, όποτε θέλετε με τους όρους που θέλετε».

Εμείς προσπαθούμε να διευκολύνουμε αυτές τις επενδύσεις που έχουν σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία και γι' αυτό διαπραγματευτήκαμε και τη συμφωνία με το Ελληνικό και με το δικό σας το λιμάνι και με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης να υπάρχουν περισσότερες επενδύσεις, να υπάρχει περισσότερη πρόσβαση στα δημόσια αγαθά τώρα στη Θεσσαλονίκη για τα πολιτιστικά που είναι στην Προβλήτα 1, παρόμοια πράγματα που έγιναν και εδώ.

Αλλά η βασική μας μέριμνα είναι αυτή η επένδυση που θα έρθει, κατά πόσο θα δένει με την τοπική κοινωνία; Μπορούν ελληνικές εταιρείες να είναι προμηθευτές σε μια ξένη επιχείρηση που έρχεται να επενδύσει; Δένουν δηλαδή οι μεγάλοι οδικοί άξονες, τα λιμάνια, ή αυτό που θέλουμε να κάνουμε στην ενέργεια στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, με μια κοινωνία που βασικά ο μεγάλος κορμός είναι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που έχουν 5 και 8 και 10 εργαζόμενους;

Αυτή είναι μια ολιστική αναπτυξιακή πολιτική. Ολιστικό τι σημαίνει; Ότι το σύνολο θα είναι παραπάνω από το άθροισμα των μερών, ότι όλα αυτά θα συνδέονται για να δώσουν πολλές ευκαιρίες για να μπορέσουμε να πάμε μπροστά.

Θέλω να πω κάτι και για την ευρωπαϊκή ατζέντα. Ξέρετε ότι μετά από την εκλογή του Μακρόν υπάρχει μια πολύ μεγάλη συζήτηση στην Ευρώπη, στο Eurogroup, στο Ecofin, στο Συμβούλιο που πηγαίνει ο Αλέξης Τσίπρας για τις αλλαγές που χρειάζονται στην Ευρώπη. Εμείς πολλές από αυτές τις αλλαγές τις βλέπουμε με θετικό πρόσημο ότι πάνε στη σωστή κατεύθυνση.

Αλλά λέμε ότι για κάθε αλλαγή πρέπει να υπάρχει κι ένα κριτήριο. Αυτή η αλλαγή η θεσμική που προτείνουν οι Γάλλοι, οι Ιταλοί, όποιοι το προτείνουν, αυτές οι αλλαγές βοηθούν στην αντιμετώπιση των κοινωνικών και γεωγραφικών ανισοτήτων; Αυτό είναι το βασικό μας επιχείρημα. Αυτές οι αλλαγές δηλαδή δημιουργούν μια Ευρώπη όπου δεν υπάρχει το έδαφος να κερδίζει η Λέγκα ακόμη και τον Μπερλουσκόνι, ή να πηγαίνει ακόμη καλύτερα η Λεπέν, ή ο Βίντερς ή άλλες φυγόκεντρες εθνικιστικές δυνάμεις στην Ευρώπη; Αυτό είναι το βασικό μας κριτήριο.

Όταν η Αχτσιόγλου με τον Τσίπρα πήγαν στη Σύνοδο του Γκότενμπεργκ, έβαλαν στο τραπέζι το θέμα, στο ευρωπαϊκό εξάμηνο -όπου ελέγχονται όλες οι ευρωπαϊκές οικονομίες αν πήγαν καλά, αν έχουν ανάπτυξη, αν έχουν πληθωρισμό- να μπουν και κοινωνικά κριτήρια. Να δημιουργήσουν δηλαδή ένα σύνθετο δείκτη που μπορεί να περιλαμβάνει λίγο αποκλεισμό, λίγο ανεργία, λίγο ανισότητα και να ελέγχονται οι ευρωπαϊκές οικονομίες όχι μόνο εάν έχουν δημοσιονομικά πλεονάσματα, αλλά αν έχουν πρόοδο και στον κοινωνικό τομέα.

Το ίδιο κάνει και ο Ξανθός αυτό δηλαδή που σας είπα ότι μαζί με άλλες χώρες διαπραγματεύεται για την τιμή των φαρμάκων.

Θέλω να πάω εκεί που άρχισα, εκεί που σας είπα ότι το βασικό ερώτημα για εμένα είναι αν σε αυτά τα πράγματα η Αριστερά μπορεί να επηρεάσει. Αυτό είναι το βασικό ερώτημα που μπήκε το ’15 και μπαίνει και τώρα. Γιατί όπως ξέρετε πολλά χρόνια πριν από το 2015 είχα τοποθετηθεί ότι δεν μπορούμε, δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά εκείνη μέσα από αυτή την Ευρώπη, γιατί η διάλυση της Ευρώπης και της Ευρωζώνης θα είναι κάτω από την ηγεμονία δεξιών εθνικιστικών δυνάμεων και αυτό φαίνεται κάθε μέρα και περισσότερο. Επιμένω. Μόνο στην Ευρώπη πρέπει και μπορούμε να ελέγξουμε τη φοροδιαφυγή, μόνο στο επίπεδο της Ευρώπης μπορούμε να βάλουμε έναν ενιαίο φορολογικό συντελεστή για τις επιχειρήσεις για να μην παίζουν παιχνίδια χώρες σαν την Ιρλανδία και κάποιες χώρες πιο κοντά εθνικά σε εμάς.

Δηλαδή μόνο στην Ευρώπη μπορούμε να έχουμε κανόνες και για το περιβάλλον για να μην υπάρχει το κοινωνικό dumping σε αυτή την ατζέντα. Άρα συμφωνούμε και στο να υπάρχει Υπουργός Οικονομικών, συμφωνούμε και να υπάρχει μια δημοσιονομική δυνατότητα οι χώρες που έχουν οικονομικό πρόβλημα να παίρνουν μεταβιβάσεις από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμφωνούμε και να τελειώσει η τραπεζική Ένωση και να υπάρχει ένας θεσμός εγγύησης καταθέσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συμφωνούμε σε όλα αυτά, αλλά βάζουμε κι αυτό το κοινωνικό κριτήριο.

Και σε αυτό το κοινωνικό κριτήριο βλέπω πολλές δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη να αλλάζουν στάση. Βλέπουν δηλαδή οι Σοσιαλδημοκράτες τις ήττες στην Ολλανδία, τις ήττες στη Γαλλία, τις ήττες στη Γερμανία και συγχρόνως βλέπουν ότι η Σοσιαλδημοκρατία πάει κάπως καλύτερα μόνο στη Βρετανία που έχει διαφορετική στάση ο  Κόρμπιν, λίγο στην Ισπανία που έχει αλλάξει ο Σάντσεζ τη στρατηγική.

Και το λέω αυτό, γιατί παρακολούθησα αρκετά από το Συνέδριο του Κινήματος, το νέο μόρφωμα που έχει μέσα και το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ και μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι δεν υπήρχε καμία αναφορά σε αυτό, σαν να είναι αδιάφοροι. Έμοιαζε δηλαδή σαν τη στρατηγική των ίσων αποστάσεων «εμείς έχουμε το πρόγραμμά μας και όποιος θέλει να έρθει», αλλά να κλείνει το μάτι στη Νέα Δημοκρατία. Και δεν μπορώ να πιστέψω ότι η βάση του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ είναι αδιάφορη. Όμως, τουλάχιστον η ηγεσία είναι αδιάφορη ως προς το αν στο Υπουργείο Εργασίας είναι η Έφη Αχτσιόγλου ή ο Βρούτσης, αν στο Υπουργείο Υγείας είναι αδιάφοροι αν είναι ο Ανδρέας Ξανθός ή ο Άδωνις, αν στο Υπουργείο Ανάπτυξης είναι ο Σταθάκης – Δραγασάκης ή είναι ο Χατζηδάκης. Και βεβαίως στο κράτος και στη Διοικητική Μεταρρύθμιση αν είναι κάποιος από το Μητσοτάκη ή η Όλγα Γεροβασίλη.

Δηλαδή λέω στους ανθρώπους που είναι απελπισμένοι, στενοχωρημένοι από το ΣΥΡΙΖΑ και δεν είναι ο κορμός που μας ψηφίζει πάντα, αλλά λέω και στους ανθρώπους που παρακολουθούν τη Σοσιαλδημοκρατία ότι τέτοια διλήμματα δεν μπορούν να πάνε μπροστά, αν δεν λυθούν.

Είναι τόσο μεγάλη η διαφορά σε αυτά τα τέσσερα Υπουργεία όπως σας είπα, τι προσπαθούμε να κάνουμε εμείς και τι έκαναν και τι υπόσχονται να κάνουν, που νομίζω ότι αυτό μας δίνει μια πολύ μεγάλη δυνατότητα να συζητήσουμε με κόσμο πέρα από εμάς.

Γιατί πρέπει να τοποθετηθείς στο βασικό δίλημμα της κοινωνίας, δηλαδή στην ανάπτυξη που έχουμε θα συμμετέχουν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες και τα μεσαία στρώματα ή θα είναι όπως στο μάτι της ύφεσης που δεν κέρδισαν τίποτε και ίσα - ίσα ήταν οι μεγάλοι χαμένοι;

Αν δεν μπορείς να τοποθετηθείς σε αυτό και να βάλεις ερώτημα ποιες είναι για τα εργασιακά οι προτεραιότητες, νομίζω δεν έχεις μέλλον ως προοδευτική δύναμη. Δεν λέω ούτε Σοσιαλιστική, ούτε Σοσιαλδημοκρατική, δεν έχεις μέλλον ούτε ως προοδευτική δύναμη.

Όταν πρωτοέγινα Υπουργός Οικονομικών τον Ιούλιο του ’15 για κάθε ένα ή μία που μου έλεγε «συγχαρητήρια» υπήρχαν τέσσερις – πέντε που μου έλεγαν «συλλυπητήρια». Νομίζω μετά από δυόμιση χρόνια αυτό έχει αλλάξει. Έχει αλλάξει, γιατί ο κόσμος ξέρει ότι στις επόμενες 80-90 πολλά από τα πράγματα που υποσχεθήκαμε, θα γίνουν. Δηλαδή 80-85 μέρες είναι μέχρι το Eurogroup στις 21 Ιουνίου, γι' αυτό λέω αυτό τον αριθμό.

Θα μπουν τέσσερα πράγματα στη θέση τους: θα έχει τελειώσει η 4η και τελευταία αξιολόγηση, θα έχει γίνει η συμφωνία για το χρέος, θα έχουμε καθορίσει τους κανόνες τι επίβλεψη – παρακολούθηση θα υπάρχει μετά το Μνημόνιο και θα υπάρχει αυτό το σχέδιο για το οποίο έκανα κάποιες μικρές αναφορές το αναπτυξιακό, που θα είναι αξιόπιστο και στις αγορές και στα κράτη - μέλη, αλλά και πρωτίστως στην ελληνική κοινωνία.

Άρα όλοι καταλαβαίνουμε ότι έχουμε μπροστά μας μια αλλαγή σελίδας. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα δεν παραμένουν δύσκολα, είναι άλλο να ισχυριζόμαστε ότι βεβαίως πέφτει η ανεργία, βεβαίως δημιουργήσαμε 225.000 θέσεις εργασίας τον τελευταίο καιρό, αλλά βεβαίως υπάρχει και 20% ανεργία. Βεβαίως υπάρχουν οι αυξήσεις και στις εξαγωγές και στις επενδύσεις και στην ανάπτυξη, αλλά συγχρόνως ξέρουμε ότι πάρα πολλοί μικρομεσαίοι υποφέρουν.

Έχουμε πλήρη επίγνωση και για το επίπεδο που είμαστε και πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα, αλλά έχουμε και επίγνωση του πού μπορούμε να πάμε για να συνεχιστούν αυτές οι καλές τάσεις που υπάρχουν παντού στην οικονομία, υπάρχουν στις εξαγωγές, υπάρχουν στη μεταποίηση, υπάρχουν στην ανάπτυξη, υπάρχουν και στις επενδύσεις.

Άρα γι' αυτό δημιουργούμε το σχέδιο που ένα κομμάτι είναι το αναπτυξιακό, δημιουργούμε ένα τοπίο όπου είναι ένα μοντέλο με άλλες κοινωνικές συμμαχίες, με άλλες προτεραιότητες και έχουμε μεγάλη ευθύνη όλοι μαζί και γι' αυτό το πρόγραμμα για την Ελλάδα, αλλά και την συνεισφορά που έχουμε στην Ευρώπη.

Αυτό που θα παιχτεί τα επόμενα δυο – τρία χρόνια, είναι ποια Ευρώπη θα έχουμε και ποια Ελλάδα θα έχουμε μέσα σε αυτή την Ευρώπη. Και σε αυτό τρέμω, αν η απάντηση είναι ότι θα είναι μια Ελλάδα χωρίς καμία παρέμβαση και επιρροή από ανθρώπους σαν εσάς. Σας ευχαριστώ πολύ.


 

2024 © left.gr | στείλτε μας νεα, σχόλια ή παρατηρήσεις στο [email protected]
§ Όροι χρήσης για αναδημοσιεύσεις Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση 3.0 Μη εισαγόμενο (CC BY-NC 3.0)