Συνάντησα ένα φίλο χτες που είχα πολύ καιρό να τον δω. Όταν βλέπω μετά από κάποιο διάστημα φίλους μου έχω αρχικά ένα κράτημα. Ο λόγος απλός: τα τελευταία χρόνια ολοένα και πυκνώνουν οι φίλοι που συναντώ και μου λένε ότι είναι μήνες άνεργοι. Ο συγκεκριμένος εργάζεται στο χώρο του Τύπου που όπως γνωρίζετε έχει χτυπηθεί άγρια από την οικονομική κρίση. Γι’ αυτό τον πλησίασα κάπως επιφυλακτικά αν και μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Τον ρωτώ:
-Τι κάνεις; Καιρό έχουμε να τα πούμε…
Η απάντησή του αναπάντεχη.
-Θα έλεγα ότι περνάω μια φάση που θα την χαρακτήριζα «ενθαρρυντική στασιμότητα».
Αυτό ακούγεται κάπως αμφίσημο. «Ενθαρρυντική στασιμότητα» συμβαίνει όταν σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε δεν σε έχει πάρει η κατηφόρα (μια κατηφόρα που συνήθως δεν έχει πάτο). Αυτό δεν είναι λίγο. Αυτή είναι η φωτεινή πλευρά.
«Ενθαρρυντική στασιμότητα», ωστόσο, είναι και μια αδιέξοδη κατάσταση. Κάτι σαν τη συνεπιβάτισσα στο ΙΧ της φωτογραφίας μας που περιμένει με τα μάτια καρφωμένα στο φανάρι κυκλοφορίας να ανάψει το πράσινο φως. Η προσμονή της είναι μεγάλη γιατί λόγω του μποτιλιαρίσματος, το πράσινο φως έχει ανάψει και σβήσει επανειλημμένα. Η στασιμότητα μοιάζει αιώνια και η μελαγχολία της αυξάνει με το χρόνο. Αυτό είναι το πρόβλημα με κάθε «ενθαρρυντική στασιμότητα»: κινδυνεύει να εξελιχθεί σε κάτι που να μοιάζει με μια εγκαταλελειμμένη σιδηροδρομική γραμμή, χορταριασμένη από το χρόνο όπου τίποτα πια δεν συμβαίνει.
