Κάποιος είχε πει πως «η κοινωνία κρύβει τα λάθη της πίσω από το θυμό της» και θυμήθηκα τη φράση αυτή καθώς προσπαθούσα να κλείσω τα μάτια στη φρίκη και τα αυτιά στις κραυγές. Είναι αυτές οι σάπιες μέρες που αρνούμαι να μπω στη λογική της καθημερινής επαφής με τον έξω κόσμο. Το γεγονός μού είναι αρκετό. Αρνούμαι να μπω στον πειρασμό της λεπτομέρειας. Αρνούμαι να διαβάσω και να ακούσω. Να κολυμπήσω στον άλικο ποταμό των πληροφοριών. Αρνούμαι να τσαλαβουτήξω στα ματωμένα πρωτοσέλιδα γιατί φοβάμαι τους λεκέδες του θυμού που θα μείνουν πάνω μου. Αρνούμαι να θρέψω την οργή μου. Αρνούμαι τα ταΐσω το τέρας που παραμονεύει μέσα μου. Αυτό που χορτάτο από εικόνες κι από αίμα θα αρχίσει να ουρλιάζει για εκδίκηση. Για κρεμάλες, βασανιστήρια, φωτιές της κόλασης και παλουκώματα. Ώστε να γίνει ο πόνος λύτρωση στα λάθη.

«Κι αν ήταν το δικό σου το παιδί» θα με ρωτήσει ο πρόθυμος δήμιος, για να μου θυμίσει να γυρίσω το βράδυ σπίτι και να αγκαλιάσω το παιδί μου. Να του ζητήσω συγγνώμη για τα λάθη μου. Να του υποσχεθώ πως θα του δώσω όσα του στέρησα. Έτσι θα πάρει εκδίκηση ο θυμός μου. Αναγνωρίζοντας όσα δεν έκανα τις μέρες που χανόμουν στις σκέψεις και στα άγχη μου. Μετανιώνοντας για τις στιγμές που δεν ήμουν δίπλα του. Έτσι θα πάρει εκδίκηση η οργή μου. Κρεμάστε όσα τέρατα θέλετε. Βασανίστε τους παιδοκτόνους. Στείλτε τους με τα χέρια σας στην κόλαση μήπως και κρύψετε όσα χρωστάτε στα παιδιά σας. Δώστε τόπο στα λάθη κι αφήστε το θυμό και την οργή να γίνουν το μητρικό και πατρικό καθήκον. Ίσως έτσι να βρεις τη δύναμη να κοιτάς το παιδί σου κατάματα. Με ένα «τέρας» λιγότερο στη ζωή και εκατομμύρια τερατάκια ελεύθερα να γκρεμίζουν όνειρα, να ξεχνούν, να αδιαφορούν, να πιέζουν και να καταπιέζουν, να κρίνουν και να κατακρίνουν πίσω από κλειστές πόρτες και σφαλισμένα στόματα, μα πάντα από αγάπη και καθήκον.

Πρόθυμοι δήμιοι μα τόσο απρόθυμοι να αναγνωρίσουμε τη δική μας βία. Αυτή που ασκούμε καθημερινά στα δικά μας παιδιά, μα πάντα για το καλό τους. Μέχρι να τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας. Ώς τη μέρα που θα τους κληρονομήσουμε τα σκατά που κουβαλάμε. Αυτά που μας άφησαν οι δικοί μας γονείς. Ώσπου να συναντηθούν όλες οι γενιές μαζί κάτω από το ικρίωμα και αγκαλιασμένοι να αναφωνήσουμε «ήταν ένα τέρας που δεν του άξιζε να λέγεται γονιός».