Δεν υπάρχει έγκλημα βιασμού, για παράδειγμα, στο οποίο ο βιαστής να μην επικαλείται την με κάθε τρόπο προκλητικότητα του θύματος. Από τον τρόπο που τον κοιτούσε, μέχρι το προκλητικό ντύσιμο της κοπέλας. Χωρίς βέβαια αυτές οι δικαιολογίες να εξηγούν γιατί η τελική έκβαση αυτής της… παρεξηγημένης από τον θύτη ερωτικής πρόκλησης κατέληξε σε βιασμό και όχι σε συνήθη ερωτική πράξη.
Κανένας βιαστής δηλαδή ποτέ δεν εξηγεί γιατί όταν το θύμα αρχίζει να αντιστέκεται στον βιασμό, ο βιαστής δεν σταματά, αντιλαμβανόμενος, έστω και εκ των υστέρων, το δήθεν λάθος του.

«Χάλασε η φάση» ήταν η δικαιολογία του γυναικοκτόνου στη Φολέγανδρο, «με απαξίωνε και με ειρωνεύονταν» ήταν η δικαιολογία του πιλότου που σκότωσε τη σύζυγό του δήθεν από υπερβολική αγάπη, ενώ «η ζήλεια» είναι η πιο συνήθης δικαιολογία των θυτών ενδοοικογενειακής βίας.

Πίσω από όλες αυτές τις φτηνές δικαιολογίες υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής. Ότι τα εγκλήματα αυτά διαπράττονται από τον πιο δυνατό, από εκείνον δηλαδή που βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση εξουσίας λόγω φυσικής ή και κοινωνικής υπεροχής. Διαπράττονται τελικά από εκείνον που μπορεί, λόγω υπεροχής, να τα διαπράξει.

Η αιτιολόγηση δηλαδή που δεν θα ακούσουμε να δίνει ποτέ κανένας βιαστής, κανένας κακοποιητής και κανένας γυναικοκτόνος για τις πράξεις τους είναι η πιο απλή, η πιο ανεπεξέργαστη, η πιο φυσική και είναι η απάντηση που έρχεται πρώτη στο μυαλό καθενός.

Βιάζουν, κακοποιούν, χρησιμοποιούν βία ή και σκοτώνουν, «επειδή μπορούν».

Η αναγωγή δηλαδή στον προγονικό νόμο της ζούγκλας, όπου το πιο δυνατό ζώο είναι εκείνο που κυριαρχεί στη βιολογική αλυσίδα του οικοσυστήματος «επειδή μπορεί», είναι η συνήθης απάντηση στην ερώτηση «μα, γιατί το κάνουν;»

Στην εκδοχή της φυσικής υπεροχής έναντι του θύματος στηρίζεται η δυνατότητα των αρσενικών θυτών να διαπράττουν τα εγκλήματά τους επειδή είναι κατά τεκμήριο πιο σωματώδεις και πιο δυνατοί από τα θηλυκά θύματα.

Στην εκδοχή της κοινωνικής υπεροχής, η αιτιολόγηση ανάγεται στο καθεστώς της εδραιωμένης και αναγνωρισμένης και από την εκκλησία ακόμη πατριαρχίας, η οποία κορυφώνεται στον γνωστό γαμήλιο ψαλμό «η δε γυνή να φοβείται τον άνδρα». Μια εκδοχή υπεροχής που ενισχύει στους άνδρες - θύτες τη βεβαιότητα είτε του ακαταδίωκτου, είτε του ελαφρυντικού, είτε και της επιείκειας με την οποία η κοινωνία τους αντιμετωπίζει συνήθως, απέναντι σε γυναίκες που άλλοτε «τα ήθελαν», άλλοτε «προκάλεσαν», άλλοτε «κουνούσαν την ουρά τους», άλλοτε «έπαψαν να τους θέλουν» και άλλοτε «ήταν πόρνες» γιατί υπέπεσαν στο βαρύτατο παράπτωμα της απιστίας.

Ένα… παράπτωμα που ενώ όταν πρόκειται για γυναίκα δικαιολογεί τον τίτλο της πόρνης, όταν πρόκειται για έναν άνδρα περιποιεί τιμή και τον κοσμεί με μια σειρά από επαίνους, με κοινό συντελεστή τον τίτλο του «γόη» και του «γυναικοκατακτητή».

Η ΕΛΑΣ αποκαλύπτει ότι δέχεται κατά μέσον όρο 36 καταγγελίες για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας την ημέρα. Κι ακόμη δίνεται στη δημοσιότητα η πληροφορία ότι μόνο το πρώτο δεκαπενθήμερο του Αυγούστου, η αστυνομία προχώρησε σε 332 συλλήψεις ανδρών για παραβάσεις της νομοθεσίας περί ενδοοικογενειακής βίας, σχηματίζοντας ισάριθμες δικογραφίες αυτόφωρης διαδικασίας. Ενώ στο ίδιο διάστημα σχηματίστηκαν άλλες 222 δικογραφίες τακτικής διαδικασίας.

Και βέβαια, όπως και να το δεις, 9 γυναικοκτονίες στη σειρά μέσα σε ένα μόνο χρόνο, δεν είναι ένα τυχαίο φαινόμενο που εξηγείται μόνο με τους νόμους της στατιστικής.

Η γυναικοκτονία του πιλότου, του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο, ο οποίος δολοφόνησε εν ψυχρώ τη σύζυγό του Καρολάιν, όπως αποδείχθηκε μετά από καιρό και αφού οι αρχές είχαν εντωμεταξύ υποψιαστεί σχεδόν όλους τους αλλοδαπούς που κυκλοφορούσαν στην περιοχή, μάλιστα έναν δύστυχο Γεωργιανό τον ανέκριναν και τον έδερναν επί 4 μέρες στην αστυνομία για να ομολογήσει ένα έγκλημα που δεν είχε κάνει, επειδή ο γυναιοκοκτόνος παραπλανητικά είχε αποδώσει τη δολοφονία της συζύγου του στους συνήθεις ύποπτους αλλοδαπούς, με τη δημοσιότητα που πήρε και τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε, έκανε τελικά κακό στην υπόθεση των γυναικοκτονιών.

Αφού έτσι όπως τη χειρίστηκαν τα συστημικά ΜΜΕ, έδωσε κατά συρροή άλλοθι στο φαινόμενο «επειδή μπορούν».

Επί ένα και πλέον μήνα ο αποκαλούμενος συστηματικά πιλότος και όχι δολοφόνος ή ακόμη πιο σωστά γυναικοκτόνος, αντιγράφοντας προφανώς το «γνωστός σκηνοθέτης» για τον κατηγορούμενο για παιδοβιασμούς Λιγνάδη, ήταν στο επίκεντρο της δημοσιότητας για το πόσο καλός και τρυφερός σύζυγος ήταν, για το πόσο αγαπούσε τη γυναίκα του και το παιδί τους και πόσο καταρρακώθηκε επειδή η Καρολάιν έπαψε να τον αγαπά, έπαψε να τον θέλει, τον ειρωνεύονταν και γενικώς είχε αρχίσει «να κάνει νερά».

Παρέχοντας συνεχώς τεκμήρια αθωότητας και επιεικούς μεταχείρισης για έναν δολοφόνο που σκότωσε τη γυναίκα του «επειδή μπορούσε». Επειδή ήταν πιο δυνατός, πίστευε ότι ήταν πιο έξυπνος, επειδή ήταν Έλληνας, λευκός και χριστιανός και επειδή είχε πρόσωπο στην κοινωνία με το επάγγελμα που ασκούσε. Σε αντίθεση με την δύστυχη Καρολάιν που ήταν αλλοδαπή, γυναίκα και μάλιστα χαμηλής κοινωνικής στάθμης, ως νοικοκυρά και άρα ανεπάγγελτη. Και επιπλέον είχε το κοινωνικό σύστημα απέναντί της επειδή είχε αρχίσει να μετανιώνει, όπως φαίνεται, για μια επιλογή που είχε σφραγίσει τη ζωή της με τρόπο αμετάκλητο από την εφηβεία της ακόμη.

Το κίνητρο για τις γυναικοκτονίες στην Ελλάδα είναι η φυσική, λόγω φύλου και η κοινωνική, λόγω πατριαρχίας, υπεροχή των ανδρών απέναντι στις γυναίκες.

Με δυο λόγια οι άνδρες κακοποιούν ή ακόμη και σκοτώνουν τις γυναίκες, τις συντρόφους τις ερωμένες τους ή και όσες έχουν αποφασίσει να φύγουν και έχουν γίνει πρώην, αισθανόμενοι υπεροχή απέναντί τους, απλώς δηλαδή «επειδή μπορούν».

Αλλά και πέραν των γυναικοκτονιών, στις άνανδρες δολοφονίες του Παύλου Φύσσα από τους Χρυσαυγίτες και του Ζακ Κωστόπουλου από τους νοικοκυραίους καταστηματάρχες στην Ομόνοια, η αιτία δεν ήταν διαφορετική. Τους σκότωσαν επειδή μπορούσαν.

Οι μεν Χρυσαυγίτες ήταν πιο δυνατοί επειδή ήταν πολλοί και σωματώδεις και οργανωμένοι σε τάγματα εφόδου και επιπλέον είχαν και το ακαταδίωκτο, αντλώντας νομιμοποίηση από την πολιτική και κοινοβουλευτική τους έκφραση. Οι δε καταστηματάρχες αντλούσαν δύναμη γιατί ως έμποροι είναι η συνείδηση της χώρας μας και η οικονομική και κοινωνική ραχοκοκαλιά της Ελλάδας, που απειλήθηκαν τα μαγαζιά τους. Ενώ ο δύστυχος Ζακ ήταν το ιδανικό θύμα, ως ένας ομοφυλόφιλος και εξαρτημένος από ουσίες. Ποιος θα έδινε δίκιο σε ένα τέτοιο «κατακάθι», έναντι των νοικοκυραίων που προστάτευαν τις περιουσίες τους;

Το ψάρι, λένε, βρωμάει από το κεφάλι. Όταν η ίδια η κυβέρνηση, με το δόγμα «νόμος και τάξη» σε εποχή σκληρής Δεξιάς, έχει το δικαίωμα να ασκεί βία στους δρόμους, τις πλατείες, ακόμη και στα σπίτια όσων θεωρεί ύποπτους ως αντιφρονούντες, απλώς «επειδή μπορεί», αντλώντας δηλαδή νομιμοποίηση από την ύπατη εξουσία που της δίνει η δημοκρατική εκλογή της, τι να περιμένει κανείς από τους γυναικοκτόνους;

Κι ακόμη περισσότερο όταν η κυβέρνηση, στο όνομα της εξουσίας που ασκεί να διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα, το χρησιμοποιεί με σκοπό την εξαγορά των ΜΜΕ υπέρ της προπαγάνδας της, υπέρ της δυνατότητάς της δηλαδή να ασκεί βία σε βάρος της αλήθειας, αποκρύπτοντας ή διαστρεβλώνοντας όσα συμβαίνουν και δεν τη συμφέρουν πολιτικά, τι να περιμένει κανείς από τα θύματα αυτής της ιδιότυπης τηλεοπτικής δικτατορίας;

Μόλις χτες κι ενώ οι άνεμοι στα Βίλια φυσούσαν με ένταση μόλις 3 - 4 μποφόρ, όπως επιβεβαιώνουν οι επιστήμονες του Αστεροσκοπείου, τα κανάλια δημιουργώντας μια εικονική πραγματικότητα διέδιδαν ότι οι άνεμοι ήταν 7 - 8 μποφόρ, προκειμένου να καλύψουν την εγκληματική ανεπάρκεια του κράτους να περιορίσει και να σβήσει τις φωτιές σε ιδανικές και όχι σε ακραίες καιρικές συνθήκες.
Γιατί το κάνουν; Μα απλώς «επειδή μπορούν»…

Δυστυχώς, ως κράτος, είμαστε πολύ μακριά και με την παρούσα κυβέρνηση πήγαμε και ακόμη μακρύτερα, από τον πολιτισμό των ώριμων δημοκρατιών της δύσης. Εκεί όπου η έννοια της οργανωμένης κοινωνίας, των θεσμών και των ασφαλιστικών δικλείδων, (checks and balances), έχουν απομακρύνει κάθε σχέση με τη ζούγκλα και κάθε σύνδεση με τους νόμους της.

Η φράση του Αισχύλου στον Προμηθέα Δεσμώτη για το μέλλον που δεν ανήκει στη βία αλλά στη λογική, έχει δρόμο ακόμη για να γίνει πράξη στη χώρα που η εξαίρετη αυτή τραγωδία διδάχτηκε για πρώτη φορά, κοντά 2.500 χρόνια πριν.

Σε αυτό, δυστυχώς, δεν μπορέσαμε...