Δεν ανατριχιάσατε όταν τον ακούσατε να υπόσχεται ότι η βεντάλια κλείσε - άνοιξε και ράβε - ξήλωνε θα συνεχιστεί; Όταν έλεγε ότι το πράσινο μίλι -συγγνώμη, το τελευταίο- πλησιάζει; Όταν υποσχέθηκε ότι τον Απρίλιο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, αλλά ύστερα ξεχάστηκε και είπε ότι ώς το τέλος της άνοιξης θα έχουν θωρακιστεί οι πιο ευάλωτες ομάδες; Και όταν βυθίστηκε στη στιχουργική, ότι ο ήλιος του εμβολίου φωτίζει την αυριανή μέρα; Δεύτερος ήλιος κατασκευής του δηλαδή, μετά τον άλλο, τον Ιούνιο του ’20, όταν απάγγειλε ότι «μετατρέπουμε το καλοκαίρι σε καιρό σποράς, ώστε να ανατείλει μέσα στον χειμώνα του ’20 ο ζεστός ήλιος της ανάπτυξης».
Δεν ανατριχιάσατε με το σκοτεινό ύφος, το σκοτεινό πρόσωπο, τη σκοτεινή νευρικότητα; Πού είναι τα μπερεκέτια, τα χαμόγελα, το λαμπυρίζον κοκοράκι, η φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτος του Μωυσή μας; Πού είναι τα ωσαννά και τα απολυτίκια; Πού είναι η σιγουριά του πρωθυπουργού νικητή πάντων των Ευρωπαίων και μη στη μάχη κατά του κορωνοϊού; Πού είναι ακόμα και το ευωδιάζον θυμίαμα ενός καλού λογογράφου, οι έγχρωμοι στίχοι, βρε αδελφέ, ενός καλού κόλακα, οι λέξεις που θα έπειθαν τον ίδιο τον λαλούντα, τον κάθε διαλαλούντα της λίστας Πέτσα, αλλά και τον κάθε παροικούντα, ότι ξέρει αυτός ο τύπος τι του γίνεται. Το έχει, πώς το λένε.
Δεν ανατριχιάσατε που φάνηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι δεν το έχει; Ότι καμιά ασυλία των ΜΜΕ, καμιά κολακεία, δεν μπορεί πια να κρύψει τα τρεκλίσματα του; Ότι στα δύσκολα, στα κρίσιμα και στα φθοροποιά δείχνει να τα έχει χάσει, όχι μόνο με τις πράξεις -κουκιά μαγειρεμένα- αλλά και με την εικόνα του ακόμα; Κι ότι, παρ' όλα αυτά, μαζί με τους ήλιους δικής του κατασκευής, επιμένει να μιλάει σαν Ήλιος - συμπολίτες μου! Και εντελώς βασιλικά να βγάζει την ουρά του απ' έξω όταν κλαυθμηρίζει δήθεν αυτοκριτικά: Στην κοινή προσπάθεια υπάρχουν λάθη, σύγχυση και αβλεψίες. Στην κοινή προσπάθεια! Έχει κι αυτός όση ευθύνη εσείς, εμείς κι ο Χατζηπετρής.
Αν δεν ανατριχιάσατε, ίσως θα έπρεπε. Πολύ στα σοβαρά πρέπει να τον πάρουμε, όσο λίγος κι αν δείχνει. Διότι από έναν άνθρωπο τόσο λίγο εξαρτώνται, δυστυχώς, τόσα πολλά.
