Τις φωτογραφίες σχολιάζει ο Πρόδρομος Σεϊτανίδης:

Τις προάλλες, εκεί που συζητάγαμε με έναν Ιρανό φίλο για το πώς ταξίδεψαν από τη γλώσσα του ως τη δική μου οι λέξεις «παντζούρι», «συντριβάνι» και «μελιτζάνα», μου είπε ένα παλιό πέρσικο παραμύθι: 
Ήταν μια φορά ένας βασιλιάς, σατράπη θα τον έλεγα εγώ, που γύρισε στο παλάτι του πεινασμένος. Ο μάγειρας, που μόλις είχε παραλάβει ένα πεσκέσι μελιτζάνες, του λέει «Πολυχρονεμένε μου, κάτσε να σε σερβίρω». Του βγάζει για ορεκτικό μελιτζανοσαλάτα και μελιτζανάκι τουρσί, του σερβίρει ένα ωραίο ιμάμ μπαϊλντί, μια ξεγυρισμένη παπουτσάκια, ένα μουσακαδάκι περιποιημένο και τέλος μια μελιτζάνα με παρμεζάνα, να γλείφεις τα δάκτυλά σου! Έπεσε με τα μούτρα ο σατράπης στο φαΐ, βγάζοντας κάθε τόσο  μουγκρητά ηδονής. 

Μπροστά στην απόλαυση του ηγεμόνα του, ο ποιητής της αυλής έσπευσε να αυτοσχεδιάσει έναν ύμνο στη μελιτζάνα: 
Ω, εσύ, μελιτζάνα ανίκητη! 
Με το μοναδικό σου χρώμα, 
με το παντοδύναμο αρσενικό σου σχήμα! 
Με τη στιλπνή φλούδα σου, 
με την αθάνατη γεύση σου! 
Κοκ 

Ο σατράπης, όμως, έτσι που έφαγε βιαστικά, ξεπατώθηκε στο φαΐ, και μετά από λίγο βαρυστομάχιασε και άρχισε να γκρινιάζει: «Μα τι σκατόφαγο ήταν αυτό; Πωπω, μούρχεται να σκάσω...» 
Ο ποιητής, αμέσως, σπεύδει να καταδικάσει τον δύσμοιρο καρπό: 
Άθλια και ύπουλη μελιτζάνα, 
βαρυστομάχιασες τον πολυχρονεμένο μας! 
Εσύ με το μπλάβο χρώμα, 
εσύ που κρύβεις τόσα δηλητήρια! 
Άτιμο θρασύδειλο λαχανικό, καταραμένο να ΄σαι! 
Ο σατράπης τά 'χασε: «Καλά, ρε ποιητή, πριν μια ώρα εσύ δεν υμνούσες τη μελιτζάνα; Τώρα, πώς την καταριέσαι;» 
Κι ο ποιητής, χωρίς να τα χάσει ούτε στιγμή, απαντά: 
«Α, πολυχρονεμένε μου, εσύ με πληρώνεις, όχι η μελιτζάνα. Αν δεν μείνεις ικανοποιημένος, εσύ θα με αποκεφαλίσεις, όχι η μελιτζάνα!» 
Αυτά μου διηγήθηκε ο φίλος μου ο Ιράτζ ένα βράδυ στο Στέκι των Μεταναστών κι όποιος καταλάβει κατάλαβε.