Η ένταση στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο δεν δείχνει σημάδια αποκλιμάκωσης. Το αντίθετο, διαβάζοντας κανείς το διεθνές περιβάλλον, σε συνδυασμό με την κατάσταση που επικρατεί στην ίδια την Τουρκία, μπορεί να εικάσει με ικανό βαθμό βεβαιότητας ότι η γειτονική χώρα δεν πρόκειται να εγκαταλείψει την επικίνδυνη οδό των προκλήσεων και της επιθετικότητας. Η τουρκική πλευρά θα συντηρήσει την ένταση, διατηρώντας περιορισμένη ετοιμότητα εκμετάλλευσης τυχαίου ή προσχεδιασμένου περιστατικού, χωρίς όμως να επιθυμεί στρατιωτική εμπλοκή μεγάλης κλίμακας, καθώς δεν έχει ούτε εσωτερική, ούτε διεθνή νομιμοποίηση -παρά την προσπάθεια της να πείσει για το αντίθετο. Άλλωστε, δεν θέλει να διακυβεύσει περαιτέρω έκθεση της ήδη επιβαρυμένης οικονομίας, ούτε διαθέτει την απαιτούμενη στρατιωτική υπεροχή, το αντίθετο μάλιστα.
Το ζητούμενο, βέβαια, είναι ποια είναι η ελληνική θέση, η ελληνική στρατηγική απέναντι σε έναν ασταθή και επιθετικό γείτονα. Η κυβέρνηση δείχνει αμήχανη και με αποσπασματικές κινήσεις προσπαθεί να «σκεπάσει» αυτήν την έλλειψη. Σε ποιους άξονες, λοιπόν, πρέπει να κινηθούμε για να αντιμετωπίσουμε την δεδομένη κατάσταση, με στόχο την εξασφάλιση της ασφάλειας και της ευημερίας της χώρας;
Η χάραξη μιας ελάχιστης ενιαίας γραμμής είναι η προϋπόθεση που θα δώσει τα σωστά μηνύματα στο εξωτερικό και ιδίως στην ίδια την Τουρκία. Προς τούτο είναι απαραίτητη η άμεση σύγκληση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών υπό την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και είναι αληθινά ανεξήγητη η αρνητικότητα της κυβέρνησης πάνω σε αυτό.
Εξίσου σημαντική είναι η αξιοποίηση της θέσης μας στην ΕΕ και στις άλλες διεθνείς συμμαχίες όπου είμαστε μέλος. Καθυστερήσαμε σημαντικά. Ειδικά ως προς την ΕΕ, αυτό προϋποθέτει μια σωστή ανάγνωση της κατάστασης που επικρατεί εντός των κόλπων της σήμερα. Δηλαδή, ότι δεν πρόκειται για ένα ενιαίο μπλοκ με ενιαία γραμμή και ενιαία συμφέροντα, αλλά ένα πεδίο αντιπαραθέσεων, και συμβιβασμών μεταξύ διαφορετικών εθνικών θέσεων και συμφερόντων. Σε αυτό το πεδίο, η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί έξυπνα και να διαμορφώσει συμμαχίες και ομαδοποιήσεις με βάση τις δικές της επιδιώξεις. Προνομιακό πεδίο, η Σύνοδος των Χωρών του Νότου.
Τρίτον, χρειάζεται επιθετική επιμονή στον διάλογο με την Τουρκία. Αλλά, βεβαίως, σε έναν διάλογο ουσιαστικό και με προοπτικές επιτυχίας. Δηλαδή, με βάση την ισοτιμία και το διεθνές δίκαιο, χωρίς αναθεωρητισμούς, εκβιασμούς και απειλές από την άλλη πλευρά και μόνο πάνω σε υπαρκτές και αρρύθμιστες διαφορές: την οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών, δηλαδή υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Τέλος, χρειάζεται από την πλευρά μας αποφασιστικότητα και πυγμή. Αυτό σημαίνει εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, ψυχραιμία και όχι εθνικιστικές ή πολεμοχαρείς κορώνες. Οπωσδήποτε, χρειάζεται ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, όπου απαιτείται και, οπωσδήποτε, πρέπει να αποφύγουμε ένα επικοινωνιακό και αποσπασματικό κυνήγι εξοπλισμών εκτός ολοκληρωμένου σχεδίου. Αυτό είναι επικίνδυνο. Η Ελλάδα έχει τα επιχειρησιακά μέσα και το στελεχιακό δυναμικό για να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά οποιαδήποτε πρόκληση. Στη διπλωματία ισχύει ο κανόνας ότι ο αληθινά δυνατός δεν χρειάζεται να φωνάζει για να δείξει πόσο δυνατός είναι. Το αντίθετο: είναι η ψύχραιμη και αποφασιστική προσήλωση στις θέσεις και τους στόχους μας που θα δώσει σε εταίρους και αντιπάλους την εικόνα μιας χώρας με ισχύ και αυτοπεποίθηση.
