Ο ευρωπαϊκός «θίασος» του έργου που παίχτηκε τους τελευταίους 6 μήνες στην κορυφή της Ε.Ε. είχε πολλούς πρωταγωνιστές.
Οι περισσότεροι πρωταγωνίστησαν στον ρόλο του «κακού», στηριγμένοι στις εμμονές τους, στις πολιτικές προτιμήσεις τους και πάνω από όλα στην υπεράσπιση της ζημιογόνας και λαθεμένης γραμμής του οικονομικού «σχεδίου» της Ε.Ε., που αφήνει έξω τους λαούς και μετράει μόνο τα νούμερα.
Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στις ιδιότητες και στα βιογραφικά των πρωτοκλασάτων αυτών στελεχών των «θεσμών».
Οι περισσότεροι, είτε δεξιοί είτε σοσιαλδημοκράτες, όλο και διαθέτουν κι από ένα σκανδαλάκι στο βιογραφικό τους. Ο μέσος όρος των σπουδών τους υπολείπεται κατά πολύ από τα διδακτορικά που διαθέτει ένας τυχαίος Ελληνας υπουργός Οικονομικών, ενώ στον τομέα της εργασίας (εκτός πολιτικών θώκων) η εικόνα είναι μάλλον εξαιρετικά φτωχή.
Κριστίν Λαγκάρντ (γενική διευθύντρια του ΔΝΤ)
Μπορεί να διαδέχτηκε στο ΔΝΤ τον Ντομινίκ Στρος-Καν τον Ιούνιο του 2011, μετά το σκάνδαλο που προκλήθηκε με τις κατηγορίες εναντίον του για απόπειρα βιασμού μιας καμαριέρας, αλλά η κυρία Λαγκάρντ έχει συνδέσει το όνομά της κυρίως με ένα άλλο -οικονομικό αυτή τη φορά- σκάνδαλο.
Η Κριστίν Λαγκάρντ ξεκίνησε την καριέρα της ως αθλήτρια συγχρονισμένης κολύμβησης, αλλά διέπρεψε ως στέλεχος μεγάλης αμερικανικής εταιρείας δικηγόρων. Το 2014, σύμφωνα με το περιοδικό «Φορμπς», ήταν η 5η πιο ισχυρή γυναίκα στον κόσμο.
Την ίδια χρονιά η γαλλική Δικαιοσύνη ανακοίνωνε ότι ξεκινούσε τη διερεύνηση για την ενδεχόμενη εμπλοκή της κυρίας Λαγκάρντ με την κατηγορία της αμέλειας στην υπόθεση Ταπί, μια από τις πιο περίπλοκες δικαστικές υποθέσεις που έχουν απασχολήσει την τελευταία εικοσαετία τη Γαλλία. Ολα ξεκίνησαν το 1992, όταν ο επιχειρηματίας Μπερνάρ Ταπί δέχτηκε να γίνει υπουργός, αλλά με προτροπή του τότε πρωθυπουργού Πιερ Μπερεγκοβουά αποφάσισε να απαλλαγεί από τις σημαντικότερες επιχειρήσεις του.
Ο Ταπί ανέθεσε στην τράπεζα Crédit lyonnais να εκποιήσει τη σημαντικότερη απ’ αυτές, την Adidas, την οποία είχε αγοράσει δύο χρόνια νωρίτερα και βρισκόταν τότε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση. Λίγο καιρό αργότερα ο Ταπί κατήγγειλε ότι είχε εξαπατηθεί: η Crédit lyonnais είχε εξαγοράσει την εταιρεία μέσω εταιρειών offshore προτού τη μεταπωλήσει, κερδίζοντας υπεραξία ενός δισ. φράγκων.
Ακολούθησε δικαστική διαμάχη δέκα χρόνων. Στο τέλος, αντίδικος του Ταπί βρέθηκε το ίδιο το κράτος, το οποίο είχε στο μεταξύ αναλάβει τη διάσωση της τράπεζας. Η υπόθεση πήρε πολιτικό χαρακτήρα.
Ο Ταπί στήριξε για πρόεδρο της Γαλλίας τον Νικολά Σαρκοζί, που εκλέχτηκε το 2007. Η Λαγκάρντ ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών και διέταξε αμέσως να ρυθμιστεί η υπόθεση μέσω ιδιωτικής διαιτησίας και όχι μέσω δικαστηρίων. Ο επιχειρηματίας δικαιώθηκε σε όλες τις διεκδικήσεις του και του επιδικάστηκαν 390 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων 45 εκατ. για «ηθική βλάβη». Το υπουργείο δεν έκανε καμιά ένσταση ή έφεση.
Ακολούθησε κύμα διαμαρτυριών από το Σοσιαλιστικό Κόμμα και μερίδα του Τύπου και ξεκίνησε δικαστική διερεύνηση για τις ευθύνες του οργάνου διαιτησίας και της Λαγκάρντ, ενώ στο στόχαστρο βρέθηκε και ο ίδιος ο Σαρκοζί.
Τελικά οι κατηγορίες κατέπεσαν και τώρα ο Ταπί ζητάει από το γαλλικό Δημόσιο ένα δισ. ευρώ! Και μπορεί οι κατηγορίες για τη Λαγκάρντ να περιορίστηκαν σε απλή αμέλεια, αλλά ο τότε διευθυντής του γραφείου της, Στεφάν Ρισάρ, αντιμετωπίζει την κατηγορία της αισχροκέρδειας με οργανωμένη συμμορία.
Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας)
Ο σκληρός Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν έχει βέβαια ανάγκη ειδικής παρουσίασης. Γεννημένος το 1942, είναι στέλεχος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος και ξεκίνησε την καριέρα του ως εφοριακός. Το σημείο καμπής στην καριέρα του υπήρξε η εμπλοκή του στο σκάνδαλο των μαύρων ταμείων του κόμματός του, που τον υποχρέωσε να παραιτηθεί από την αρχηγία τον Φεβρουάριο του 2000, μετά από μόλις 18 μήνες στη θέση του προέδρου, και να ανοίξει τον δρόμο στην Ανγκελα Μέρκελ.
Το «σκάνδαλο Κολ», όπως λέγεται, αφορά τις αποκαλύψεις ότι υπήρχαν εισροές στα κομματικά ταμεία με παράκαμψη της νόμιμης δημόσιας διαδικασίας και μάλιστα από έναν έμπορο όπλων, τον Καρλχάιντς Σράιμπερ.
Στην αρχή ο Σόιμπλε επιχείρησε να ρίξει όλα τα βάρη στον προκάτοχο και μέντορά του, Χέλμουτ Κολ. Μάλιστα ενώπιον της Ομοσπονδιακής Βουλής έφτασε στο σημείο να τον καλέσει δημόσια να αποκαλύψει το όνομα του μυστηριώδους χορηγού του, ενώ ο ίδιος διέψευδε κατηγορηματικά ότι είχε συναντήσει έστω και μια φορά τον Σράιμπερ.
Ωστόσο, ο Σόιμπλε υπήρξε μέρος του ίδιου συστήματος με τον Κολ και πολύ γρήγορα αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις πιέσεις του προκατόχου του και να παραδεχτεί ότι είχε πάρει και ο ίδιος «δωράκι» 100.000 μάρκων από τον Σράιμπερ, το οποίο παρέδωσε στο κόμμα. Μετά την ομολογία, ο Σόιμπλε δήλωσε παραίτηση, αλλά το προεδρείο του κόμματος τον παρακάλεσε να την αποσύρει.
Ο Σόιμπλε ισχυρίστηκε ότι ο Σράιμπερ είχε αφήσει τα χρήματα στο γραφείο του τον Σεπτέμβριο του 1994, κάτι που αρνήθηκε ο έμπορος όπλων, λέγοντας ότι τα έδωσε στην τότε ταμία του κόμματος, Μπριγκίτε Μπαουμάιστερ. Εκείνη το επιβεβαίωσε από την πλευρά της και πρόσθεσε ότι προώθησε τα χρήματα στον Σόιμπλε. Οι αντικρουόμενες θέσεις των δύο κομματικών στελεχών διατυπώθηκαν και ως επίσημες καταθέσεις σε συμβολαιογράφο.
Ο Σόιμπλε επιχείρησε να υποχρεώσει την Μπαουμάιστερ σε παραίτηση από την άλλη της ιδιότητα, την προεδρία της κοινοβουλευτικής ομάδας, γεγονός που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι βουλευτές του κόμματος ζήτησαν την παραίτησή του ίδιου του Σόιμπλε, κάτι που υποχρεώθηκε να κάνει αμέσως, και αυτή τη φορά η παραίτησή του ήταν οριστική.
Την υπόθεση αυτή έχει καταγράψει σε αυτοβιογραφικό βιβλίο η κυρία Μπαουμάιστερ, διανθίζοντας μάλιστα την αφήγηση με σεξουαλικά υπονοούμενα.
Μάριο Ντράγκι (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας)
Ο Ιταλός οικονομολόγος έφτασε το 2014 στην όγδοη θέση των πιο ισχυρών ανθρώπων του κόσμου, σύμφωνα με το «Φορμπς». Και φέτος το «Φόρτσιουν» τον κατέταξε στη δεύτερη θέση των ηγετών όλου του κόσμου
Διαδέχτηκε τον Ζαν-Κλοντ Τρισέ στη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Νοέμβριο του 2011, αλλά η καριέρα του εκτινάχθηκε χάρη στην προϋπηρεσία του στη θέση του αντιπροέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της Τράπεζας Γκόλντμαν Σακς, όπως εξάλλου και των δύο στελεχών που κλήθηκαν στην αρχή της κρίσης να αναλάβουν τη θέση του πρωθυπουργού στην Ελλάδα και στην Ιταλία (Παπαδήμος και Μόντι).
Απόρρητη έκθεση του ιταλικού υπουργείου Οικονομικών που αποκάλυψαν οι εφημερίδες «Ρεπούμπλικα» και «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» στις 26.6.2013 αποκαλύπτει την εμπλοκή του Ντράγκι στο σκάνδαλο πλαστογράφησης των οικονομικών δεικτών της Ιταλίας, την περίοδο που η χώρα διεκδικούσε τη μετάβαση στο ευρώ.
Το 1995 η Ιταλία παρουσίαζε έλλειμμα 7,7%, βρισκόταν δηλαδή πολύ μακριά από τα όρια που είχαν τεθεί, αλλά με δεδομένο ότι δεν ήταν νοητή η συγκρότηση της ευρωζώνης χωρίς την Ιταλία, οι κυβερνήσεις των άλλων χωρών ήταν έτοιμες να κλείσουν τα μάτια στο μαγείρεμα των στοιχείων.
Το 1996 η ιταλική κυβέρνηση του Ρομάνο Πρόντι, υπό τη διεύθυνση του Μάριο Ντράγκι, οργάνωσε, με τη συνεργασία της αμερικανικής τράπεζας JP Morgan, ένα σύστημα ανταλλαγών ομολόγων (τα περιβόητα swaps), στο οποίο βασίστηκε η παροχή ενός δανείου που βοήθησε στην ανασύνθεση των κρίσιμων δεικτών.
Στο ίδιο πλαίσιο ο Ντράγκι μεθόδευσε την ίδια περίοδο και άλλες τραπεζικές συναλλαγές, μέσω των οποίων το έλλειμμα καλύφθηκε απολύτως. Το ποσοστό του έπεσε το 1998 στο 2,7% του ΑΕΠ και άνοιξε ο δρόμος για το ενιαίο νόμισμα. Το κόλπο εφαρμόστηκε αμέσως μετά και στην Ελλάδα για να σκάσει ως φούσκα την περίοδο της κρίσης.
Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής)
Ο βασικός «πρωταγωνιστής», εκλεγμένος και με την ελληνική ψήφο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι αναμφίβολα ο Λουξεμβούργιος πολιτικός Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Ο πολυσυζητημένος δεξιός πολιτικός, με δείγματα δημοκρατικής ευαισθησίας ειδικά στα ζητήματα ρατσισμού και αντισημιτισμού και πρωταγωνιστής της Συνθήκης του Μάαστριχτ, άρχισε την πολιτική του καριέρα πολύ νέος, μόλις στα 28.
Εχει master δικηγορίας αλλά δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα. Οντας μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, διορίστηκε μετά την αποφοίτησή του στη γραμματεία της Βουλής, της οποίας αργότερα έγινε πρόεδρος. Το 1982 διορίστηκε στο πρωθυπουργικό γραφείο του Ζακ Σαντέρ.
Πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής το 1984 και ορίστηκε υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλειας, ενώ διετέλεσε αργότερα και υπουργός Οικονομικών και διορίστηκε στο διοικητικό συμβούλιο της Παγκόσμιας Τράπεζας. Διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία τον Ζακ Σαντέρ το 1995 και υπηρέτησε δύο θητείες. Το 2004, έγινε ένας από τους εκ περιτροπής προέδρους της ομάδας των 12 υπουργών Οικονομικών των χωρών της ευρωζώνης και του αποδόθηκε το «παρατσούκλι» ο «κύριος ευρώ».
Από τη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, διεξήγαγε με πάθος το δημοψήφισμα του 2005 που ενέκρινε την ένταξη του Λουξεμβούργου στην ευρωζώνη με 56,5% «ναι». Το 2013 παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία εξαιτίας ενός σκανδάλου υποκλοπών, για το οποίο τελικά αθωώθηκε, καθώς κρίθηκε ότι δεν είχε γνώση.
Το 2014 έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά η καριέρα του σημαδεύτηκε από τις αποκαλύψεις ότι το Λουξεμβούργο υιοθέτησε επί πρωθυπουργίας του φορολογικό σύστημα που επιτρέπει σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες να πληρώνουν ελάχιστο έως μηδενικό φόρο.
Η διαρροή απόρρητων εγγράφων 28.000 σελίδων και η έρευνα που πραγματοποίησαν 80 δημοσιογράφοι της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων αποκάλυψαν ότι η Coca-Cola, η Deutsche Bank, η ΙΚΕΑ και ακόμη 340 πολυεθνικές εταιρείες έχουν συνάψει πληθώρα μυστικών συμφωνιών με το Λουξεμβούργο που τους επέτρεψαν να αποφεύγουν τη φορολόγηση του μεγαλύτερου μέρους των κερδών τους, στερώντας πολύτιμα έσοδα από τις αιμορραγούσες οικονομικά κυβερνήσεις του πλανήτη.
Ανάμεσά τους βρίσκονται και πέντε ελληνικών συμφερόντων εταιρείες: Badcock & Brown (αιολικά πάρκα), EFG Group (η Εurobank του Ομίλου Λάτση), η Weather Investments (η Wind Hellas), η Macquarie Group και η Olayan Investments Company Establishment (διατηρεί ποσοστό στην Chipita κι έχει δείξει ενδιαφέρον για δημόσια «φιλέτα», όπως ο Αστέρας Βουλιαγμένης). Αυτό δεν εμπόδισε το μεγαλύτερο μέρος των Σοσιαλδημοκρατών να υπερψηφίσουν τον Γιούνκερ, εφόσον υποσχέθηκε να… καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή και τη φοροαποφυγή.
Γερούν Ντάισελμπλουμ (πρόεδρος του Eurogroup)
Ο Ολλανδός με το υπεροπτικό ύφος ξεκίνησε από το Εργατικό Κόμμα της χώρας του, εργαζόμενος για την κοινοβουλευτική ομάδα ως ερευνητής σε ζητήματα παιδείας. Αργότερα εκλέχτηκε βουλευτής και έγινε υπουργός Οικονομικών το 2012. Το 2013 αντικατέστησε τον Γιούνκερ ως επικεφαλής του Eurogroup. Σπούδασε αγροτική οικονομία ενώ αποδείχτηκε ότι ο ισχυρισμός του πως αποφοίτησε με μάστερ οικονομικών από το Ιρλανδικό Πανεπιστήμιο Κορκ ήταν ψευδής. Στην πραγματικότητα είχε συμμετάσχει σε ολιγόμηνο ερευνητικό πρόγραμμα του πανεπιστημίου.
Το 2013 προχώρησε στην κρατικοποίηση της υπό κατάρρευση τράπεζας SNS REAL. Οι μέτοχοι και οι ιδιοκτήτες των χρεογράφων δεν έλαβαν αποζημίωση, ενώ οι ολλανδικές τράπεζες υποχρεώθηκαν να συνεισφέρουν στη διάσωση με 1 δισ. ευρώ. Ο ίδιος ήταν επικεφαλής της ομάδας που συνέταξε το 2013 το κυπριακό μνημόνιο, καταφέρνοντας να «εκνευρίσει» τα ΜΜΕ με τις κινήσεις του.
Δημοσιεύματα των Financial Times και της Libération τον χαρακτήρισαν «προβλεπόμενη καταστροφή», ενώ η οικονομική εφημερίδα Les Échos σημείωνε ότι «μπορεί να είναι έξυπνος, αλλά προφανώς δεν γνωρίζει τίποτα σχετικά με την οικονομία».
«Μπορεί στη φωτογραφία στο Τουίτερ του να παρουσιάζεται με σοβαρό ύφος φορώντας τα μικρά γυαλιά του καθηγητή, αλλά αυτά που έγραψε ειδικά για το πώς η διάσωση της Κύπρου μπορούσε να γίνει μάθημα για άλλες χώρες της ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα προκάλεσαν μεγάλη πτώση στις χρηματοπιστωτικές αγορές και πανικό στους επενδυτές», έγραψε η ιστοσελίδα του γαλλικού καναλιού France 24 (26/3/2013), υπογραμμίζοντας πως το βασικό «προαπαιτούμενο» που τον έφερε στη θέση του επικεφαλής του Eurogroup ήταν η ολλανδική καταγωγή του, δεδομένου ότι οι χώρες της Μπενελούξ (Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο) πάντα στοιχίζονται στις επιταγές του Βερολίνου.
Βάλντις Ντομπρόβσκις (αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, υπεύθυνος για θέματα ευρώ)
Υπήρξε πρωθυπουργός της Λετονίας από το 2009 μέχρι το 2014, έχοντας διατελέσει υπουργός Οικονομικών. Διαθέτει μάστερ στη φυσική και εργάστηκε ως βοηθός εργαστηρίου στο αντίστοιχο ινστιτούτο του γερμανικού Πανεπιστημίου Μάιντς, ενώ παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα μηχανικού στο Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ.
Είναι μέλος του κεντροδεξιού κόμματος «Νέα Εποχή» που συμμετείχε στον κυβερνητικό συνασπισμό ο οποίος κυβέρνησε μετά το 2009. Παραιτήθηκε από πρωθυπουργός το 2013 μετά το τραγικό δυστύχημα κατάρρευσης οροφής σε νεόκτιστο εμπορικό κέντρο που στοίχισε τη ζωή 54 ανθρώπων.
Η μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία «Homburg Group» που το κατασκεύασε είναι εταιρεία offshore και ανήκει στον όμιλο Maxima. Οι έρευνες καταλόγισαν κατασκευαστικά λάθη και η εταιρεία κλήθηκε να αποζημιώσει τα θύματα. Σύμφωνα με τα λετονικά ΜΜΕ, η οικονομική κρίση του 2009 (την εποχή που ανέλαβε πρωθυπουργός ο Ντομπρόφσκις) οδήγησε στην πλήρη αποδυνάμωση των κρατικών ελέγχων στις κατασκευές.
Σύμφωνα με ανάρτηση στον ευρωπαϊκό ιστότοπο «eurotopics» στις 24/9/2014 με τίτλο «Κάθε Ευρωπαίος επίτροπος εμπλέκεται τελικά σε οικονομικό σκάνδαλο;» αναδημοσιεύεται άρθρο της φιλελεύθερης λετονικής εφημερίδας Diena που αναφέρει ότι «ο Ντομπρόφσκις (τότε επίτροπος κοινωνικού διαλόγου της Ε.Ε.) συμμετείχε στην αμφιλεγόμενη πώληση του δημόσιου τραπεζικού ιδρύματος Citadele σε ένα επενδυτικό αμερικανικό σχήμα».
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Ντομπρόφσκις φέρεται να πλήρωσε το ταξίδι αναψυχής πολλών πολιτικών της χώρας του στη Γεωργία ώστε να κλειστεί η συμφωνία στη διάρκεια των διακοπών. Η εφημερίδα ζητούσε να ριχτεί άπλετο φως στην υπόθεση και αναρωτιόταν για ποιο λόγο όλοι «οι ειδικοί της διαφθοράς στις ΜΚΟ» έμειναν ξαφνικά άφωνοι για το συγκεκριμένο σκάνδαλο.
Ντόναλντ Τουσκ (πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου)
Υπήρξε πρωθυπουργός της Πολωνίας από το 2007 μέχρι το 2014. Σπούδασε στο Γκντανσκ, είχε πλούσια φοιτητική δράση με την Αλληλεγγύη και εργάστηκε ως δημοσιογράφος. Ηταν συνιδρυτής του φιλελεύθερου κόμματος Πολιτική Πλατφόρμα. Προηγουμένως ήταν στέλεχος του Φιλελεύθερου Δημοκρατικού Κογκρέσου.
Φανατικός υποστηρικτής της ελεύθερης αγοράς χωρίς κρατικό παρεμβατισμό, ενώ κοινωνικά εκφράζει τους συντηρητικούς. Το 2014, το περιοδικό «Προστ» δημοσίευσε υποκλοπές συνδιαλέξεων πολιτικών, επιχειρηματιών και προσωπικοτήτων της χώρας, ανάμεσα στις οποίες μια μαγνητοφωνημένη συνομιλία σε μοδάτο εστιατόριο της Βαρσοβίας μεταξύ του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Marek Belka και του υπουργού Εσωτερικών.
Στη συνομιλία, ο διοικητής φερόταν πρόθυμος να συνεισφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό με το ταμείο της τράπεζας, με αντάλλαγμα την αποπομπή του τότε υπουργού Οικονομικών (ο οποίος πράγματι από τότε εγκατέλειψε το αξίωμά του). Η αντιπολίτευση το θεώρησε αθέμιτη άσκηση επιρροής και ζήτησε την παραίτηση της κυβέρνησης Τουσκ.
Ο Τουσκ έκανε έκκληση στα ΜΜΕ να βοηθήσουν τη Δικαιοσύνη, ενώ στενός συνεργάτης του ήταν αναμεμειγμένος στο σκάνδαλο υποκλοπών από τις μυστικές υπηρεσίες και ενώ ο Τύπος τον κατηγορούσε για απόπειρα φίμωσης των ΜΜΕ μέσω αμφιλεγόμενων νομοθετικών ρυθμίσεων.
Ο ευρωπαϊκός Τύπος έγραφε ότι ο πρωθυπουργός βρισκόταν ένα βήμα πριν από το εδώλιο του κατηγορουμένου και μιλούσε για τη μεγαλύτερη πολιτική κρίση στη χώρα από την κατάρρευση του κομμουνισμού.
Τελικά η Δικαιοσύνη έκρινε ότι ο πρωθυπουργός δεν γνώριζε για τις υποκλοπές και η κυβέρνησή του πήρε ψήφο εμπιστοσύνης τον Ιούνιο του 2014. Ο ίδιος υπερασπίστηκε την προσπάθεια αλλαγής του Συντάγματος της Ουγγαρίας από τον ακροδεξιό πρωθυπουργό Ορμπάν, χαρακτηρίζοντας υπερβολικές τις αντιδράσεις περί αντιδημοκρατικών ρυθμίσεων. Η εκλογή του ως προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υποστηρίχτηκε θερμά από τη Γερμανίδα καγκελάριο.
Πιερ Μοσκοβισί (Ευρωπαίος επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων)
Ο Γάλλος πολιτικός του Σοσιαλιστικού Κόμματος, στο οποίο εντάχθηκε όταν αποχώρησε από την τροτσκιστική Κομμουνιστική Λίγκα το 1984, υπήρξε υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων μεταξύ 1997 και 2002 και υπουργός Οικονομικών από το 2012 έως το 2014. Σπούδασε οικονομικά και φιλοσοφία και αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης με καθηγητή και μέντορά του τον Ντομινίκ Στρος-Καν. Διορίστηκε το 1988 στο γραφείο τού τότε υπουργού Παιδείας Λιονέλ Ζοσπέν.
Αργότερα τέθηκε επικεφαλής του Φορέα Εκσυγχρονισμού και Χρηματοδότησης στο Γραφείο Προϋπολογισμού της Γαλλίας. Εκλέχτηκε ευρωβουλευτής το 1994 και αργότερα βουλευτής στο γαλλικό Κοινοβούλιο. Το 2004 εκλέχτηκε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπου υπηρέτησε δύο θητείες και το 2014 ανέλαβε επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε., θέση που διατηρεί σήμερα.
Ο διευθυντής του ανεξάρτητου ιστότοπου Mediapart κατηγόρησε τον Μοσκοβισί ότι προσπάθησε να βάλει εμπόδια στη δικαστική διερεύνηση ενός λογαριασμού που διατηρούσε σε ελβετική τράπεζα ο συνεργάτης του και υπουργός Προϋπολογισμού, Ζερόμ Καουζάκ, ο οποίος και οδηγήθηκε σε παραίτηση.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Le Monde (4.3.2013) ο Μοσκοβισί παραδέχτηκε ότι ήταν λάθος του να δείξει υπερβολική εμπιστοσύνη στον υπουργό του, αλλά αρνήθηκε ότι γνώριζε ή ότι εμπόδισε την έρευνα, σημειώνοντας ότι έδωσε αμέσως εντολή για την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης.
Μάρτιν Σουλτς (πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου)
Ο Γερμανός σοσιαλδημοκράτης είχε πάθος με τα βιβλία και το διάβασμα. Εργάστηκε αρχικά ως υπάλληλος βιβλιοπωλείου και αργότερα άνοιξε το δικό του βιβλιοπωλείο. Στα 19 του έγινε μέλος του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στα 33 του εκλέχτηκε δήμαρχος του Wurselen, θέση στην οποία παρέμεινε για 11 χρόνια. Το 1994 εκλέχτηκε ευρωβουλευτής και άρχισε να καταλαμβάνει θέσεις στα ευρωπαϊκά αξιώματα, φτάνοντας στη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το 2004 ως επικεφαλής της ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών αρνήθηκε να εγκρίνει την Επιτροπή Μπαρόζο που πρότεινε τον διορισμό του Ρόκο Μπουτιλιόνε, λόγω των ομοφοβικών του απόψεων, με αποτέλεσμα να αντικατασταθεί ο Μπουτιλιόνε από τον Φράνκο Φρατίνι. Ο Σουλτς ήρθε σε ρήξη και με τον τότε πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ασκώντας σκληρή κριτική στο πολιτικό πρόγραμμά του.
Συχνά ο Σουλτς έγινε στόχος φανατικών ακροδεξιών και ευρωσκεπτικιστών. Ο ίδιος επιδίωξε την αποστολή στην Ουκρανία το 2013 Ευρωπαίων αξιωματούχων προκειμένου να βρεθεί κοινός τόπος μεταξύ της κυβέρνησης και των αντιπάλων της. Για τη σφαγή της Σρεμπρένιτσα έγραψε στο Τουίτερ: «Το μόνο πράγμα που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτα. Αυτό συνέβη στη Σρεμπρένιτσα πριν από 20 χρόνια».
Στην επίσκεψή του στην Ελλάδα τον Μάιο του 2012, έλεγε στην ομιλία του στο Μέγαρο Μουσικής: «Ελαβα το μήνυμα από τις επαφές μου στην Ελλάδα με ανέργους, συνταξιούχους, επιχειρηματίες και νέους.
Ο ελληνικός λαός υποφέρει και καταλαβαίνω την απόγνωση, την οργή και την παραίτησή του. Πρόσεξα σε δημοσιεύματα ότι συχνά αναφέρεται πως η Ε.Ε. απειλεί την Ελλάδα με αποπομπή από το ευρώ, ότι η Ε.Ε. εκβιάζει κυριολεκτικά την Ελλάδα, ότι εάν η Ελλάδα δεν φέρει εις πέρας την πολιτική λιτότητας, τότε θα την πετάξουν έξω. Για τον λόγο αυτό, θέλω εδώ και τώρα να σας πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται: Η Ε.Ε. θέλει να κρατήσει την Ελλάδα στην ευρωζώνη».
Διαβάστε
► «CDU-Spendenaffäre: Schäuble war Mittäter»
(Der Spiegel, 11.1.2000)
► Martine Orange
«Italie: les finances publiques menacées, Mario Draghi soupçonné»
(Mediapart, 26.6.2013)
► Michel Soudais
Juncker au centre d’un scandale fiscal impliquant 340 multinationales
(Politis, 6.11.2014)
► Sébastian Seibt
Jeroen Dijsselbloem, un gaffeur en série à la tête de l'Eurogroupe
(France 24, 26.3.2013)
► Gatis Madžiņš
Un commissaire européen impliqué dans un scandale financier?
(Eurotopics, 24.9.2014)
► Laurent Maudit, Martine Orange
Cahuzac, austérité : Pierre Moscovici s'explique
(Mediapart, 14.4.2013)
► Les Dessous de l'affaire Tapie-Lagarde
(Libération, 17.2.2015)
