Σε ένα σημείο συναντιούνται οι πόθοι των ανθρώπων, όπου κι όποτε κι αν έζησαν: να ξαναδούν τους νεκρούς αγαπημένους τους. Αλλά να τους δουν ζωντανούς. Το προνόμιο της ανάστασης όμως το χαίρονται οι θεοί, όσοι σώζονται ακόμα στο μυαλό των ανθρώπων, που στο πέρασμα του χρόνου έγινε απέραντο νεκροταφείο θεοτήτων. Ανάποδα λοιπόν προς τα συνήθη, εβδομάδες τώρα ο συλλογικός πόθος, αυθόρμητος ή τεχνικά διεγερμένος, αφορούσε νεκρό· όχι ζωντανό. Θέλαμε να βρεθεί επιτέλους στην Αμφίπολη ένα λείψανο, ένας σκελετός, ένα υλικό υπόμνημα ανθρώπου.

Και βρέθηκε ο νεκρός. Ο σκελετός του δηλαδή· όχι ακέραιος και όχι εκεί όπου τον είχε αποθέσει η αγάπη των οικείων του ή ίσως το δέος των υποτελών του. Σπαθιά, δαχτυλίδια, περιδέραια δεν βρέθηκαν. Ούτε σκήπτρα. Πρόλαβαν οι τυμβωρύχοι, όπως σε πάμπολλες άλλες περιπτώσεις. Ετσι ο νεκρός παραμένει ανώνυμος. Και αυτό κινητοποιεί τη φαντασία επιστημόνων και ερασιτεχνικώς αρχαιολογούντων. Μέχρι κουίζ στο Διαδίκτυο προέκυψε: Τις ην;

Απανωτά τα σενάρια, διεκδικούν ένα ελάχιστο ραδιοφωνικής, τηλεοπτικής ή διαδικτυακής δημοσιότητας πριν τα καταβροχθίσει η σιωπή. Το βλακωδέστερο, καθόλου τυχαίο, διανεμήθηκε από ακροδεξιάς πνευματικότητας συνωμοσιολόγους: ότι τάχα οι κυβερνητικοί, για να κερδίσουν μιαν ανάσα διά του εντυπωσιασμού, φύτεψαν στην Αμφίπολη έναν συγκαιρινό μας σκελετό, ποιος ξέρει από ποιο νεκροταφείο αρπαγμένον, για να τον παραστήσουν σαν απομεινάρι του Αλέξανδρου ή κάποιου αλεξανδρινού. Προς το παρόν τα σαΐνια δυσκολεύονται να εντάξουν κι έναν σιωνιστικό δάχτυλο στο σεναριάκι τους.

Ας επανέλθουμε στους ζώντες. Και ας σκεφτούμε πόσο επηρέασε τη σκέψη μας η τόση αρχαιολογία των τελευταίων μηνών. Ανοίξαμε λ.χ. κάνα βιβλίο παραπάνω, αρχαιογνωστικό, σ’ αυτό το χρονικό διάστημα ή αρκεστήκαμε στη μιντιακή και ιντερνετική ύλη; Πέρασε από το μυαλό μας ότι πλην του Μουσείου της Ακρόπολης, που παραμένει «in» για πολλούς λόγους, όχι οπωσδήποτε αρχαιοφιλικούς, υπάρχει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων, από τα πλουσιότερα στον κόσμο κι όμως παραγνωρισμένο από εμάς τους ίδιους που καμαρώνουμε σαν κληρονόμοι; Και αν το επισκεφτήκαμε, πήγαμε και σε κάποια άλλη αίθουσα πλην εκείνων στις οποίες εκτίθεται ο μηχανισμός των Αντικυθήρων και τα υπόλοιπα θαυμαστά ευρήματα του ναυαγίου, με εκπληκτικότερα τα αγάλματα τα φαγωμένα (για να μην πω ξαναδουλεμένα, με μοντερνιστικό οίστρο) από τη θάλασσα;

Εντάξει. Διά των γονιδίων τυγχάνομεν και αρχαιόγλωσσοι, αν και ο «αφηρωισμένος» νεκρός έχει αρκετές πιθανότητες να εννοηθεί σαν ξε-ηρωισμένος παρά σαν ηρωοποιημένος. Είμαστε όμως και αρχαιογνώστες-αρχαιολόγοι εκ γενετής; Και τότε τι μας χρειάζονται οι αρχαιολογικές σχολές; Να η ευκαιρία. Ας απολύσει πάραυτα ο Κυρ. Μητσοτάκης όσους υπηρετούν στο Δημόσιο στον αρχαιολογικό τομέα, μήπως πιάσει το πλάνο του και γλιτώσουμε από το επίφοβο γυάλισμα του βλέμματός του.