Κόκκινες τουλίπες στον Κολωνό
Εκδόσεις Μανδραγόρας
Ενοιωσα ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση όταν έφτασε στα χέρια μου το καινούργιο βιβλίο του συντρόφου, φίλου κι ομόθρησκου στην «κόκκινη θρησκεία» Κώστα Κρεμμύδα, με τον οποίο συνυπήρξαμε για αρκετό καιρό κάτω από τη στέγη της «Εποχής», όταν έγραφε την πετυχημένη στήλη «Ξούθου και Μενάνδρου γωνία». Με την πρώτη ματιά στον «Μικρό μπαλαδόρο» της Ειρήνης Κανά στο εξώφυλλο, κατέκλυσε το μυαλό μου μια έντονη παιδική μνήμη: Κυριακή πρωί κι ένα φέρυ που ξεκίνησε από τη Θάσο, ασφυκτικά γεμάτο με φιλάθλους του Ολυμπιακού, έμπαινε στο λιμάνι της Καβάλας. Όταν ο κόσμος ξεχύθηκε στην πόλη έμοιαζε με διαδήλωση κομμουνιστών με κόκκινες σημαίες. Τότε ο πατέρας μου αγόρασε ένα καπελάκι τζόκεϊ, σαν του παιδιού στο εξώφυλλο, που αν και ο δυνατός αέρας το έριξε στα βρώμικα νερά του λιμανιού, το μαζέψαμε μ’ ένα καμάκι, το πλύναμε και το φορούσα για αρκετά χρόνια. Ήταν το πρώτο μου καπελάκι του Ολυμπιακού. Ήταν τότε που άκουγα τους παλιούς «γαύρους», συνομήλικους του πατέρα μου, ν’ αναπολούν τον μεγάλο ούγγρο προπονητή Μάρτον Μπούκοβι που ξανάδωσε στον Ολυμπιακό το πρωτάθλημα μετά από αρκετά χρόνια κυριαρχίας της ομάδας του συστήματος, του Παναθηναϊκού, τραγουδώντας: «Του Μπούκοβι η ομάδα / σε όλη την Ελλάδα / στις δόξες προχωρεί // κι η Ίντερ του Χερέρα / για να τα βγάλει πέρα / μαζί της δεν μπορεί».
Στο βιβλίο του, ο Κώστας Κρεμμύδας επιλέγει να βάλει ως κεντρικό πρόσωπο στην ιστορία του Ολυμπιακού τον όχι και τόσο γνωστό, αέρινο εξτρέμ, Αριστείδη Παπάζογλου. Έναν μεγάλο γκολτζή που λόγω της ασθένειάς του έγινε χασογκόλης κι από ίνδαλμα κατέληξε να τροφοδοτεί τα καλαμπούρια της εξέδρας. Έναν αντιήρωα που κοσμεί την ιστορία του «Θρύλου» κι ας μην απέκτησε την αίγλη των μεγάλων ονομάτων του πέρασαν από την ομάδα. Παράλληλα, παρακολουθούμε μια πολύ ενδιαφέρουσα αναδρομή στην προσωπική ιστορία του συγγραφέα και στη γειτονιά που μεγάλωσε, τον Κολωνό. Ξεκινώντας από την ιστορία των αρχαίων χρόνων, όταν τον Κολωνό τον περιέγραφε γλαφυρά ο Σοφοκλής στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ». Με τον κατάφυτο λόφο του, όπου υπήρχε «το τέμενος των Ερινύων οι οποίες μετεξελίχθηκαν σε Ευμενίδες, ίσως εκεί που σήμερα βρίσκεται το εκκλησάκι της Αγίας Ελεούσας, κάτι που αποδεικνύει τη συνέχεια της ζωής κι επομένως τη συνέχεια του φόβου του θανάτου και άρα τη συνέχεια των θρησκειών στους αιώνες», όπως τονίζει συγγραφέας. Ο Κολωνός που πολύ αργότερα έγινε ο λαϊκός Μπύθουλας, με τη θεία Ρουμπίνη να κρυφοκοιτάζει κάθε πρωί από τις γρίλιες περιμένοντας τη χορταρού, και σήμερα μια παραμελημένη κι υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθήνας.
Φυσικά μέσα σ’ αυτή την εκ βαθέων ενατένηση ήταν αδύνατον να λείπει η Αριστερά. Εκεί όπου το κόκκινο χρώμα των κομμουνιστών παντρεύεται με το κόκκινο του Ολυμπιακού, όπως στην περίπτωση του Νίκου Γόδα που ζήτησε να εκτελεστεί με τη φανέλα της αγαπημένης του ομάδας. Εκεί, κάτω από το λόφο του Κολωνού, όπου κρυβόταν ο Νίκος Πλουμπίδης, με τον φυματικό του βήχα ν’ ακούγεται στη γειτονιά κι ίσως να τον προδίδει στους διώκτες του. Και κυρίως σήμερα, με την ανοιχτή πληγή της Αριστεράς των διαψεύσεων και της συστημικής συνδιαλλαγής να ξεθωριάζει τα παλιά οράματα. Παρ’ όλη, όμως, τη σημερινή κατάντια, ο Κώστας Κρεμμύδας κρατά καλά φυλαγμένη μέσα του, ως ακριβό φυλακτό, τη δική του ζωντανή Αριστερά. Και λέει χαρακτηριστικά: «Άλλωστε στο ποδόσφαιρο, όπως και στην τέχνη -ενίοτε και στη ζωή- δεν ταιριάζουν μικροψυχίες και κουτοπονηριές. Το ποδόσφαιρο και η Αριστερά είναι πράγματα ιερά κι αμόλυντα. Τα φέρνεις μέσα σου, είναι δικά σου, σου ανήκουν, έχουν κάτι από τη μυρωδιά του κορμιού σου και το άρωμα της δικής σου ψυχής».
Ο δικηγόρος του διαβόλου
