Η πρόβλεψη αποτελεί οργανικό κομμάτι κάθε πολιτικού σχεδίου. Με αυτή την έννοια, όσοι προβλέπουν ότι μέχρι το καλοκαίρι η κυβέρνηση θα υπογράψει νέο Μνημόνιο στην πραγματικότητα δηλώνουν ανοιχτά ποιο είναι το πολιτικό τους σχέδιο. Βασική στόχευση των συστημικών δυνάμεων μέσα και έξω από την Ελλάδα είναι η ταπείνωση της νέας κυβέρνησης. Ταπείνωση μέσα από την υλοποίηση μιας παραλλαγής του προγράμματος εσωτερικής υποτίμησης της προηγούμενης περιόδου. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η προσπάθεια οικονομικής ασφυξίας, με στόχο την οικονομική κατάρρευση και την υποχρεωτική υλοποίηση του μνημονιακού προγράμματος.

Η ένταση της σύγκρουσης ορίζεται από την κρισιμότητα του διακυβεύματος. Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα τεράστιο βήμα στη δυνατότητα να μετατραπεί η οικονομική κρίση σε κρίση ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού. Η μικρή ρωγμή που άνοιξαν οι κοινωνικοί αγώνες και το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα είναι αρκετά μεγάλη για να αφήσει να φανεί μια διαφορετική δυνατότητα για τους λαούς της Ευρώπης.

Το δίλημμα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι οφείλουμε να δεχτούμε το σημερινό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο ή αλλιώς να αποχωρήσουμε από τη νομισματική ένωση. Πρώτο δικό μας βήμα όλο αυτό το διάστημα είναι η άρνηση του πλαισίου που αναπαράγει ο κυρίαρχος εκβιασμός. Δεν θέλουμε να ανταλλάξουμε την πολιτική της βίαιης εσωτερικής υποτίμησης με την πολιτική της νομισματικής υποτίμησης. Αυτό που μένει κοινό και στις δύο εναλλακτικές είναι στην πραγματικότητα η περαιτέρω υποτίμηση της εργασίας.

Στο δίλημμα «Μνημόνιο ή έξοδος» απαντάμε «να πληρώσουν οι πλούσιοι». Μια απάντηση η οποία προκαλεί αμηχανία και εκνευρισμό στους αντιπάλους μας, ακριβώς γιατί παραμένει η μόνη επικίνδυνη για τα συμφέροντά τους. Παραμένει επικίνδυνη γιατί είναι την ίδια στιγμή ταξική και διεθνιστική. Γιατί μπορεί να αποτελέσει ταυτόχρονα οδηγό για τους κοινωνικούς αγώνες σε κάθε χώρα της Ευρώπης. Γιατί, σε αντίθεση με τη λύση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, δεν μας εγκλωβίζει σε ένα σχέδιο αύξησης της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας μέσα από την υποτίμηση της εργασίας.

Ο πυρήνας της σύγκρουσης είναι ξεκάθαρα πολιτικός και όχι οικονομικός. Δεν είναι τυχαίο ότι το σημείο στο οποίο διεξάγεται η πιο βίαιη σύγκρουση είναι αυτό των εργασιακών σχέσεων. Ζήτημα χωρίς «δημοσιονομικό κόστος». Η διάλυση κάθε δικαιώματος και κάθε δυνατότητας οργάνωσης στους χώρους δουλειάς έχει μετατραπεί στην ατμομηχανή της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης. Για εμάς όμως, η ανάπτυξη περνάει μέσα από μια διαδικασία αναδιανομής πλούτου και εξουσιών υπέρ του κόσμου της εργασίας. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε μια διαδικασία παραγωγικού μετασχηματισμού. Απέναντι στην ασφυκτική ηγεμονία των τεχνοκρατών, που αντιλαμβάνονται το νεοφιλελεύθερο δόγμα ως φυσικό νόμο, ο ΣΥΡΙΖΑ επαναφέρει την πολιτική.

Το σχέδιο υλοποίησης ενός νέου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει. Θα αποτύχει για έναν απλό λόγο. Τα κόμματα δεν αποτελούν απλό άθροισμα στελεχών και προγραμματικών θέσεων. Αντιθέτως, αποτελούν έκφραση μιας συγκεκριμένης κοινωνικής σχέσης μέσα σε μια συγκυρία. Η διαδικασία κοινωνικών συγκρούσεων μέσα από την οποία διαμορφώθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό που είναι σήμερα, δομικά δεν του επιτρέπει να ακολουθήσει τον δρόμο της μνημονιακής πολιτικής. Οποιαδήποτε τέτοια επιλογή θα ακύρωνε την κοινωνική σχέση που συγκροτεί τον ΣΥΡΙΖΑ, άρα και τον ίδιο.

Η σύγκρουση βαθαίνει. Με την οικονομική ασφυξία, με τις μικρές και μεγάλες προβοκάτσιες κομματιών του κρατικού μηχανισμού, με την καθημερινή επίθεση όλων των εκπροσώπων του παλιού κόσμου. Η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να κάνει πίσω. Η επιτυχία της σύγκρουσης όμως δεν θα κριθεί από μεγάλα σχέδια κυβερνητικών επιτελείων. Το αποτέλεσμα θα κριθεί μέσα στην κοινωνία. Θα κριθεί από τους κοινωνικούς αγώνες, θα κριθεί από τη δική μας πολιτική και οργανωτική δουλειά. Απέναντι στον «ανορθόδοξο πόλεμο» που διεξάγεται εναντίων μας χρειάζεται να κινητοποιήσουμε το σύνολο της λαϊκής διαθεσιμότητας και εφευρετικότητας. Μοναδική επιλογή η νίκη, «by any means necessary».

* Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ