Κάθε φορά που βλέπω ανακοινώσεις τραπεζιτών, εκπροσώπων εργοδοτικών φορέων και διαφόρων συντηρητικών δεξαμενών σκέψης, περί της προσέλκυσης επενδύσεων, έχω την περιέργεια να δω αν διαφέρουν σε τίποτα μεταξύ τους εδώ και 50 χρόνια. Τα ίδια και τα ίδια διαβάζω σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ, σαν να τους εμπόδιζε κάποια πανίσχυρη ταξική αντιπολίτευση...  να προχωρήσουν σε «μεταρρυθμίσεις» και σε νέα «μείγματα πολιτικής» για την ανάπτυξη.

Ας δούμε την επιχειρηματολογία τους: Θέλουν οπωσδήποτε  «διαμόρφωση ενός σταθερού και ευνοϊκού φορολογικού περιβάλλοντος, το οποίο θα επιτρέπει στον επενδυτή να προγραμματίσει, να προϋπολογίσει και να σχεδιάσει την επένδυσή του, με μεσοπρόθεσμο τουλάχιστον ορίζοντα». Διότι λένε ότι «στην Ελλάδα η αυτονόητη αυτή συνθήκη δεν υφίσταται, καθώς το φορολογικό πλαίσιο αλλάζει διαρκώς – και μάλιστα προς το δυσμενέστερο για την επιχειρηματικότητα – ανάλογα με τις "τρύπες" που εμφανίζονται κάθε φορά στον κρατικό προϋπολογισμό». Επίσης για τις επενδύσεις που αφορούν την αγορά ακινήτων, τους στεναχωρεί διαχρονικά «η υψηλή φορολογία που επιφέρει κάθετη μείωση της δραστηριότητας, επηρεάζοντας αντίστοιχα μια σειρά από σχετιζόμενους κλάδους, όπως ο κατασκευαστικός».

Οι επενδυτές ζητούν συστηματικά επίσης τη μείωση της γραφειοκρατίας, «ώστε να περιοριστεί το κόστος που πρέπει να καταβάλλουν σε χρόνο και χρήμα». Και ζητούν, ασφαλώς, απλούστερο και σύγχρονο νομοθετικό πλαίσιο, αλλά και μια δημόσια διοίκηση η οποία – στη βάση αυτού του πλαισίου - θα λαμβάνει και εφαρμόζει αποφάσεις με διαφάνεια, με ορθολογισμό και αποτελεσματικότητα.

Οι επενδυτές απαιτούν λογικά από την μεριά τους ένα σύστημα δημοσίων υποδομών και δημοσίων επενδύσεων (που θα πληρώνει φυσικά το «σπάταλο» κράτος και όλοι οι φορολογούμενοι), οι οποίες θα υποστηρίζουν την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας...  Και απαιτούν στρατιωτική πειθαρχία στη χώρα «αφού οι αποκλεισμοί εθνικών οδών, σιδηροδρομικών γραμμών, λιμανιών κτλ, τείνουν να αποτελέσουν ρουτίνα στη χώρα». 

Στην ουσία οι επενδυτές και οι εργοδοτικοί φορείς ζητούν (χωρίς να το ανακοινώνουν δημοσίως) μία κυβέρνηση η οποία θα έχει δημιουργηθεί από τους ίδιους και θα έχει ελεγχθεί εξονυχιστικά -από νεοφιλελεύθερους ψυχιάτρους εκτιμητές- αν όντως πιστεύει βαθιά μέσα της  στις ιδιωτικές επενδύσεις και στις «μεταρρυθμίσεις» που αυτές απαιτούν (μείωση εργατικού κόστους και κατάργηση συνδικαλισμού και συλλογικών συμβάσεων) για να συνεχίσουν να βγάζουν σοβαρά κέρδη και όχι βέβαια μια κυβέρνηση της Αριστεράς. 

Πάντως το ερώτημά μου παραμένει: Γιατί οι επενδυτές και όλοι οι φλύαροι εργοδοτικοί φορείς και τα παπαγαλάκια τους που επαναλαμβάνουν τα ίδια ιδιοτελή στερεότυπα,  δεν εξηγούν το πως οι  «δικές τους» κυβερνήσεις (στις οποίες μετείχαν και οι ίδιοι ή οι στενοί τους φίλοι),  επί τόσα χρόνια δεν υλοποίησαν αποτελεσματικά αυτές τις αναπτυξιακές αρχές; Ή  μήπως ακριβώς αυτές τις κυνικές αντεργατικές αρχές εφάρμοζαν για να πλουτίσουν οι ίδιοι οδηγώντας  τη χώρα και την πλειονότητα της κοινωνίας στη χρεοκοπία;