Συνεμορφώθη μεν με το πνεύμα των δικαιωμάτων αρχικώς, δευτερευόντως όμως της επιτράπηκε να διαμορφώνει συνειδήσεις, όπως αρμόζει στην κουλτούρα της δεξιάς, της παρατάξεώς της. Διότι, σήμερον ταύτῃ τη νυκτὶ πρὶν ἢ δὶς αλέκτωρα φωνήσαι, πριν καν στεγνώσει το μελάνι της προσυπογραφής από την Κεραμέως της απόφασης της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα -σύμφωνα με την οποία θρήσκευμα και ιθαγένεια δεν θα αναγράφονται πλέον στα απολυτήρια τον μαθητών-, η Ολομέλεια του Σ.τ.Ε έκρινε ότι με τη διδασκαλία των Θρησκευτικών «πρέπει να επιδιώκεται η ανάπτυξη της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης και ότι το μάθημα απευθύνεται αποκλειστικά στους ορθόδοξους χριστιανούς μαθητές».
Έτσι, με τη βούλα του Σ.τ.Ε, (ξανα)στήνονται οι μεντρεσέδες. Το ομολογιακό πλέον μάθημα των θρησκευτικών επανέρχεται δυναμικά, το δε κράτος των σκοταδιστών μπορεί να δράσει ελευθέρως. Τι κι αν ο ίδιος ο τίτλος της υπουργού, αυτό το Θρησκευμάτων, αντίκειται στην απόφαση; Τι κι αν πάει περίπατο η επιστημονικότητα; Τι κι αν το πολυπολιτισμικό, δημοκρατικό σχολείο, αντί ως τέτοιο να ενισχυθεί, οπισθοδρομεί σε έναν ιδιότυπο πολιτισμικό αυταρχισμό, με την κυριαρχία του ενός θρησκεύματος;
Ιδού, λοιπόν, ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρό για τους φονταμενταλιστές, που στηρίζουν, από άμβωνος και όχι μόνο, τη δεξιά του Κυρίου. Η πιο σκληρή, υπερσυντηριτική σέχτα, συναποτελούμενη από τους αμύντορες όλων εκείνων που η Εκκλησία θα έπρεπε, λογικά, να θέλει να ξεχάσει, που δρέπει δάφνες στο ρατσισμό, στον εθνικισμό κ.ο.κ., αυτή που έχει το πάνω χέρι στα εκκλησιαστικά πράγματα, που επισκιάζει ό,τι επιστημονικότερο και προοδευτικό συμβαίνει στους θεολογικούς κύκλους, αυτή, με την προσφυγή και την πολιτική της, καθορίζει και την πολιτική της δεξιάς κυβέρνησης. Μ’ αυτήν, εννοείται, ταυτίζεται και ο Ιερώνυμος, κι όχι διότι σκοτία ετύφλωσε τους οφθαλμοὺς αυτού, αλλά διότι μοναχά έτσι θεωρεί, κι αυτός και η μερίδα του -τάχα χριστεπώνυμου- πλήθους που τον ακολουθεί, ότι θα συντηρεί την εξουσία του.
Αλλά λανθάνει. Διότι ο θεός που εκπροσωπεί γίνεται, κατά Γιοζέφ Προυντόν, «ουσιαστικά εχθρικός στην ανθρώπινη φύση», αφού δεν αποδέχεται, αυτός ο μέγιστος, ισότιμα τον αδελφό του τον ελάχιστο ώστε να διδαχθεί ισότιμα το θρήσκευμά του.
Το πρόβλημα, βεβαίως, δεν βρίσκεται στους τω Θεώ, αλλά στους τω Καίσαρι: όσο το μάθημα των Θρησκευτικών δεν αντιμετωπίζεται με ακαδημαϊκά κριτήρια, όσο οι ίδιες οι πανεπιστημιακές θεολογικές σχολές παραμένουν τσιφλίκια κύκλων εκκλησιαστικών, τόσο η σύμπραξη των ακραίων, λαϊκών και κληρικών, θα θριαμβεύει. Όσο, επίσης, η ιδεολογική χρήση της δικαιοσύνης γίνεται ανεκτή, το φάσμα μιας νέας κοπής αυταρχισμού θα επικρέμαται πάνω από τον δήμο του λαού.
Το πάρτι, σε πολλαπλά επίπεδα, ιδεολογικά και άλλα, επικινδυνότερα, τώρα μόλις, αρχίζει. Με τις ευλογίες του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, βεβαίως.
