Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι αν και δεν επιτεύχθηκε, τελικά, πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, το πανηγύρι της νίκης δεν έχασε τίποτα από τη δύναμή του. Ο κόσμος γιόρταζε μια μεγάλη νίκη - αυτό μετέδιδαν και οι αναλυτές σ' όλο τον κόσμο. Οι δηλώσεις των επισήμων, τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα, οι δύσκολες συζητήσεις στο στρατόπεδο των αντιπάλων, όλα ξεκινούσαν απ' αυτή την αφετηρία.
Ζούμε, λοιπόν, την ήρεμη ικανοποίηση της εκπλήρωσης των στόχων μας, την επιβεβαίωση αγώνων ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος. Αλλά αμέσως περνάμε στην επόμενη φάση, της ευθύνης. Μπορούν να γραφτούν πολλά που να το θεμελιώνουν αυτό, αλλά εγώ θα αναφέρω μόνο ένα, όπως το 'ζησα, όχι αορίστως, όχι μελετώντας δημοσκοπήσεις. Δεν υποτιμώ καθόλου πόσο σημαντικό ήταν να βλέπει κανείς στα γκάλοπ ότι ένας μεγάλος αριθμός δεξιών συμπολιτών μας δραπέτευαν από τον πολιτικό τους χώρο και δήλωναν ότι θα ψηφίσουν ένα κόμμα της Αριστεράς, τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν φανερό και πολύ σημαντικό ότι η Ν.Δ. είχε χάσει την ηγεμονία της στον χώρο της Κεντροδεξιάς.
Όμως, είναι εντελώς διαφορετικό αυτό να το ζεις σε μια μικρή κοινωνία ενός χωριού, όπου όλοι και όλες γνωριζόμαστε ώς και τρεις γενιές πίσω: τι ψήφιζε ο καθένας, πόσο σταθερός ήταν στο κόμμα του, πόσο παραδοσιακός, πόσο ακόμη και φανατικός. Την Κυριακή, έξω απ' το εκλογικό τμήμα στο προαύλιο της εκκλησίας, σαν σε κινηματογραφικό έργο, οι χωριανοί με το σφίξιμο του χεριού, το θερμό χαμόγελο, τον λόγο δήλωναν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η ελπίδα τους. Κι εσύ αποσβολωμένος έφερνες στον νου σου χίλιες εικόνες από αντιπαραθέσεις στο πρόσφατο, παλαιότερο και πολύ παλαιότερο παρελθόν. Τίποτα δεν άντεξε. Αυτός ο κόσμος τώρα δραπέτευε και, απελευθερωμένος από κάθε δέσμευση, έριχνε το ψηφοδέλτιο που λίγα χρόνια πριν θεωρούσε αδιανόητο. Και αυτό καταγράφηκε με το νι και με το σίγμα στο αποτέλεσμα!
Όμως, μέσα στη μέθη της νίκης, δεν πρέπει να ξεχάσουμε τα όσα λέγαμε, τα επιχειρήματα που επιστρατεύαμε για το πόσο αναγκαίο είναι να πετύχουμε την αυτοδυναμία ή, σωστότερα, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία ως προϋπόθεση για να εκπληρωθούν οι προσδοκίες των λαϊκών τάξεων. Αυτό δεν συνέβη και τώρα είμαστε υποχρεωμένοι να αναδιατάξουμε, κάπως, τα σχέδιά μας. Ποιο μέρος του προγράμματός μας προωθείται άμεσα, ποιο τροποποιείται, ποιο αναστέλλεται και για πόσο. Αν επιλέχθηκε η συνεργασία με ένα κόμμα, έναντι μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, αυτό δεν πρέπει να μας αφήσει καθόλου ήσυχους για το πώς το κυβερνητικό μας έργο θα έχει όσο είναι δυνατό μεγάλο εύρος. Να συμπεριλαμβάνει και πλευρές του που στον ιστορικό χρόνο θ' αφήσουν πίσω τους ανεξίτηλο το ίχνος της Αριστεράς.
Οι οιωνοί είναι ευνοϊκοί στο ξεκίνημά μας. Στο αντίπαλο στρατόπεδο η αντιπολίτευση δεν είναι, προς το παρόν, αξιόμαχη, με κύρος. Διατρέχει πάντοτε τον κίνδυνο, αν δεν αλλάξει νοοτροπία, κάθε φορά που η διαπραγμάτευση με τους δανειστές θα φτάνει σε αδιέξοδο, να τοποθετείται, ασκώντας πολεμική στην κυβέρνηση, με το στρατόπεδο των δανειστών. Ήδη τα πρώτα άρθρα του φιλικού Τύπου τής πάλαι ποτέ συγκυβέρνησης προειδοποιούν την τωρινή αντιπολίτευση γι' αυτό τον κίνδυνο.
Στον διεθνή χώρο, επίσης, έχουμε τα πρώτα θετικά μηνύματα. Επιβεβαιώθηκε κυρίως η προσδοκία που υπήρχε ότι μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε το κλίμα στην Ευρώπη, θα απελευθέρωνε κι άλλες δυνάμεις, μπορεί και κυβερνητικές. Αυτό, έστω δειλά, συμβαίνει. Ήδη οι τοποθετήσεις Γάλλων και Ιταλών αξιωματούχων είναι διαφορετικές από αυτές του παρελθόντος και σε απόσταση από τις γερμανικές θέσεις, όπως τις εξέφρασε ο κ. Σόιμπλε.
