Τροπολογίες κατά παραγγελία του ΣΕΒ που στοχεύουν στον πυρήνα των εργασιακών δικαιωμάτων. Καταργείται η υποχρέωση των εργοδοτών να αιτιολογούν απολύσεις, αλλά και η ευθύνη εργολάβων - υπεργολάβων απέναντι στους εργαζομένους τους.

Και οι δύο ρυθμίσεις αποτελούσαν επιτακτικά αιτήματα του ΣΕΒ. Και τα δύο αιτήματα έσπευσε η κυβέρνηση να τα ικανοποιήσει. Αποτελούν πολιτική της. Το διατυμπανίζει ο κ. Βρούτσης ισχυριζόμενος ότι έγιναν για καλό των εργαζομένων! Δεν τόλμησε όμως να καταθέσει κανονικά τις τροπολογίες για να γίνει μια κανονική κουβέντα στη Βουλή και να φανεί μέσα από την κανονική διαδικασία αν έχει δίκιο και αν είναι για καλό των εργαζομένων ή των εργοδοτών. Εκεί φυσικά θα αποκαλύπτονταν τόσο τα έωλα επιχειρήματα της κυβέρνησης όσο και το τέλειο “σέρβις” στο ΣΕΒ. Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο επιστροφής στην κανονικότητα...

Το δεύτερο είναι η όλη επιχείρηση προπαγάνδας περί δημιουργίας “επιτελικού κράτους”. Επί της ουσίας πρόκειται για μια πλατφόρμα επιστροφής του κομματισμού και μια δομή συγκεντρωτισμού που να υπηρετεί τις ανάγκες του “κράτους Μητσοτάκη”. Όλο αυτό το σύστημα που φτιάχτηκε ουδεμία σχέση έχει με την οργάνωση επιτελικού κράτους. Αντιθέτως υπηρετεί την αντίληψη πως ο νικητής παίρνει λάφυρο το κράτος. Και αυτό θα φανεί πολύ σύντομα...

Το τρίτο στοιχείο είναι η συζήτηση για το πανεπιστημιακό άσυλο. Η Ν.Δ. διακινούσε μέσω φίλιων μέσων ότι όχι μόνο η ρύθμιση που πρότεινε θα ψηφιστεί, όπως ήταν αναμενόμενο, αλλά και ότι θα συγκεντρώσει αρκετές ψήφους επιπλέον. Ήθελαν έτσι να δείξουν ότι όλο το αφήγημα περί ανομίας και δημόσιου Πανεπιστημίου που φιλοτέχνησαν προεκλογικά για να δικαιολογήσουν την κατάργηση του ασύλου στηρίζεται από τη μεγάλη πλειοψηφία και η ρύθμιση για αστυνόμευση των ΑΕΙ έχει ευρύτερη συναίνεση. Στο τέλος Δεξιά και Ακροδεξιά ψήφισαν μαζί, αλλά... μόνες. Η διάταξη για την αστυνόμευση των πανεπιστημίων δεν άλλαξε, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. ψήφισε “παρών” και η κατάργηση του ασύλου ψηφίστηκε από τη Ν.Δ. και την Ελληνική Λύση.

Συμπέρασμα: Κανονικότητα η κατάργηση διατάξεων που προστατεύουν τους εργαζόμενους από παράνομες απολύσεις. Κανονικότητα η ασυδοσία στις εργολαβίες και η μη προστασία των εργαζομένων. Κανονικότητα η νομοθέτηση υπέρ ΣΕΒ και εργοδοτών με πραξικοπηματικές διαδικασίες και άλλες πρακτικές (ν)τροπολογιών. Κανονικότητα ο κομματισμός και “το κράτος είμαι εγώ” στο όνομα του “επιτελικού κράτους”. Κανονικότητα το γράψιμο των περί συναίνεσης στα παλαιότερα των υποδημάτων της Δεξιάς... Και δυστυχώς έπεται συνέχεια...