Έπειτα από ένα καλοκαίρι χαλαρό σε μέτρα για χάρη του τουρισμού, το φθινόπωρο του 2020 η πανδημία στη χώρα άρχισε να φουντώνει. Τα δεκάδες κρούσματα έγιναν εκατοντάδες και τα 20-30 άτομα που νοσηλεύονταν σε ΜΕΘ έγιναν ξαφνικά 90-100. Από τα 21 κρούσματα της 1ης Μαΐου φτάσαμε στα 2056 της 31ης Οκτωβρίου. Και η αγωνία για τις αντοχές του Εθνικού Συστήματος Υγείας, το οποίο παρέμενε αβοήθητο, μεγάλωνε παράλληλα με την άνοδο των διασωληνωμένων, που στα τέλη εκείνου του μήνα έφταναν τους 150.
Ο Οκτώβρης επιλέγεται ως σημείο αναφοράς γιατί εκείνη την περίοδο ήταν μία από τις λίγες φορές που είχαμε μια ελάχιστη, αλλά χειροπιαστή ενίσχυση του ΕΣΥ. Στις 19 του μήνα πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια 50 κλινών ΜΕΘ στο νοσοκομείο «Σωτηρία», οι οποίες κατασκευάστηκαν και εξοπλίστηκαν σε χρόνο ρεκόρ ενός διμήνου. Πίσω από το έργο ήταν η εταιρεία Κτηριακές Υποδομές Α.Ε. (ο ενιαίος κατασκευαστικός φορέας του ελληνικού κράτους). Για το έργο δόθηκαν στον φορέα 7 εκατομμύρια ευρώ, από τα οποία ξόδεψε μόλις τα 5,5 και τα υπόλοιπα 1,5 τα αξιοποίησε για να φτιάξει αερογέφυρα που ενώνει τα χειρουργεία του «Σωτηρία».
Παρά την αντικειμενικά ωστόσο πετυχημένη διεκπεραίωση του έργου, ο δημόσιος φορέας ουδέποτε αξιοποιήθηκε ξανά για την ενίσχυση των νοσοκομείων, τη στιγμή που κάθε μήνα από εκείνο το διάστημα κι έπειτα τα κρούσματα και οι διασωληνωμένοι πολλαπλασιάζονταν, σε σημείο που τα στοιχεία τα οποία έχουμε αναφέρει ήδη στο κείμενο να μοιάζουν σήμερα αμελητέα.
Την επόμενη μέρα (20.10) οι εναπομείναντες εργαζόμενοι του δημόσιου κατασκευαστικού φορέα, μέσω ανακοίνωσης του σωματείου, αποκάλυπταν την πραγματικότητα που ίσχυε πίσω από τις διθυραμβικές κυβερνητικές ανακοινώσεις. Ο φορέας είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του με μείωση κατά 60% του τεχνικού του προσωπικού εξαιτίας μετατάξεων σε άλλες υπηρεσίες (απόρροια των κακών αμοιβών και πιεστικών συνθηκών εργασίας εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού) ή συνταξιοδότησης.
Κινητοποιήσεις
Το τελευταίο διάστημα οι εργαζόμενοι προχωρούν συστηματικά σε κινητοποιήσεις και απαιτούν την άμεση ενίσχυση του δημόσιου παραγωγικού ρόλου και του τεχνικού προσωπικού του φορέα και των μισθολογικών-εργασιακών τους δικαιωμάτων μέσα από αξιοπρεπή συλλογική σύμβαση εργασίας (προβλέπει αύξηση 5% στον βασικό τους μισθό). Σε διαφορετική περίπτωση, ο φορέας θα συνεχίσει σε κάθε νέο κύκλο κινητικότητας να φυλλοροεί.
«Οι εναπομείναντες εργαζόμενοι αμειβόμαστε με απαράδεκτους μισθούς, ιδιαίτερα μετά και τη συνεχιζόμενη καταιγίδα ακρίβειας» τονίζουν και κάνουν λόγο για σαφή επιλογή τής κυβέρνησης και των αρμόδιων υπουργείων Υποδομών και Οικονομικών για παραπέρα αποδυνάμωση του φορέα -η μείωση των κρατικών κονδυλίων στήριξής φτάνει το 50%-, ώστε να παραδίδονται έργα και υπηρεσίες σε ιδιωτικά συμφέροντα.
Χωρίς αναγνώριση εργαζόμενοι με εικοσαετή εμπειρία
Τον Νοέμβριο του 2016 ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε δεκτή την τροπολογία του ΚΚΕ και επέστρεψαν στη θέση τους 150 συμβασιούχοι εργαζόμενοι. Στους 70 ωστόσο που συνεχίζουν στον φορέα δεν έχει αναγνωριστεί καθόλου προϋπηρεσία ιδιωτικού τομέα, με αποτέλεσμα να υπάρχει προσωπικό με 20ετή εμπειρία και να παίρνει 800 ευρώ. Έπειτα από πίεση του σωματείου αναγνωρίστηκε ότι με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου της εταιρείας μπορεί να γίνει κανονικά ορθή επανακατάταξη, κατά τήρηση του νόμου που προβλέπει επανένταξη με τους όρους που ισχύουν και για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Το ότι δεν επιλύεται το ζήτημα ενισχύει τη θέση των εργαζομένων για σκόπιμη αποδυνάμωση.
Με καθυστερήσεις και χρυσά ενοίκια η κατασκευή σχολείων από ιδιώτες
24 σχολεία στην Αττική κατασκευάστηκαν με ΣΔΙΤ, τέλειωσαν σε 10 χρόνια αντί για 3 και με ενοίκιο 15 εκατ. ευρώ κάθε χρόνο για το κράτος
Η Κτηριακές Υποδομές Α.Ε. δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο 2013 ως αποτέλεσμα των Μνημονίων με τη συγχώνευση τριών δημόσιων κατασκευαστικών εταιρειών (ΔΕΠΑΝΟΜ Α.Ε., ΟΣΚ Α.Ε. και Θέμις Κατασκευαστική Α.Ε.). «Ενώ ο πρώην ΟΣΚ είχε 450 άτομα και οι άλλοι φορείς είχαν από 100-150 εργαζόμενους, τώρα είμαστε όλοι μαζί 230 άτομα, εκ των οποίων οι μηχανικοί είναι 60-70» λέει στην ΑΥΓΗ ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων Μανώλης Δανδουλάκης.
Η αποδυνάμωση του φορέα, η οποία γίνεται με ευθύνη της ίδιας της κυβέρνησης, χρησιμοποιείται ως επιχείρημα για να δίνονται τα έργα «έξω».
Ο Μ. Δανδουλάκης μας παραπέμπει στο παράδειγμα 24 σχολείων που ξεκίνησαν να κατασκευάζονται στην Αττική το 2007 μέσω ΣΔΙΤ και κατάφεραν να ολοκληρωθούν δέκα χρόνια αργότερα, τη στιγμή που αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε τρία από έναν δημόσιο και πλήρως στελεχωμένο φορέα. Δεν είναι όμως μόνο η χρονική διάρκεια το ζήτημα.
«Για τα 24 σχολεία που έγιναν στην Αττική με ΣΔΙΤ, το κράτος θα καταβάλλει ετήσια ένα ποσό της τάξης των 15 εκατομμυρίων ευρώ ως ενοίκιο για 25 χρόνια. Κι αυτό ενώ τα ίδια σχολεία θα μπορούσαν να είχαν κατασκευαστεί από το Δημόσιο, και να ανήκουν βέβαια σ’ αυτό, με ένα μέσο κόστος της τάξης των 70 εκατομμυρίων (δηλαδή 4,5 χρόνια ενοίκια των ΣΔΙΤ)» αναφέρει το Δ.Σ του σωματείου.
Οι εταιρείες επικαλούνται ως αναγκαίες τις δαπάνες για τα κόστη συντήρησης, καθαριότητας και φύλαξης. Σε καμία όμως περίπτωση «δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα πραγματικά υπέρογκα και σίγουρα κέρδη των εμπλεκόμενων επιχειρηματικών ομίλων που θα αγγίξουν σε βάθος 25ετίας μόνο γι’ αυτά τα 24 σχολεία τα 400 εκατομμύρια ευρώ» σημειώνει το σωματείο.
Θησαυρίζουν οι κατασκευαστικές
Από τη μεριά της, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει να προχωρήσει σε έργα χωρίς να χρειάζεται να επιβαρύνει άμεσα τον κρατικό προϋπολογισμό με το σύνολο των δαπανών που απαιτούνται. Η πραγματικότητα είναι όμως ότι θησαυρίζουν οι κατασκευαστικοί όμιλοι. Στο έργο για τα 24 σχολεία έβαλαν «από ίδιους πόρους περίπου το 16% του συνολικού κόστους, ενώ ο κύριος όγκος της χρηματοδότησης καλύπτεται από τραπεζικούς δανεισμούς με εγγύηση Δημοσίου.
Έτσι, ένας επιχειρηματικός όμιλος διασφαλίζει ότι με την τοποθέτηση ελάχιστων ιδίων πόρων και με κάθε διευκόλυνση από το κράτος θα έχει μεγάλη και σταθερή κερδοφορία από ενοίκια που καταβάλλει το κράτος για 25 χρόνια (κυμαίνονται περίπου τον μήνα, χωρίς τον ΦΠΑ, από 10.000 για Νηπιαγωγείο έως και 100.000 ευρώ για Γυμνάσιο-Λύκειο)».
